இருள்பரந்து ஆழியான் தன்னிறம்போல் தம்முன் அருள்பரந்த ஆய்நிறம் போன்றும் - மருள்பரந்த பால்போலும் வெண்ணிலவும் பையர அல்குலாய் வேல்போலும் வீழ் துணைஇ லார்க்கு.

96

சக்கரத்தையுடைய மாயவனிறம் போல எங்கும் இருள்பரந்து, அம்மாயவன் முன்னோனுடைய நிறம் போன்று வியப்புமிக்க பானிறமும் போன்ற வெண்ணிலாவும், பையவரல்குலாய்! இவை விரும்பப்படுந் துணையில்லாதார்க்கு வேல் போலும்.

பாழிபோல் மாயவன்தன் பற்றார் களிற்றெறிந்த வாழிபோல் ஞாயிறு கல்சேரத் - தோழி மான்மாலை தம்முன் நிறம்போல் மதிமுளைப்ப யான்மாலை ஆற்றேன் நினைந்து.

97

தனக்கு வலிபோலக் கருதி மாயோன் பற்றார் களிற்றின் முகத்தெறிந்த சக்கரம்போல ஞாயிறு குட மலையைச் சேரத் தோழி! மருண்மாலையின்கண் அம்மாயவன் முன்னோன் நிறம்போல மதி தோன்றுதலான் யான் கொண்ட மயலை ஆற்றமாட்டுகில்லேன் வருந்தி.

வீயும் வியப்புறவின் வீழ்துளியால் மாக்கடுக்கை நீயும் பிறரொடும்காண் நீடாதே - ஆயும் கழலாகிப் பொன்வட்டாய்த் தாராய் மடலாய்க் குழலாகிக் கோல்சுரியாய்க் கூர்ந்து.

98

ஆயப்படுங் கழல்போல அரும்பி, பொன் வட்டுப்போல முதிர்ந்து, பின்னைப் பூமாலையாய், இதழாய் விரிந்து, மடவார் குழல்போலக் காய்த்து, பின்னைத் துளையையுடைய கோலாய் மிக்கு அழியாநின்றன; வியன் புறவின்கண்ணே வீழ்துளியானே பெருங் கொன்றைகள்: இதனைப் பிறரோடே நீ போய் நீயுங் காணாய்நீடியாதே.

பொன்வாளால் காடில் கருவரை போர்த்தாலும் என்வாளா என்றி இலங்கெயிற்றாய் - என் வாள்போல் வாள்இழந்த கண்தோள் வனம்பிழந்த மெல்விரலும் நாள்இழந்த எண்மிக்கு நைந்து.

99

பொன்போன்ற வெயிலொளியால் வெந்து காடின்றியிருந்த கருவரைகள் கார்ப்பருவஞ் செய்து மலரிதழ்களான் மூடப்பட்டாலும், அதனாற் பயனென்? பருவ மன்று என்று சொல்லி வாளாநின்றி; இலங்கெயிற்றை யுடையாய்! என்மேனியின் கண்ணுள்ள ஒளிபோல ஒளியிழந்தன என் கண்களும்: போயிழந்த நாள்களின்எண் மிகுதலான் எணணி என்விரல்களுந் தேய என்தோள்களும்வனப்பிழந்தன.

பண்டுஇயையச் சொல்லிய சொற்பழுதால் மாக்கடல் கண்டுஇயைய மாந்திக்கால் வீழ்த்து இருண்டு - எண்திசையும் கார்தோன்றக் காதலர் தேர்தோன்றா தாகவே பீர்தோன்றி நீர்தோன்றும் கண்.

100

தாமுன்பு நம்மைப் பிரிகின்றநாட் குறிப்படச் சொல்லிய சொற்பழுதாயிற்றால்; பெருங்கடற் சென்று கண்டு நிரம்பப் பருகிக் கால்வீழ்த்தே யிருண்டு திசை யெட்டு மழை தோன்றக் காதலர் தேர் தோன்றுகின்றதில்லை: ஆதலால் என் கண்கள் பீர் தோன்ற நீர் தோன்றாநின்றன.