கலைக் களஞ்சியம்
முதன்மை பக்கம் » இலக்கியங்கள் » புரட்சிக்கவி பாரதிதாசன் நூல்கள் » பாரதிதாசன் கவிதைகள் - முதற் தொகுதி
புரட்சிக்கவி பாரதிதாசன் நூல்கள் - பாரதிதாசன் கவிதைகள் - முதற் தொகுதி
|
எங்கெங்குக் காணினும் சக்தியடா! - தம்பி ஏழுகடல் அவள் வண்ணமடா! - அங்குத் தங்கும் வெளியினிற் கோடியண்டம் - அந்தத் தாயின் கைப்பந்தென ஓடுமடா - ஒரு கங்குகளில் ஏழு முகிலினமும் - வந்து கர்ச்சனை செய்வது கண்டதுண்டோ ? - எனில் மங்கை நகைத்த ஒலியெனலாம் - அவள் மந்த நகையங்கு மின்னுதடா! காளை ஒருவன் கவிச்சுவையைக் - கரை காண நினைத்த முழுநினைப்பில் - அன்னை தோளசைத்தங்கு நடம் புரிவாள் - அவன் தொல்லறிவாளர் திறம் பெறுவான் - ஒரு வாளைச் சுழற்றும் விசையினிலே - இந்த வையமுழுவதும் துண்டு செய்வேன் - என நீள இடையின்றி நீநினைத்தால் - அம்மை நேர்படுவாள் உன்றன் தோளினிலே! |
1. காவியம்
1.1 சஞ்சீவி பர்வதத்தின் சாரல்
|
குயில்கூவிக் கொண்டிருக்கும்; கோலம் மிகுந்த மயிலாடிக் கொண்டிருக்கும்; வாசம் உடையநற் காற்றுக் குளிர்ந்தடிக்கும்; கண்ணாடி போன்றநீர் ஊற்றுக்கள் உண்டு; கனிமரங்கள் மிக்க உண்டு; பூக்கள் மணங்கமழும்; பூக்கள்தோறும் சென்றுதே னீக்கள் இருந்தபடி இன்னிசைபா டிக்களிக்கும்; வேட்டுவப் பெண்கள் விளையாடப் போவதுண்டு; காட்டு மறவர்களும் காதல்மணம் செய்வதுண்டு. நெஞ்சில் நிறுத்துங்கள்; இந்த இடத்தைத்தான் சஞ்சீவி பர்வதத்தின் சாரல்என்று சொல்லிடுவார். சஞ்சீவி பர்வதத்தின் சாரலிலே ஓர்நாளில் கொஞ்சம் குறையமணி நான்காகும் மாலையிலே குப்பன்எனும் வேடக் குமரன் தனியிருந்து செப்புச் சிலைபோலே தென்திசையைப் பார்த்தபடி ஆடா தசையாமல் வாடிநின்றான். சற்றுப்பின், வாடாத பூமுடித்த வஞ்சிவரக் கண்டான். வரக்கண்ட தும்குப்பன் வாரி அணைக்கச் சுரக்கின்ற காதலொடு சென்றான். புதொடாதீர்கள்!மு என்றுசொன்னாள் வஞ்சி. இளையான் திடுக்கிட்டான். குன்றுபோல் நின்றபடி குப்பன் உரைக்கின்றான்: "கண்ணுக்குள் பாவையே! கட்டமுதை நான்பசியோ டுண்ணப்போம் போதுநீ ஓர்தட்டுத் தட்டிவிட்டாய்! தாழச் சுடுவெய்யில் தாளாமல் நான்குளிர்ந்த நீழலைத்தா வும்போது நில்என்று நீதடுத்தாய்! தொட்டறிந்த கையைத் தொடாதேஎன் றாய்! நேற்றுப் பட்டறிந்த தேகசுகம் விட்டிருக்கக் கூடுவதோ? உன்னோடு பேச ஒருவாரம் காத்திருந்தேன் என்னோடு முந்தாநாள் பேச இணங்கினாய்! நேற்றுத்தான் இன்பக் கரைகாட்டினாய்! இன்று சேற்றிலே தள்ளிவிட்டாய்! காரணமும் செப்பவில்லை" என்றுரைக்கக் கேட்ட இளவஞ்சி, "காதலரே! அன்றுநீர் சொன்னபடி அவ்விரண்டு மூலிகையைச் சஞ்சீவி பர்வதத்தில் தையலெனைக் கூட்டிப்போய்க் கொஞ்சம் பறித்துக் கொடுத்தால் உயிர்வாழ்வேன். இல்லையென்றால் ஆவிஇரா" தென்றாள். வேட்டுவன்: "கல்லில் நடந்தால்உன் கால்கடுக்கும்" என்றுரைத்தான். "கால்இரண்டும் நோவதற்குக் காரணமில்லை. நெஞ்சம், மூலிகை இரண்டின்மேல் மொய்த்திருப்ப தால்" என்றாள். "பாழ்விலங்கால் அந்தோ! படுமோசம் நேரும்" என்றான் "வாழ்வில்எங்கும் உள்ளதுதான் வாருங்கள்" என்றுரைத்தாள். "அவ்விரண்டு மூலிகையின் அந்தரங்கம் அத்தனையும் இவ்விடத்திற் கேட்டுக்கொள்" என்றுரைப்பான் குப்பன்: "ஒன்றைத்தின் றால் இவ் வுலகமக்கள் பேசுவது நன்றாகக் கேட்கும்;மற் றொன்றைவா யில்போட்டால் மண்ணுலகக் காட்சிஎலாம் மற்றிங் கிருந்தபடி கண்ணுக் கெதிரிலே காணலாம். சொல்லிவிட்டேன்; ஆதலால் மூலிகையின் ஆசை தணிருஎன்றான். மோதிடுதே கேட்டபின்பு மூலிகையில் ஆசை" என்றாள். "என்னடி! பெண்ணேநான் எவ்வளவு சொன்னாலும் சொன்னபடி கேட்காமல் தோஷம் விளைக்கின்றாய். பெண்ணுக் கிதுதகுமோ? வண்ணமலர்ச் சோலையிலே, எண்ணம்வே றாகி இருக்கின்றேன் நான்" என்று கண்ணைஅவள் கண்ணிலிட்டுக் கையேந்தி நின்றிட்டான். "பெண்ணுக்குப் பேச்சுரிமை வேண்டாம்என் கின்றீரோ? மண்ணுக்கும் கேடாய் மதித்தீரோ பெண்ணினத்தை? பெண்ணடிமை தீருமட்டும் பேசுந் திருநாட்டு மண்ணடிமை தீர்ந்து வருதல் முயற்கொம்பே. ஊமைஎன்று பெண்ணை உரைக்குமட்டும் உள்ளடங்கும் ஆமை நிலைமைதான் ஆடவர்க்கும் உண்டு புலன் அற்றபேதையாய்ப் பெண்ணைச்செய் தால்அந் நிலம்விளைந்த பைங்கூழ் நிலைமையும் அம்மட்டே. சித்ரநிகர்ப் பெண்டிர்களைச் சீரழிக்கும் பாரதநற் புத்ரர்களைப் பற்றியன்றோ பூலோகம் தூற்றுவது? சற்றுந் தயங்கேன் தனியாய்ச்சஞ் சீவிமலை உற்றேறி மூலிகையின் உண்மை அறிந்திடுவேன். மூலிகையைத் தேட முடியாவிட் டால்மலையின் மேலிருந்து கீழே விழுந்திறக்க நானறிவேன். ஊரிலுள்ள பெண்களெல்லாம் உள்ளத்தைப் பூர்த்திசெயும் சீரியர்க்கு மாலையிட்டுச் சீரடைந்து வாழ்கின்றார். தோகை மயிலே! இதைநீகேள் சொல்லுகின்றேன். நாகம்போல் சீறுகின்ற நாதரிடம் சொல்லிவிடு. பச்சிலைக்குச் சஞ்சீவி பர்வதம்செல் வேன்" என்றாள். "அச்சுப் பதுமையே! ஆரணங்கே! நில்லேடி! நானும் வருகின்றேன் நாயகியே! நாயகியே! ஏனிந்தக் கோபம்? எழிலான காதலியே!' என்றுகுப்பன் ஓடி இளவஞ்சி யைத்தழுவி நின்றான். இளவஞ்சி நின்று மகிழ்வுற்றாள். "அவ்விரண்டு மூலிகையில் ஆரணங்கே நீஆசை இவ்வளவு கொண்டிருத்தல் இப்போது தான்அறிந்தேன் கூட்டிப்போய்ப் பச்சிலையைக் கொய்து தருகின்றேன்; நீட்டாண்மைக் காரி! எனக்கென்ன நீதருவாய்?" என்று மொழிந்தான் எழுங்காத லால்குப்பன். "முன்னே இலைகொடுத்தால் முத்தம் பிற" கென்றாள். "என்கிளியே நீமுத்தம் எத்தனைஈ வாய்?" என்றான். "என்றன் கரத்தால் இறுக உமைத்தழுவி நோகாமல் முத்தங்கள் நூறுகொடுப் பேன்" என்றாள். "ஆசையால் ஓர்முத்தம் அச்சாரம் போ" டென்றான். "கேலிக்கு நேரம் இதுவல்ல. கேளுங்கள் மூலிகைக்குப் பக்கத்தில் முத்தம் கிடைக்கும்" என்றாள். குப்பன் தவித்திட்டான், காதற் கொடுமையினால். எப்போது நாம்உச்சிக் கேறித் தொலைப்பதென அண்ணாந்து பார்த்திட்டான் அம்மலையின் உச்சிதனை! கண்ணாட்டி தன்னையும்ஓர் கண்ணாற் கவனித்தான். வஞ்சிஅப் போது மணாளன் மலைப்பதனைக் கொஞ்சம் அவமதித்திக் கோவை உதடு திறந்தாள். திறந்து சிரிக்குமுன், குப்பன் பறந்தான் பருவதமேல் பாங்கியையும் தூக்கியே. கிட்டரிய காதற் கிழத்தி இடும்வேலை விட்டெறிந்த கல்லைப்போல் மேலேறிப் பாயாதோ! கண்ணின் கடைப்பார்வை காதலியர் காட்டிவிட்டால் மண்ணில் குமரருக்கு மாமலையும் ஓர்கடுகாம். மாமலைதான் சென்னி வளைந்து கொடுத்ததுவோ? நாம்மலைக்கக் குப்பன் விரைவாய் நடந்தானோ? மங்கையினைக் கீழிறக்கி, "மாதே! இவைகளே அங்குரைத்த மூலிகைகள்; அட்டியின்றிக் கிள்ளிக்கொள்" என்றுரைத்தான் குப்பன். இளவஞ்சி தான்மகிழ்ந்து சென்று பறித்தாள். திரும்பிச் சிறிதுவழி வந்தார்கள். அங்கோர் மரத்து நிழலிலே சிந்தை மகிழ்ந்து சிறக்க அமர்ந்தார்கள். மூலிகையில் ஓர்இனத்தை முன்னே இருவருமாய் ஞாலத்துப் பேச்சறிய நாக்கிலிட்டுத் தின்றார்கள். வஞ்சிக்கும் குப்பனுக்கும் வையத்து மாந்தர்களின் "நெஞ்சம் வசமாக" நேரில்அவர் பேசுதல்போல் செந்தமிழில் தங்கள் செவியிற்கேட் கப்பெற்றார். அந்த மொழிகள் அடியில் வருமாறு: "இத்தாலி தேசம் இருந்து நீஇங்கு வந்தாய். பத்துத் தினமாகப் பாங்காய் உணவுண்ண இவ்விடுதி தன்னில் இருந்து வருகின்றாய்! "எவ்வாறு நான் சகிப்பேன் இந்தக் கறுப்பன் எனக்கெதிரே உட்கார்ந் திருப்பதனை" என்றாய்; தனக்கெனவே நல்உணவுச் சாலைஒன் றுண்டாக்கி அங்கவன் சென்றால் அடுக்கும் எனஉரைத்தாய்; இத்தாலிச் சோதரனே! என்னமதியுனக்கே? செத்து மடிவதிலும் சேர்ந்து பிறப்பதிலும் இவ்வுலக மக்களிலே என்னபே தங்கண்டாய்? செவ்வைபெறும் அன்பில்லார் தீயபே தம்கொள்வார். எங்கள் பிராஞ்சியர்கள் இப்பேதம் பாராட்டித் தங்கள் பழங்கீர்த்தி தாழ்வடைய ஒப்பார்கள்; பேதபுத்தி சற்றும் பிடிக்காது போ!போ!போ! பேதம்கொண் டோ ர்க்குப் பிராஞ்சில் இடமில்லை" என்ற மொழிகள் இவர்காதில் கேட்டவுடன் நன்று பிராஞ்சியர்க்கு நாக்குளிர வாழ்த்துரைத்தார். பின்னர் அமெரிக்கன் பேசுவதைக் கேட்டார்கள். அன்னவன் பேச்சும் அடியில் வருமாறு: "நல்ல அமெரிக்கன் நானிலத்தில் வாழ்கின்ற எல்லாரும் நன்றாய் இருக்க நினைத்திடுவான். பொல்லா அமெரிக்கன் பொன்னடைந்து தான்மட்டும் செல்வனாய் வாழத் தினமும் நினைத்திடுவான். நல்லவனாய் நானிருக்க நாளும் விரும்புகிறேன்." சொல்லும் இதுகேட்ட தோகையும் குப்பனும் "கொத்தடிமை யாகிக் குறைவுபடும் நாட்டுக்கு மெத்தத்துணை யாகியிவன் மேன்மை அடைக" என்றார். இங்கிலந்து தேசம் இருந்தொருவன் பேசினான்; இங்கிருந்து கேட்டார் இருவரும். என்னவென்றால்: "ஓ!என் சகோதரரே! ஒன்றுக்கும் அஞ்சாதீர்! நாவலந் தீவு நமைவிட்டுப் போகாது. வாழ்கின்றார் முப்பத்து முக்கோடி மக்கள்என்றால் சூழ்கின்ற பேதமும் அந்தத் தொகையிருக்கும்; ஆகையால் எல்லாரும் அங்கே தனித்தனிதான். ஏகமன தாகிஅவர் நம்மை எதிர்ப்பதெங்கே? பேதம் வளர்க்கப் பெரும்பெரும்பு ராணங்கள்! சாதிச்சண் டைவளர்க்கத் தக்கஇதி காசங்கள்! கட்டிச் சமுகத்தின் கண்ணவித்துத் தாமுண்ணக் கொட்டி அளக்கும் குருக்கள் கணக்கற்றோர். தேன்சுரக்கப் பேசிஇந்த தேசத்தைத் தின்னுதற்கு வான்சுரரை விட்டுவந்த பூசுரரும் வாழ்கின்றார். இந்த உளைச்சேற்றை ஏறாத ஆழத்தை எந்தவிதம் நீங்கிநம்மை எதிர்ப்பார்? இன்னமும் சிந்தனா சக்தி சிறிதுமின்றி மக்களுக்குத் தம்தோள் உழைப்பிலே நம்பிக்கை தானுமின்றி ஊறும் பகுத்தறிவை இல்லா தொழித்துவிட்டுச் சாரற்ற சக்கையாய்ச் சத்துடம்பைக் குன்றவைத்துப் பொற்புள்ள மாந்தர்களைக் கல்லாக்கி யேஅந்தக் கற்கள் கடவுள்களாய்க் காணப் படும்அங்கே. இந்த நிலையிற் சுதந்திரப் போரெங்கே? கொந்தளிப்பில் நல்லதொரு கொள்கை முளைப்பதெங்கே? "தேகம் அழிந்துவிடும்; சுற்றத்தார் செத்திடுவார்; போகங்கள் வேண்டாம்; பொருள்வேண்டாம் மற்றுமிந்தப் பாழுலகம் பொய்யே பரமபதம்போ" என்னும் தாழ்வகற்ற எண்ணுங்கால் சாக்குருவி வேதாந்தம். சாதிப் பிரிவு சமயப் பிரிவுகளும், நீதிப் பிழைகள் நியமப் பிழைகளும், மூடப் பழக்கங்கள் எல்லாம் முயற்சிசெய்தே ஓடச்செய்தால் நமையும் ஓடச்செய்வார் என்பேன்" இந்தப் பிரசங்கம் இவ்விருவர் கேட்டார்கள்; சொந்த நிலைக்குத் துயருற்றார். வஞ்சி சிலைபோல் இருந்தாள்; திகைத்தாள்; பின்நாட்டின் நிலையறிய நேர்ந்தது பற்றி மகிழ்ந்திட்டாள்! "பச்சிலையால் நல்ல பயன்விளையும்" என்று சொன்னாள்! பச்சிலையைத் தந்த பருவதத்தைக் கும்பிட்டாள். "இந்த இலையால் இனிநன்மை கொள்க" என்று சொந்தத் தாய்நாட்டுக்குச் சொன்னாள் பெருவாழ்த்து. "வல்லமைகொள் பச்சிலையின் மர்மத்தைக் கண்டபடி சொல்லிஎனைத் தூக்கிவந்து சூக்ஷுமத்தைக் காட்டிய,கண் ணாளர்தாம் வாழ்வடைக" என்றாள்; அவனுடைய தோளை ஒருதரம் கண்ணாற் சுவைபார்த்தாள். அச்சமயம் குப்பன், அழகியதன் தாய்நாட்டார் பச்சைப் பசுந்தமிழில் பேசுவதைக் கேட்டிருந்தான். குப்பனது தோளில் குளிர்ந்தமலர் ஒன்றுவிழ இப்பக்கம் பார்த்தான்; வஞ்சி இளங்கையால் தட்டிய தட்டென்று சந்தேகம் தீர்ந்தவனாய்க் "கட்டிக் கரும்பே! கவனம் எனக்கு நமது தேசத்தில் நடக்கின்ற பேச்சில் அமைந்து கிடக்கு' தென்றான். வஞ்சி அதுகேட்டே "அன்னியர்கள் பேசுவதில் அன்பைச் செலுத்துங்கள்; கன்னத்தை மாத்திரம்என் கையிற் கொடுங்க" ளென்றாள். "அன்பும் உனக்குத்தான்; ஆருயிரும் உன்னதுதான் இன்பக்கிளியே! எனக்களிப்பாய் முத்த" மென்றான். கையோடு கைகலந்தார்; முத்தமிடப் போகையிலே ஐயையோ! ஐயையோ! என்ற அவலமொழி காதிலே வீழ்ந்தது! முத்தம் கலைந்ததே! "ஈதென்ன விந்தை? எழில்வஞ்சி! கேள்" என்றான். வஞ்சி கவனித்தாள். சத்தம் வரும்வழியாய் நெஞ்சைச் செலுத்தினார் நேரிழையும் காதலனும். "ஓர்நொடியிற் சஞ்சீவி பர்வதத்தை ஓடிப்போய் வேரோடு பேர்த்துவர வேண்டுமே ஐயாவே!" இப்பாழும் வாக்கை இருவரும் கேட்டார்கள். குப்பன் மிகப்பயந்து கோதைமுகம் பார்த்திட்டான் வஞ்சி யவள்நகைத்தே "இன்ப மணாளரே! சஞ்சீவி பர்வதத்தைத் தாவிப் பெயர்க்கும் மனிதரும் இல்லை! மலையும் அசையா தினிஅந்தச் சத்தத்தில் எண்ணம் செலுத்தாதீர்" என்றுரைத்தாள் வஞ்சி. இதுசொல்லித் தீருமுன், "நன்றாக உங்களுக்கு ராமன் அருளுண்டு; வானம் வரைக்கும் வளரும் உடலுண்டே; ஏனிங்கு நின்றீர்? எடுத்துவரு வீர்மலையை" என்றஇச் சத்தம் இவர்செவியில் வீழ்ந்தவுடன் குன்று பெயர்வது கொஞ்சமும்பொய் யல்லவென்று குப்பன் நடுநடுங்கிக் கொஞ்சுமிள வஞ்சியிடம் "மங்கையே, ராமனருள் வாய்ந்தவனாம்; வானமட்டும் அங்கம் வளர்வானாம்; அப்படிப் பட்டவனை இந்தச்சஞ் சீவிமலை தன்னை யெடுத்துவர அந்த மனிதன்அங்கே ஆணை யிடுகின்றான். நாலடியில் இங்கு நடந்துவந்து நாம்மலையின் மேலிருக்கும் போதே வெடுக்கென்று தூக்கிடுவான். இங்கு வருமுன் இருவரும் கீழிறங்கி அங்குள்ள சாரல் அடைந்திடுவோம் வாமுவென்றான். 'ராமனெங்கே! ராமன் அருளெங்கே! சஞ்சீவி மாமலையைத் தூக்குமொரு வல்லமைஎங்கே! இவற்றில் கொஞ்சமும் உண்மை இருந்தால்நாம் கொத்தவரைப் பிஞ்சுகள்போல் வாடிப் பிழைப்ப தரிதாகி அடிமையாய் வாழோமே? ஆண்மைதான் இன்றி மிடிமையில் ஆழ்ந்து விழியோமே?" என்றந்த வஞ்சி யுரைத்தாள்.பின் மற்றோர் பெருஞ்சத்தம், அஞ்சுகின்ற குப்பன் அதிரச்செய் திட்டதே! "அம்மலையை ஓர்நொடியில் தூக்கிவந் தையாவே உம்எதிரில் வைக்கின்றேன் ஊஹுஹு உஹுஹு!" குப்பன் பதைத்தான் குடல்அறுந்து போனதுபோல். "எப்படித்தாம் நாம்பிழைப்போம்? ஏதும் அறிகிலேன் சஞ்சீவி பர்வதத்தைத் தாவித் தரையோடு பஞ்சிருக்கும் மூட்டைபோல் பாவி அவன்எவனோ தூக்குகின்றான்! வஞ்சி! சுகித்திருக்க எண்ணினையே! சாக்காடு வந்ததடி! தக்கவிதம் முன்னமே நம்பென்று நான்சொன்ன வார்த்தையெல்லாம் நம்பாமல் வம்பு புரிந்தாய்! மலையும் அதிர்ந்திடுதே! முத்தம் கொடுத்து முழுநேர மும்தொலைத்தாய். செத்துமடி யும்போது முத்தம் ஒருகேடா? என்றனுயி ருக்கே எமனாக வாய்த்தாயே! உன்றன் உயிரைத்தான் காப்பாற்றிக் கொண்டாயா? தூக்கிவிட்டான்! தூக்கிவிட்டான்! தூக்கிப்போய்த் தூளாக ஆக்கிச் சமுத்திரத்தில் அப்படியே போட்டிடுவான்! எவ்வாறு நாம்பிழைப்போம்? ஏடி, இதைநீதான் செவ்வையாய் யோசித்துச் செப்பாயோ ஓர்மார்க்கம்?' என்று துடிதுடிக்கும் போதில், இளவஞ்சி நின்று நகைத்துத்தன் நேசனைக்கை யால்அணத்தே "இப்புவிதான் உண்டாகி எவ்வளவு நாளிருக்கும்? அப்போது தொட்டிந்த அந்திநே ரம்வரைக்கும் மாமலையைத் தூக்கும் மனிதன் இருந்ததில்லை. ஓமண வாளரே! இன்னம் உரைக்கின்றேன், மன்னும் உலகம் மறைந்தொழியும் காலமட்டும் பின்னும் மலைதூக்கும் மனிதன் பிறப்பதில்லை. அவ்வாறே ஓர்மனிதன் ஆகாயம் பூமிமட்டும் எவ்வாறு நீண்டு வளருவான்? இல்லைஇல்லை! காதல் நிசம்இக் கனிமுத்தம் மிக்கஉண்மை! மாதுதோள் உம்தோள் மருவுவது மெய்யாகும். நம்புங்கள் மெய்யாய் நடக்கும்விஷ யங்களிவை. சம்பவித்த உண்மை அசம்பாவத்தால் தாக்குறுமோ? வாழ்க்கை நதிக்கு,வீண் வார்த்தைமலை யும்தடையோ? வாழ்த்தாமல் தூற்றுகின்றீர் வந்துநிற்கும் இன்பத்தை! பொய்யுரைப்பார் இந்தப் புவியைஒரு சிற்றெறும்பு கையால் எடுத்ததென்பார் ஐயோஎன் றஞ்சுவதோ? முத்தத்தைக் கொள்க! முழுப்பயத்தில் ஒப்படைத்த சித்தத்தை வாங்கிச் செலுத்துங்கள் இன்பத்தில்." என்றுரைத்தாள் வஞ்சி. இதனாற் பயனில்லை; குன்று பெயர்ந்ததென்று குப்பன் மனம்அழிந்தான்! "இந்நேரம் போயிருப்பார்! இந்நேரம் பேர்த்தெடுப்பார்! இந்நேரம் மேகத்தில் ஏறிப் பறந்திடுவார்! உஸ்என்று கேட்குதுபார் ஓர்சத்தம் வானத்தில்! விஸ்வரூ பங்கொண்டு மேலேறிப் பாய்கின்றார்!" இம்மொழிகேட் டான்குப்பன்; "ஐயோ" எனஉரைத்தான். அம்மட்டும் சொல்லத்தான் ஆயிற்றுக் குப்பனுக்கே. உண்மை யறிந்தும் உரைக்கா திருக்கின்ற பெண்ணான வஞ்சிதான் பின்னும் சிரித்து "மனதை விடாதீர் மணாளரே காதில் இனிவிழப் போவதையும் கேளுங்கள்" என்றுரைத்தாள். வஞ்சியும் குப்பனும் சத்தம் வரும்வழியில் நெஞ்சையும் காதையும் நேராக வைத்திருந்தார்: "இப்படி யாகஅநுமார் எழும்பிப் போய் அப்போது ஜாம்பவந்தன் ஆராய்ந்து சொன்னதுபோல் சஞ்சீவி பர்வதத்தைத் தாவிப் பறந்துமே கொஞ்ச நேரத்தில் இலங்கையிலே கொண்டுவந்து வைத்தார். உடனே மலைமருந்தின் சத்தியால் செத்த இராமனும் லக்ஷ்மணனும் சேர்ந்தெழுந்தார்!" உற்றிதனைக் கேட்டகுப்பன் "ஓஹோ மலையதுதான் சற்றும் அசையாமல் தான்தூக்கிப் போனானே! லங்கையிலே வைத்தானே! லங்கையில்நாம் தப்போமே!" என்றான். நடுக்கம் இதயத்தில் நீங்கவில்லை. "இன்னும் பொறுங்கள்" எனஉரைத்தாள் வஞ்சி. "பெரும்பாரச் சஞ்சீவி பர்வதத்தைப் பின்னர் இருந்த இடத்தில் அநுமார், எடுத்தேகி வைத்துவிட்டு வந்தார் மறுநிமிஷம் ஆகாமுன். செத்தார்க் குயிர்கொடுத்தார். தெண்டமும் போட்டுநின்றார்!" குப்பனிது கேட்டுக் குலுக்கென்று தான்நகைத்தான். "அப்போதே நான்நினைத்தேன் ஆபத்திரா தென்று. நான்நினைத்த வண்ணம் நடந்ததுதான் ஆச்சரியம். ஏனடி!வஞ்சி! இனியச்சம் இல்லை" யென்றான். "ஆனாலும் இன்னும் அரைநிமிஷம் காத்திருங்கள்; நானும் அதற்குள்ளே நாதரே, உம்மையொரு சந்தேகம் கேட்கின்றேன். தக்க விடையளிப்பீர்! இந்த மலையில்நாம் ஏறிய பின்நடந்த ஆச்சரிய சம்பவந்தான் என்ன? அதையுரைப்பீர்! பேச்சை வளர்த்தப் பிரியப் படவில்லை" என்றாள் இளவஞ்சி. குப்பன் இசைக்கிறான்: "என்னடி வஞ்சி! இதுவும் தெரியாதா? நாமிங்கு வந்தோம். நமக்கோர் நலிவின்றி மாமலையை அவ்வநுமார் தூக்கி வழிநடந்து லங்கையிலே வைத்தது! ராமன் எழுந்ததும், இங்கெடுத்து வந்தே இருப்பிடத்தில் வைத்தது! கண்ணே! மலையைக் கடுகளவும் ஆடாமல் கண்ணாடிப் பாத்திரத்தைக் கல்தரையில் வைப்பதுபோல் தந்திரமாய் மண்ணில் தலைகுனிந்து வைத்திட்ட அந்தப் பகுதிதான் ஆச்சரியம் ஆகுமடி!" ஆச்சரிய சம்பவத்தைக் குப்பன் அறிவித்தான். பேச்செடுத்தாள் வஞ்சி; பிறகும் ஒருசத்தம்: "இம்மட்டும் இன்று கதையை நிறுத்துகின்றேன்; செம்மையாய் நாளைக்குச் செப்புகின்றேன் மற்றவற்றை. சத்தியரா மாயணத்திற் சத்தான இப்பகுதி உத்தியாய்க் கேட்டோ ர் உரைத்தோர்எல் லாருமே இங்குள்ள போகங்கள் எல்லாம் அனுபவிப்பர்; அங்குள்ள வைகுந்தம் அட்டியின்றிச் சேர்வார்கள்; ஜானகீ காந்தஸ் மரணே! ஜயஜயராம்!" "மானேஈ தென்னஎன்றான்" வையம்அறி யாக்குப்பன்! "முன்புநான் உங்களுக்கு முத்தம் கொடுக்கையிலே சொன்ன "ஐயையோ" தொடங்கி இதுவரைக்கும் ராமாயணம் சொல்லி நாளைக் கழிக்கின்ற ஏமாந்தார் காசுக் கெசமானன் என்றுரைக்கும் பாகவதன் சொன்னான் பலபேரைக் கூட்டியே! ஆகியதும் இந்த அரிய உழைப்புக்குப் பத்தோ பதினைந்தோ பாகவதன் பெற்றிடுவான். சித்தம் மலைக்கச் சிறிதுமிதில் இல்லை" யென்று கையி லிருந்தஒரு காட்சிதரும் மூலிகையை "ஐயா இதைவிழுங்கி அவ்விடத்திற் பாருங்கள்" என்றந்தக் குப்பனிடம் ஈந்துதா னும்தின்றாள். தின்றதும் தங்கள் விழியால் தெருவொன்றில், மாளிகையி னுள்ளே மனிதர் கூட்டத்தையும், ஆளிவாய்ப் பாகவதன் அங்கு நடுவிலே உட்கார்ந் திருப்பதையும், ஊர்மக்கள் செல்வதையும், பட்டைநா மக்காரப் பாகவதன் ரூபாயைத் தட்டிப்பார்க் கின்றதையும், சந்தோஷம் கொள்வதையும் கண்டார்கள்; கண்டு கடகடவென் றேசிரித்தார். வண்டு விழியுடைய வஞ்சி யுரைக்கின்றாள்: "வானளவும் அங்கங்கள், வானரங்கள், ராமர்கள், ஆனது செய்யும் அநுமார்கள், சாம்பவந்தர், ஒன்றல்ல; ஆயிரம் நூல்கள் உரைக்கட்டும். விஸ்வரூ பப்பெருமை, மேலேறும் வன்மைகள், உஸ்என்ற சத்தங்கள், அஸ்என்ற சத்தங்கள், எவ்வளவோ நூலில் எழுதிக் கிடக்கட்டும். செவ்வைக் கிருபை செழுங்கருணை அஞ்சலிக்கை முத்தி முழுச்சுவர்க்கம் முற்றும் உரைக்கட்டும். இத்தனையும் சேரட்டும் என்ன பயனுண்டாம்? உள்ள பகுத்தறிவுக் கொவ்வாத ஏடுகளால் எள்ளை அசைக்க இயலாது. மானிடர்கள் ஆக்குவதை ஆகா தழிக்குமோ? போக்குவதைத் தேக்குமோ? சித்தம் சலியாத் திறன்வேண்டும். மக்கள் உழைப்பில் மலையாத நம்பிக்கை எக்களிக்க வேண்டும் இதயத்தில்! ஈதன்றி நல்லறிவை நாளும் உயர்த்தி உயர்த்தியே புல்லறிவைப் போக்கிப் புதுநிலைதே டல்வேண்டும். மக்கள் உழைக்காமுன் மேலிருந்து வந்திடுமோ? எக்கா ரணத்தாலும் இன்மையிலே உண்மையுண்டோ ? மீளாத மூடப் பழக்கங்கள் மீண்டும்உமை நாடா திருப்பதற்கு நானுங் களையின்று சஞ்சீவி பர்வதத்தில் கூப்பிட்டேன். தற்செயலாய் அஞ்சும் நிலைமையே அங்கே நிகழ்ந்ததுண்டாம். உங்கள் மனத்தில் உறைந்து கிடந்திட்ட பங்கஞ்செய் மூடப் பழக்க வழக்கங்கள் இங்கினிமேல் நில்லா எனநான் நினைக்கின்றேன். தங்கள்கை நீட்டித் தமியாளை முன்னரே சாரலிலே முத்தம் தரக்கேட்டீர், சாயவில்லை. ஈர மலையிலே யான்தந்தேன். ஏற்கவில்லை. சத்தத்தை எண்ணிச் சலித்தீர்.அச் சத்தத்தால் முத்தத்தை மாற்ற முடியாமற் போனாலும் உம்மைப் பயங்காட்டி ஊளையிட்ட சத்தத்தால் செம்மைமுத்தம் கொள்ளவில்லை. சேர்ந்துமுத்தம் கொள்வீரே!" "ஏஏஏ நான்இன்றைக் கேளனத்துக் காளானேன். நீயேன் இதையெல்லாம் நிச்சயமாய்ச் சொல்லவில்லை? ராமா யணமென்ற நலிவு தருங்கதை பூமியிலி ருப்பதைஇப் போதே அறிகின்றேன். நம்பத் தகாதவெலாம் நம்பவைத்துத் தாங்கள்நலம் சம்பா திக்கின்ற சரித்திரக் காரர்களால் நாடு நலிகுவதை நான்இன்று கண்டுணர்ந்தேன். தோடு புனைந்த சுடர்க்கொடியே நன்றுசொன்னாய்! நல்ல இமயம், நலங்கொழிக்கும் கங்கைநதி, வெல்லத் தமிழ்நாட்டின் மேன்மைப் பொதியமலை, செந்நெல் வயல்கள், செழுங்கரும்புத் தோட்டங்கள், தின்னக் கனிகள் தெவிட்டாப் பயன்மரங்கள், இன்பம் செறிந்திருக்கும் இப்பெரிய தேசத்தில் முப்பத்து முக்கோடி மாந்தர்கள் மொய்த்தென்ன? செப்பும் இயற்கை வளங்கள் செறிந்தென்ன? மூடப் பழக்கம், முடிவற்ற கண்ணுறக்கம் ஓடுவ தென்றோ? உயர்வதென்றோ? நானறியேன். பாரடி மேற்றிசையில் சூரியன் பாய்கின்றான். சார்ந்த ஒளிதான் தகத்தகா யக்காட்சி! மாலைப் பொழுதும் வடிவழகு காட்டுதுபார்! சாலையிலோர் அன்னத்தைத் தன்பேடு தேடுதுபார். என்னடி சொல்கின்றாய் ஏடி இளவஞ்சி? என்நெஞ்சை உன்நெஞ்சம் ஆக்கிப்பார்" என்றுரைத்தான். தென்றலிலே மெல்லச் சிலிர்க்கும் மலர்போலே கன்னி யுடல்சிலிர்க்கக் "காதலரே நாம்விரைவாய்ச் சாரல் அடைவோமே, காதலுக்கு தக்கஇடம். சாரலும் தண்மாலை நாயகியைச் சாரக் குயில்கூவிக் கொண்டிருக்கும்; கோல மிகுந்த மயிலாடிக் கொண்டிருக்கும்; வாச முடையநற் காற்றுக் குளிர்ந்தடிக்கும்; கண்ணாடி போன்றநீர் ஊற்றுக்கள் உண்டு; கனிமரங்கள் மிக்கஉண்டு; பூக்கள் மணங்கமழும்; பூக்கள்தோறும் சென்றுதே னீக்கள் இருந்தபடி இன்னிசைபா டிக்களிக்கும். அன்பு மிகுந்தே அழகிருக்கும் நாயகரே இன்பமும் நாமும் இனி!" |
1.2 புரட்சிக் கவி
(பில்கணீயம் என்ற வடமொழி நூலைத் தழுவியது)
|
அகவல் அரசன் அமைச்சர்பால் அறிவிக் கின்றான்: "அமுத வல்லிஎன் ஆசைக் கொருபெண்! தமிழிலக் கியங்கள் தமிழிலக் கணங்கள் அமைவுற ஆய்ந்தாள்; அயல்மொழி பயின்றாள்; ஆர்ந்த ஒழுக்கநூல், நீதிநூல் அறிந்தாள்; அனைத்தும் உணர்ந்தா ளாயினும், அன்னாள் கவிதை புனையக் கற்றா ளில்லை. மலரும், பாடும் வண்டும், தளிரும், மலையும், கடலும், வாவியும், ஓடையும், விண்ணின் விரிவும், மண்ணின் வனப்பும், மேலோர் மேன்மையும், மெலிந்தோர் மெலிவும் தமிழின் அமுதத் தன்மையும், நன்மையும், காலைஅம் பரிதியும், மாலை மதியமும் கண்ணையும் மனத்தையும் கவர்வன; அதனால் என்மகள் அகத்தில் எழுந்த கவிதையைப் புறத்தில் பிறர்க்குப் புலப்படுத் துதற்குச் செய்யுள் இலக்கணம் தெரிதல் வேண்டுமாம்! ஏற்றஓர் ஆசான் எங்குளான்? தோற்றிய வாறு சொல்க அமைச்சரே!" எண்சீர் விருத்தம் தலைமைஅமைச் சன்புகல்வான்: 'எனது மன்னா, புலவன்; உயர்கவிஞன்; அவன்பேர் உதாரன்! இலையிந்த நாட்டினிலே அவனை ஒப்பார்! குலமகளை அன்னவன்பால் கற்க விட்டால் ஆனாலும் நானிதற்கோர் மார்க்கம் சொல்வேன்; தேனிதழாள் தனைஅவனும், அவனைப் பெண்ணும் பானல்விழி மங்கையிடம் "உதார னுக்குப் ஞானமுறும் உதாரனிடம் "அமுத வல்லி தார்வேந்தன் இதுகேட்டான்; வியந்தான்! "ஆம்ஆம் பேர்வாய்ந்த உதாரனைப்போய் அழைப்பீர்" என்றான். தேர்வாய்ந்த புவிராஜன் போலே யந்தச் பார்வேந்தன் நிகழ்த்தினான்; உதாரன் கேட்டுப் சிந்து கண்ணி மன்னவன் ஆணைப்படி - கன்னி பன்னரும் பூஞ்சோலை - நடுப் அன்னதோர் மேடையிலே - திரை மின்னொளி கேட்டிருப்பாள் - கவி யாப்புமுறை உரைப்பான் - அணி பாப்புனை தற்கான - அநு தீர்ப்புற அன்னவளும் - ஆசு சேர்ப்புறு வித்தாரம் - எனும் கற்றுவர லானாள்! - அது சற்றும் அவன்முகத்தை - அவள் அற்றவனைப் பார்த்தால் - ஓர் உற்றதோர் நோயுடையாள் - என் இவ்விதம் நாட்கள்பலப் - பல வெவ்விழி வேலுடையாள் - அந்த அவ்வம யந்தனிலே - விண் கவ்வி உயர்ந்ததுபார் - இருட் எண்சீர் விருத்தம் அமுதவல்லி காத்திருந்த மேடை யண்டை இமையாது நோக்கினான் முழு நிலாவை! சுமைசுமையாய் உவப்பெடுக்க, உணர்வு வெள்ளம் அமைத்திட்டாள் நற்கவிதை! மழைபோற் பெய்தான்! "நீலவான் ஆடைக்குள் உடல் மறைத்து கோலமுழு தும்காட்டி விட்டால் காதற் சோலையிலே பூத்ததனிப் பூவோ நீதான்! காலைவந்த செம்பரிதி கடலில் மூழ்கிக் அந்தியிரு ளாற்கருகும் உலகு கண்டேன்; பிந்தியந்தக் காரிருள்தான் சிரித்த துண்டோ ? சிந்தாமல் சிதறாமல் அழகை யெல்லாம் இந்தாவென் றேஇயற்கை அன்னை வானில் உனைக்காணும் போதினிலே என்னு ளத்தில் நினைத்தாலும் வார்த்தைகிடைத் திடுவ தில்லை; தினைத்துணையும் பயனின்றிப் பசித்த மக்கள் கனத்திருந்த வெண்சோறு காணும் இன்பம் உன்னைஎன திருவிழியாற் காணு கின்றேன்; இன்னலெலாம் தவிர்கின்றேன்; களிகொள் கின்றேன்; அன்புள்ளம் பூணுகின்றேன்; அதுவு முற்றி இன்பமெனும் பால்நுரையே! குளிர் விளக்கே! வேறு சிந்து கண்ணி இவ்வித மாக உதாரனும் - தன திவ்விய வர்ணனை பாடவே - செவி "அவ்வறிஞன் கவி வல்லவன் - விழி எவ்விதம் பார்த்தனன், பாடினன்? - இதில் சாதுரியச் சொல் உதாரனை - அவன் ஓதுமலைக் குலம் போலவே - அவன் "ஏதிது போன்றஓ ராண்எழில் - குறை சோதி நிலாவுக்கும் மாசுண்டாம் - இச் என்று வியப்புடன் நின்றனள்; - அந்த தன்னிக ரற்ற உதாரனும் - கண்டு "என்ன வியப்பிது? வானிலே - இருந் என்னெதிரே வந்து வாய்த்ததோ? - புவிக் மின்னற் குலத்தில் விளைந்ததோ? - வான் கன்னற் றமிழ்க்கவி வாணரின் - உளக் பொன்னின் உருக்கிற் பொழிந்ததோ? - ஒரு என்று நினைத்த உதாரன்தான் - "நீ "அமுதவல்லி யன்றோ!" என்றாள் - "அந்த நமைப் பிரித்திடும் எண்ணத்தால் - உனை சமுச யப்பட நீஇன்று - மதி கமலங்கள் எனும் கண்ணுடன் - உனைக் எண்சீர் விருத்தம் "இன்னொன்று கேளாயோ அமுத வல்லி! முன்னொன்று தீவினையால் பெருநோய் வந்து மின்ஒன்று பெண்ணென்று புவியில் வந்து இன்றுவரை நான்பார்க்க எண்ண வில்லைமு புகாரிருளால் சூரியன்தான் மறைவ துண்டோ ? பேரெதிர்ப்பால் உண்மைதான் இன்மை யாமோ? நேர்இருத்தித் தீர்ப்புரைத்துச் சிறையிற் போட்டால் சீரழகே! தீந்தமிழே! உனைஎன் கண்ணைத் பஃறொடை வெண்பா "வானத்தை வெண்ணிலா வந்து தழுவுவதும் மோனத் திருக்கும் முதிர்சோலை மெய்சிலிர்க்க ஆனந்தத் தென்றல்வந் தாரத் தழுவுவதும் நானோக்கி நோக்கி நலிதலினைக் காணாயோ? சித்தரித்த ஆணழகே, சென்றுபடர் முல்லையினைக் கத்தரித்தல் இன்றிக் கரந்தழுவும் மாமரமும், சத்தமிட்ட வண்டு தடாகத்தின் அல்லியினை முத்தமிட்டுத் தேன்குடிக்கும் நல்ல முடிவும், உணர்வுதனை உண்டாக்க வில்லையோ உன்பால்? தணலைத்தான் வீசுகின்றான் சந்திரனும் என்மேல்! குணமுள்ளார், கொஞ்சவரும் கோதையரைக் காதற் பிணமாக்கித் தாங்கள் பிழைக்க நினைப்பாரோ?" என்றுதன் காதல் எரிதழலுக் காற்றாமல் சென்றுதன் னெஞ்சம் தெரிவித்தாள் சேல்விழியாள்! "நன்று மடமயிலே! நான்பசியால் வாடுகின்றேன்; குன்றுபோல் அன்னம் குவித்திருக்கு தென்னெதிரில்! உண்ண முடியாதே ஊராள்வோன் கூர்வாளும் வண்ணமுடிச் செல்வாக்கும் வந்து மறிக்குதடி! எண்ணக் கடலில் எழுங்காதல் நீளலைதான் உண்ணும் மணிக்குளத்தில் ஓடிக் கலக்காமல் நால்வருணங் கள்விதித்தார் நாட்டார்கள்; அன்னவற்றில் மேல்வருணம் கோல்கொண்டு மேதினியை ஆள்வருணம் நீயன்றோ பெண்ணே! நினைப்பை யகற்றிவிடு! நாயென்றே எண்ணிஎனை நத்தாமல் நின்றுவிடு! வேல்விழியால் என்றன் விலாப்புறத்தைக் கொத்தாதே! பால்போல் மொழியால் பதைக்கஉயிர் வாங்காதே! கண்ணாடிக் கன்னத்தைக் காட்டிஎன் உள்ளத்தைப் புண்ணாக்கிப் போடாதே; போபோ மறைந்துவிடு! காதல் நெருப்பால் கடலுன்மேல் தாவிடுவேன் சாதிஎனும் சங்கிலிஎன் தாளைப் பிணித்ததடீ! பாளைச் சிரிப்பில்நான் இன்று பதறிவிட்டால் நாளைக்கு வேந்தனெனும் நச்சரவுக் கென்செய்வேன்? கொஞ்சு தமிழ்த்தேன் குடித்துவிட அட்டியில்லை அஞ்சுவ தஞ்சாமை பேதமையன் றோஅணங்கே? ஆணிப்பொன் மேனி அதில்கிடக்கும் நல்லொளியைக் காணிக்கை நீவைத்தால் காப்பரசர் வாராரோ? பட்டாளச் சக்ரவர்த்தி பார்த்தாலும் உன்சிரிப்புக் கட்டாணி முத்துக்குக் காலில்விழ மாட்டாரோ?" என்றழுதான் விம்மி இளையான், கவியரசன். குன்றும் இரங்கும்! கொடும்பாம்பும் நெஞ்சிளகும்! ஏழையரைக் கொல்ல எதிரிருந்து பார்த்திருப்போர் பாழான நெஞ்சும் சிலசமயம் பார்த்திரங்கும்! சித்தம் துடிக்கின்ற சேயின் நிலைமைக்கு ரத்தவெறி கொண்டலையும் நால்வருணம் ஏனிரங்கும்? ரத்தவெறி கொண்டலையும் ராசன்மனம் ஏனிரங்கும்? அத்தருணம் அந்த அமுதவல்லி ஏதுசொல்வாள்: "வாளை உருவிவந்து மன்னன் எனதுடலை நாளையே வெட்டி நடுக்கடலில் போடட்டும், காளைஉன் கைகள்எனைக் காவாமல் போகட்டும், தாளை அடைந்தஇத் தையல்உள்ளம் மாறாதே! ஆதரவு காட்டாமல் ஐய!எனை விடுத்தால் பாதரக்ஷை போலுன்றன் பாதம் தொடர்வதன்றி, வேறு கதியறியேன்; வேந்தன் சதுர்வருணம் சீறும்எனில் இந்தஉடல் தீர்ந்தபின்னும் சீறிடுமோ? ஆரத்தழுவி அடுத்தவினா டிக்குள் உயிர் தீரவரும் எனிலும் தேன்போல் வரவேற்பேன்! அன்றியும்என் காதல் அமுதே! நமதுள்ளம் ஒன்றுபட்ட பின்னர் உயர்வென்ன தாழ்வென்ன? நாட்டின் இளவரசி நான்ஒருத்தி! ஆதலினால் கோட்டை அரசன்எனைக் கொல்வதற்குச் சட்டமில்லை! கோல்வேந்தன் என்காதற் கொற்றவனைக் கொல்லவந்தால், சேல்விழியாள் யான்எனது செல்வாக்கால் காத்திடுவேன்! சாதிஉயர் வென்றும், தனத்தால் உயர்வென்றும், போதாக் குறைக்குப் பொதுத்தொழிலா ளர்சமுகம் மெத்த இழிவென்றும், மிகுபெரும்பா லோரைஎல்லாம் கத்தி முனைகாட்டிக் காலமெல்லாம் ஏய்த்துவரும் பாவி களைத்திருத்தப் பாவலனே நம்மிருவர் ஆவி களையேனும் அர்ப்பணம்செய் வோம்! இதனை நெஞ்சார உன்மேலே நேரிழையாள் கொண்டுள்ள மிஞ்சுகின்ற காதலின்மேல் ஆணையிட்டு விள்ளுகின்றேன்! இன்னும்என்ன?" என்றாள். உதாரன் விரைந்தோடி அன்னத்தைத் தூக்கியே ஆரத் தழுவினான். இன்ப உலகில் இருவர்களும் நாள் கழித்தார். பின்பொருநாள் அந்தப் பெருமாட்டி அங்கமெலாம் மாறுபடக் கண்டு மனம்பதறித் தோழியர்கள் வேறு வழியின்றி வேந்தனிடம் ஓடியே "மன்னவனே! உன்அருமை மங்கை அமுதவல்லி தன்னை உதாரனுக்குத் தத்தம் புரிந்தாளோ? காதல்எனும் இன்பக் கடலில் குளித்துவிட்ட மாதிரியாய்த் தோன்றுகிறாள்; மற்றிதனை மேன்மைச் சமுகத்தில் விண்ணப்பம் சாதித்தோம்" என்றார். அமைதி யுடைய அரசன் அதன்உண்மை கண்டறிய வேண்டுமென்று கன்னிகைமா டத்தருகே அண்டியிருந் தான்இரவில் ஆரும் அறியாமல்! வந்த உதாரன்எழில் மங்கைக்குக் கைலாகு தந்து, தமிழில் தனிக்காதலைக் கலந்து பேசினதும், காத்திருந்த பெண்ணரசி வேல்விழியை வீசினதும், முத்தம் விளைத்த நடைமுறையும் கண்டான் அரசன்! கடுகடுத்தான்! ஆயிரந்தேள் மண்டையிலே மாட்டியது போல மனமுளைந்து மாளிகைக்குச் சென்றான். மறுநாள் விடியலிலே வாளில் விஷம்பூசி வைத்திருக்கச் சொல்லிவிட்டுச் சேவகரைச் சீக்கிரம் உதாரனை இழுத்துவர ஏவினான். அவ்வா றிழுத்துவந்தார் வேந்தனிடம். இச்சேதி ஊரில் எவரும் அறிந்தார்கள்; அச்சமயம் எல்லாரும் அங்குவந்து கூடிவிட்டார். ஆர்ந்த கவியின் அரசனுயிர் இன்றோடு தீர்ந்ததோ என்று திடுக்கிட்டார் எல்லாரும். ஈடற்ற நற்கவிஞன் இந்நிலைமை, அக்கன்னி மாடத்தில் உள்ளஎழில் மங்கைக்கும் எட்டியதாம். அங்கே உதாரனிடம் மன்னன் உரைக்கின்றான், சிங்கா தனத்திலே சேர்ந்து: "கொற்றவன் பெற்ற குலக்கொடியைக் கவி குற்றம் புரிந்தனையா இல்லையா இதை வெற்றி எட்டுத்திக்கு முற்றிலுமே சென்று இற்றைக்கு நின்தலை அற்றது! மற்றென்னை வாள்பிடித் தேபுவி ஆளுமிராசர் என் ஆள்பிடித் தால்பிடி ஒன்றிருப்பாய் என்ன மீள்வதற்கோ இந்தத் தீமை புரிந்தனை மாள்வதற்கே இன்று மாள்வதற்கே!" என்று "மாமயில் கண்டு மகிழ்ந்தாடும் முகில் ஆம்என்று நீயுரைத் தால்குற்றமே! குற்றம் கோமகள் என்னைக் குறையிரந்தாள் அவள் காமனும் தள்ளிடக் காலிட றிற்றுக் பழகும் இருட்டினில் நானிருந்தேன் எதிர் அழகு வெளிச்சம் அடித்த தென்மேல் பிழைபுரிந் தேனென்று தண்டனை போடுமுன் இழைபுரிச் சிற்றிடை அமுதவல்லிக் குள்ள நொண்டிச் சிந்து கவிஞன் இவ்வா றுரைத்தான் - புவி "குவிந்த உன் உடற்சதையைப் - பல தவந்தனில் ஈன்ற என்பெண் - மனம் நவிலுமுன் பெரும் பிழைக்கே - தக்க அரசனின் புதல்வி அவள் - எனில் சரச நிலையி லிருந்தீர் - அந்தத் இருவிழி யாற் பார்த்தேன்! - அறி விரைவில்என் ஆட்சி யிலே - ஒரு கொலைஞர்கள் வருகரு என்றான் - அவன் "சிலையிடை இவனை வைத்தே - சிரச் மலையினைப் பிளந்திடும் ஓர் - சத்தம் "இலை உனக் கதிகாரம் - அந்த ஒருவனும் ஒருத்தியு மாய் - மனம் அரசென ஒரு சாதி - அதற் கரிசன நால் வருணம் - தனைக் தரும்படி அவனை இங்கே - நீ என்மனம் காதல னைச் - சென் அன்னவன் பிழையில னாம்! - அதற் மன்ன!நின் ஒருமகள் நான் - எனை உன்குடிக் கூறிழைத் தான் - எனில் என்றபற் பல வார்த்தை - வான் முன்னின்ற கொலைஞர் வசம் - நின்ற மென்மலர்க் கரத்தாலே - சென்று மன்னவன் இரு விழியும் - பொறி கும்மி "நாயை இழுத்துப் புறம்விடுப்பீர் - கெட்ட பேயினை நான்பெற்ற பெண்ணெனவே சொல்லும் தூய குடிக்கொரு தோஷத்தையே - தந்த போய்அடைப் பீர்!அந்தப் பொய்யனை ஊரெதிர் என்றுரைத் தான். இருசேவகர்கள் - அந்த நின்ற கொலைஞர், உதாரனை யும் "நட மன்றி லிருந்தஓர் மந்திரிதான் - முடி அன்றிது மங்கைக் கிழைத்திருக்கும் தண்டம்; எண்சீர் விருத்தம் "காதலனைக் கொலைக்களத்துக் கனுப்பக் கண்டுங் நீதிநன்று மந்திரியே! அவன் இறந்தால் சாதல்எனில் இருவருமே சாதல் வேண்டும், ஓதுகஇவ் விரண்டி லொன்று மன்னவன்வாய்! "என்ஆணை மறுப்பீரோ சபையி லுள்ளீர்! பின்நாணும் படிசும்மா இருப்ப துண்டோ ? என்ஆணை! என்ஆணை! உதார னோடே கன்மீதி லேகிடத்திக் கொலைசெய் வீர்கள் அவையினிலே அசைவில்லை பேச்சு மில்லை; சுவையறிந்த பிறகுணவின் சுகம்சொல் வார்போல் எவையும்நமைப் பிரிக்கவில்லை; இன்பம் கண்டோ ம்; நவையுடைய மன்னனுக்கு நாட்டு மக்கள் இருந்திங்கே அநீதியிடை வாழ வேண்டாம் பருந்தும், கண்மூடாத நரியும் நாயும், பொருந்தட்டும்; கொலைசெய்யும் எதேச்சை மன்னன் அருந்தட்டும்!" என்றாள். காதலர்கள் சென்றார்! கொலைக்களத்தில் கொலைஞர்களும் அதிகா ரங்கள் அலைகடல்போல் நாட்டார்கள் வீடு பூட்டி சிலைக்குநிகர் மங்கைக்கும் "கடைசி யாகச் தலைப்பாகை அதிகாரி விடைதந் திட்டான்; தமிழ்க்கவிஞன் சனங்களிடை முழக்கஞ் செய்வான்: "பேரன்பு கொண்டவரே, பெரியோ ரே,என் நீரோடை நிலங்கிழிக்க, நெடும ரங்கள் நேரோடி வாழ்ந்திருக்கப் பருக்கைக் கல்லின் போராடும் பாழ்நிலத்தை அந்த நாளில் சிற்றூரும், வரப்பெடுத்த வயலும், ஆறு நெற்சேர உழுதுழுது பயன்வி ளைக்கும் கற்பிளந்து மலைபிளந்து கனிகள் வெட்டிக் பொற்றுகளைக் கடல்முத்தை மணிக்கு லத்தைப் அக்கால உலகிருட்டைத் தலைகீ ழாக்கி இக்கால நால்வருணம் அன்றி ருந்தால் புக்கபயன் உண்டாமோ? பொழுது தோறும் கக்கும்விஷப் பாம்பினுக்கும் பிலத்தி னுக்கும் பலியாகிக் கால்கைகள் உடல்கள் சிந்தும் சலியாத வருவாயும் உடைய தாகத் எலியாக முயலாக இருக்கின் றார்கள்! புலிவேஷம் போடுகின்றான்! பொதுமக் கட்குப் அரசனுக்கும் எனக்குமொரு வழக்குண் டாக சரியென்றேன்; ஒப்பவில்லை! இவளும் நானும் ஒருமனிதன் தேவைக்கே இந்தத் தேசம் இருவர் இதோ சாகின்றோம்! நாளை நீங்கள் தன்மகளுக் கெனைஅழைத்துக் கவிதை சொல்லித் பொன்மகளும் எனைக்காதல் எந்தி ரத்தால் என்உயிருக் கழவில்லை! அந்தோ! என்றன் மன்னுடல்வெட் டப்படுமோர் மாப ழிக்கு தமிழறிந்த தால்வேந்தன் எனை அழைத்தான்; அமுதென்று சொல்லுமிந்தத் தமிழ்,என் னாவி சமுதாயம் நினைத்திடுமோ? ஐயகோ! என் உமைஒன்று வேண்டுகின்றேன். மாசில் லாத அரசனுக்குப் பின்னிந்தத் தூய நாட்டை அரசனுக்கோ அதிகாரம் உங்க ளுக்கோ? சிரம்அறுத்தல் வேந்தனுக்குப் பொழுது போக்கும் அரசன்மகள் தன்நாளில் குடிகட் கெல்லாம் ஐயகோ சாகின்றாள்! அவளைக் காப்பீர்! வையகத்தில் உன்பெருமை தன்னை, நல்ல பெய்யுநறுஞ் சோலையினைத் தமிழாற் பாடும் மெய்யிதயம் அறுபடவும், அவ்வி ரத்த வாழியஎன் நன்னாடு பொன்னா டாக! வீழியபோய் மண்ணிடையே விண்வீழ் கொள்ளி ஏழையினேன் கடைசிமுறை வணக்கம் செய்தேன்! ஆழ்கஎன்றன் குருதியெலாம் அன்பு நாட்டில் ஆழ்கமுஎன்றான்! தலைகுனிந்தான் கத்தி யின்கீழ்! படிகத்தைப் பாலாபி ஷேகம் செய்து அடிசோர்தல் கண்டார்கள் அங்கி ருந்தோர்! படிமீது வாழாரோ?" என்று சொல்லிப் கொடிதென்றார்! கொடுவாளைப் பறித்தார்; அந்தக் கவிஞனுக்கும் காதலிக்கும் மீட்சி தந்தார்! "புவியாட்சி தனிஉனக்குத் தாரோம் என்று செவியினிலே ஏறிற்றுப் போனான் வேந்தன்! நவையின்றி யெய்துதற்குச் சட்டம் செய்தார்! |
1.3. வீரத்தாய்
|
காட்சி 1 [மணிபுரி மாளிகையில் ஓர் தனி இடம். சேனாபதி காங்கேயனும் மந்திரியும் பேசுகின்றனர்] சேனாபதி: மன்னன் மதுவினில் ஆழ்ந்து கிடக்கின்றான்! மின்னல்நேர் சிற்றிடை ராணி விஜயா நமக்கும் தெரியாமல் எவ்விடமோ சென்றாள். அமைப்புறும் இந்த மணிபுரி ஆட்சி எனக்கன்றோ! அன்றியும் என்னரும் நண்ப! உனக்கே அமைச்சுப் பதவி உதவுவேன்! மந்திரி: ஒன்றுகேள் சேனைத் தலைவ! பகைப்புலம் இன்றில்லை; ஆயினும் நாளை முளைக்கும். அரசியோ வீரம், உறுதி அமைந்தாள்! தரையினர் மெச்சும் சர்வ கலையினள்! சேனாபதி: அஞ்சுதல் வேண்டாம் அவளொரு பெண்தானே! மந்திரி: நெஞ்சில்நான் பெண்ணை எளிதாய் நினைக்கிலேன். சேனாபதி: ஆடை, அணிகலன், ஆசைக்கு வாசமலர் தேடுவதும், ஆடவர்க்குச் சேவித் திருப்பதுவும், அஞ்சுவதும் நாணுவதும் ஆமையைப்போல் வாழுவதும் கெஞ்சுவது மாகக் கிடக்கும் மகளிர்குலம், மானிடர் கூட்டத்தில் வலிவற்ற ஓர்பகுதி! ஆனமற் றோர்பகுதி ஆண்மை எனப்புகல்வேன்! எவ்வாறா னாலும்கேள்! சேனையெலாம் என்னிடத்தில்! செய்வார்யார் நம்மிடத்தில் சேட்டை? இதையோசி! மந்திரி: [சிரித்துச் சொல்வான்] மானுஷிகம் மேல்என்பார், வன்மை உடையதென்பார் ஆன அதனை அளித்ததெது ? மீனக் கடைக்கண்ணால் இந்தக் கடலுலகம் தன்னை நடக்கும்வகை செய்வதெது? நல்லதொரு சக்தி வடிவமெது? மாமகளிர் கூட்டமன்றோ? உன்சொற் கொடிது! குறையுடைத்து! மேலும் அதுகிடக்க; மன்னன் இளமைந்தன் எட்டு வயதுடையான், இன்னும் சிலநாளில் ஆட்சி எனக்கென்பான்! சேனாபதி: கல்வியின்றி யாதோர் கலையின்றி, வாழ்வளிக்கும் நல்லொழுக்க மின்றியே நானவனை ஊர்ப்புறத்தில் வைத்துள்ளேன்; அன்னோன் நடைப்பிணம்போல் வாழ்கின்றான். இத்தனைநாள் இந்த இரகசியம் நீயறியாய்! மந்திரி: ஆமாமாம் கல்வியிலான் ஆவி யிலாதவனே! சாமார்த்திய சாலி தந்திரத்தில் தேர்ந்தவன்நீ! உன்எண்ணம் என்னசொல்? நான்உனக் கொத்திருப்பேன்! முன்னால் செயப்போவ தென்ன மொழிந்துவிடு! சேனாபதி: ராசாங்கப் பொக்கிஷத்தை நாம்திறக்க வேண்டும்;பின் தேசத்தின் மன்னனெனச் சீர்மகுடம் நான்புனைந்தே ஆட்சிசெய வேண்டும்என் ஆசையிது! காலத்தை நீட்சிசெய வேண்டாம்; விரைவில் நிகழ்விப்பாய்! மந்திரி: பொக்கிஷத்தை யார்திறப்பார்? பூட்டின் அமைப்பைஅதன் மிக்க வலிமைதனைக் கண்டோ ர் வியக்கின்றார். தண்டோ ராப் போட்டுச் சகலர்க்கும் சொல்லிடுவோம் அண்டிவந்து தாழ்திறப்பார்க் காயிரரூ பாய்கொடுப்போம். சேனாபதி: தேவிலை!நீ சொன்னதுபோல் செய்துவிடு சீக்கிரத்தில் ஆவி அடைந்தபயன் ஆட்சிநான் கொள்வதப்பா! காட்சி 2 [சேனாதிபதி அரச குமாரனாகிய சுதர்மனை மூடனாக்கி வைக்கக் கருதிக் காடுசேர்ந்த ஓர் சிற்றூரில் கல்வி யில்லாத காளிமுத்து வசத்தில் விட்டு வைத்திருக்கிறான். கிழவர் ஒருவர் காளிமுத்தை நண்பனாக்கிக்கொண்டு உடன் வசிக்கிறார்.] காளிமுத்து: என்னா கெழவா? பொடியனெங்கே? இங்கேவா! கன்னா பின்னாஇண்ணு கத்துறியே என்னாது? மாடுவுளை மேய்க்கவுடு! மாந்தோப்பில் ஆடவுடு! காடுவுளே சுத்தவிடு! கல்விசொல்லித் தாராதே! கிழவர்: மாட்டினொடும் ஆட்டினொடும் மன்னன் குமாரனையும் கூட்டிப்போய் வந்திடுவேன்; குற்றமொன்றும் நான்புரியேன்! மன்னன் மகனுக்குக் கல்வியோ நல்லறிவோ ஒன்றும் வராமேஉன் உத்தரவு போல்நடப்பேன்! காளிமுத்து: ஆனாநீ போய்வா, அழைச்சிப்போ பையனையும் ஓநாயில் லாதஇடம் ஓட்டு! காட்சி 3 [கிழவர் ஓர் தனியிடத்தில் சுதர்மனுக்கு வில்வித்தை கற்றுக் கொடுக்கிறார்.] கிழவர்: விற்கோலை இடக்கரத்தால் தூக்கி, நாணை விரைந்தேற்றித் தெறித்துப்பார்! தூணீ ரத்தில், பற்பலவாம் சரங்களிலே ஒன்றை வாங்கிப் பழுதின்றிக் குறிபார்த்து, லட்சி யத்தைப் பற்றிவிடு! மற்றொன்று, மேலும் ஒன்று படபடெனச் சரமரரி பொழி! சுதர்மா, நிற்கையில்நீ நிமிர்ந்துநிற்பாய் குன்றத் தைப்போல்! நெளியாதே! லாவகத்தில் தேர்ச்சி கொள்நீ! சுதர்மன்: கற்போர்கள் வியக்கும்வகை இந்நாள் மட்டும் கதியற்றுக் கிடந்திட்ட அடியே னுக்கு மற்போரும், விற்போரும், வாளின் போரும் வளர்கலைகள் பலப்பலவும் சொல்லித் தந்தீர்! நற்போத காசிரியப் பெரியீர், இங்கு நானுமக்குச் செயும்கைம்மா றொன்றும் காணேன்! அற்புதமாம்! தங்களைநான் இன்னா ரென்றே அறிந்ததில்லை; நீரும்அதை விளக்க வில்லை. கிழவர்: இன்னாரென் றென்னைநீ அறிந்து கொள்ள இச்சையுற வேண்டாங்காண் சுதர்மா. என்னைப் பின்னாளில் அறிந்திடுவாய்! நீறு பூத்த பெருங்கனல்போல் பொறுத்திருப்பாய்; உன் பகைவன் என்பகைவன்; உன்னாசை என்றன் ஆசை! இஃதொன்றே நானுனக்குச் சொல்லும் வார்த்தை மின்னாத வானம்இனி மின்னும்! அன்பு வெறிகாட்டத் தக்கநாள் தூர மில்லை! காட்சி 4 [சுதர்மனும் கிழவரும் இருக்குமிடத்தில் தண்டோ ராச் சத்தம் கேட்கிறது.] தண்டோ ராக்காரன்: அரசாங்கப் பொக்கிஷத்தைத் திறப்பா ருண்டா? ஆயிரரூபாய் பரிசாய்ப் பெறலாங் கண்டீர்! வரவிருப்பம் உடையவர்கள் வருக! தீம்!தீம்! மன்னர்இடும் ஆணையிது தீம்தீம் தீம்தீம்! கிழவர்: சரிஇதுதான் நற்சமயம்! நான்போய் அந்தத் தறுக்குடைய சேனாதி பதியைக் காண்பேன் வரும்வரைக்கும் பத்திரமாய் இரு!நான் சென்று வருகிறேன் வெற்றிநாள் வந்த தப்பா! காட்சி 5 [மந்திரியின் முன்னிலையில் கிழவர் அரசாங்கப் பொக்கி ஷத்தைத் திறந்தார். மந்திரி கிழவரைக் கூட்டி கொண்டு சேனாதிபதியிடம் வந்தான்.] மந்திரி: தள்ளாத கிழவரிவர் பொக்கி ஷத்தின் தாழ்தன்னைச் சிரமமின்றித் திறந்து விட்டார்! சேனாபதி: கொள்ளாத ஆச்சரியம்! பரிசு தன்னைக் கொடுத்துவிடு! கொடுத்துவிடு! சீக்கி ரத்தில்! மந்திரி: விள்ளுதல்கேள்! இப்பெரியார் நமக்கு வேண்டும். வேலையிலே அமைத்துவிடு ராசாங் கத்தில்! சேனாபதி: உள்ளதுநீ சொன்னபடி செய்க, (கிழவரை நோக்கி) ஐயா, ஊர்தோறும் அலையாதீர்! இங்கி ருப்பீர்! கிழவர்: அரண்மனையில் எவ்விடத்தும் சஞ்ச ரிக்க அனுமதிப்பீர்! என்னால்இவ் வரசாங் கத்தில் விரைவில்பல ரகசியங்கள் வெளியாம்! என்று விளங்குகின்ற தென்கருத்தில்! சொல்லி விட்டேன். சேனாபதி: பெரியாரே, ஆவ்வாறே! அட்டி யில்லை. மந்திரி: பேதமில்லை, இன்றுமுதல் நீரு மிந்த அரசபிர தானியரில் ஒருவர் ஆனீர். அறிவுபெற்ற படியாலே எல்லாம் பெற்றீர்! காட்சி 6 [சேனாபதி காங்கேயன், தானே மணிபுரி அரசனென்று நாளைக்கு மகுடாபிஷேகம் செய்துகொள்ளப் போகிறான். வெளிநாட்டரசர்களும் வருகின்ற நேரம். மந்திரி நாட்டின் நிலைமையைச் சேனாபதிக்குத் தெரிவிக்கிறான்.] மந்திரி: மணிபுரி மக்கள்பால் மகிழ்ச்சி யில்லை! அணிகலன் பூண்கிலர் அரிவை மார்கள்! பாடகர் பாடிலர்! பதுமம் போன்ற ஆடவர் முகங்கள் அழகு குன்றின! வீதியில் தோரணம் விளங்க வில்லை! சோதி குறைந்தன, தொல்நகர் வீடுகள்! அரச குலத்தோர் அகம் கொதித்தனர்! முரசு எங்கும் முழங்குதல் இல்லை! சேனாபதி: எனக்குப் பட்டம் என்றதும், மக்கள் மனத்தில் இந்த வருத்தம் நேர்ந்ததா? அராஜகம் ஒன்றும் அணுகா வண்ணம் இராஜ சேவகர் ஏற்றது செய்க! வெள்ளி நாட்டு வேந்தன் வரவை, வள்ளி நாட்டு மகிபன் வரவைக் கொன்றை நாட்டுக் கோமான் வரவைக் குன்ற நாட்டுக் கொற்றவன் வரவை ஏற்றுப சரித்தும் இருக்கை தந்தும் போற்றியும் புகழ்ந்தும் புதுமலர் சூட்டியும் தீதற நாளைநான் திருமுடி புனைய ஆதர வளிக்க அனைத்தும் புரிக! மந்திரி: ஆர வாரம்! அதுகேட் டாயா? பாராள் வேந்தர் பலரும் வரும்ஒலி! சேனபதி: லிகிதம் கண்ட மன்னர் சகலரும் வருகிறார் சகலமும் புரிகநீ! காட்சி 7 [அயல்நாட்டு வேந்தர்கள் வந்தார்கள்; சேனாபதி அவர்களை வரவேற்றுத் தனது மகுடாபிஷேகத்தை ஆதரிக்க வேண்டுகிறான்.] சேனாபதி: மணிபுரியின் வேந்தனார் மதுவை யுண்டு மனங்கெட்டுப் போய்விட்டார்; விஜய ராணி தணியாத காமத்தால் வெளியே சென்றாள். தனியிருந்த இளங்கோமான் சுதர்மன் என்பான், அணியாத அணியில்லை! அமுதே உண்பான். அருமையுடன் வளர்த்துவந்தும் கல்வி யில்லை. பிணிபோல அன்னவன்பால் தீயொ ழுக்கம் பெருகினதால் நாட்டினரும் அமைச்சர் யாரும் என்னைமுடி சூடுகென்றார். உங்கட் கெல்லாம் ஏடெழுதி னேன்நீரும் விஜயம் செய்தீர்; சென்னியினால் வணங்குகின்றேன். மகுடம் பூணச் செய்தென்னை ஆதரிக்க வேண்டு கின்றேன் மன்னாதி மன்னர்களே, என்விண் ணப்பம்! மணிமுடியை நான்புனைந்தால் உம்மை மீறேன்! எந்நாளும் செய்நன்றி மறவேன் கண்டீர்! என்னாட்சி நல்லாட்சி யாயி ருக்கும்! வெள்ளிநாட்டு வேந்தன்: [கோபத்தோடு கூறுகிறான்] காங்கேய சேனாதி பதியே நீர்ஓர் கதைசொல்லி முடித்துவிட்டீர்; யாமும் கேட்டோ ம் தாங்காத வருத்தத்தால் விஜய ராணி தனியாக எமக்கெல்லாம் எழுதி யுள்ள தீங்கற்ற சேதியினைச் சொல்வோம், கேளும்! திருமுடியை நீர்கவர, அரச ருக்குப் பாங்கனைப்போல் உடனிருந்தே மதுப்ப ழக்கம் பண்ணி வைத்தீர்! அதிகாரம் அபகரித்தீர்! மானத்தைக் காப்பதற்கே ராணி யாரும் மறைவாக வசிக்கின்றார்! அறிந்து கொள்ளும்! கானகம்நேர் நகர்ப்புறத்தில் ராஜ புத்ரன் கல்வியின்றி உணவின்றி ஒழுக்க மின்றி ஊனுருகி ஒழியட்டும் எனவி டுத்தீர். உம்எண்ணம் இருந்தபடி என்னே! என்னே! ஆனாலும் அப்பிள்ளை சுதர்மன் என்போன் ஆயகலை வல்லவனாய் விளங்கு கின்றான். வள்ளிநாட்டு மன்னன்: [இடை மறுத்து உரைக்கின்றான்.] சுதர்மனை நாம்கண்ணால் பார்க்க வேண்டும்; சொந்தநாட் டார்எண்ணம் அறிய வேண்டும். இதம்அகிதம் தெரியாமல் உம்மை நாங்கள் எள்ளளவும் ஆதரிக்க மாட்டோ ம் கண்டீர்! கொன்றைநாட்டுக் கோமான்: [கோபத்தோடு கூறுகிறான்] சதிபுரிந்த துண்மையெனில் நண்பரே, நீர் சகிக்கமுடி யாததுயர் அடைய நேரும். குன்றநாட்டுக் கொற்றவன்: [இடியென இயம்புவான்] அதிவிரைவில் நீர்நிரப ராதி என்ப தத்தனையும் எண்பிக்க வேண்டும் சொன்னோம்!. சேனாபதி: [பயந்து ஈனசுரத்தோடு] அவ்விதமே யாகட்டும் ஐயன்மீர்! போசனத்தைச் செவ்வையுற நீர்முடிப்பீர் சென்று. காட்சி 8 [சேனாபதி மந்திரியிடம் தனது ஆசாபங்கத்தைத் தெரிவித்து வருந்துவான்.] சேனாபதி: வரைமட்டும் ஓங்கி வளர்ந்தஎன் ஆசை தரைமட்டம் ஆயினதா? அந்தோ! தனிமையிலே ராணி விஜயா நடத்திவைத்த சூழ்ச்சிதனைக் காண இதயம் கலக்கம் அடைந்திடுதே! வேந்தன் மகனுக்கு வித்தையெல்லாம் வந்தனவாம்! ஆந்தை அலறும் அடவிசூழ் சிற்றூரில் போதித்த தார்?இதனைப் போயறிவோம் வாவாவா! வாதிக்கு தென்றன் மனம். மந்திரி: பொக்கிஷந் திறந்தஅந்தப் புலனுறு பெரியார்எங்கே? அக்கிழ வர்பால்இந்த அசந்தர்ப்பம் சொல்லிக்காட்டி இக்கணம் மகுடம்பூண ஏற்றதோர் சூழ்ச்சிகேட்போம்; தக்கநல் லறிஞரின்றித் தரணியும் நடவாதன்றோ! [கிழவர் காணப்படாத தறிந்து மந்திரி வருந்துவான்:] திருவிலார் இவர்என்றெண்ணித் தீங்கினைஎண்ணி, அந்தப் பெரியாரும் நம்மைவிட்டுப் பிரிந்தனர் போலும்!நண்பா! அரிவையர் கூட்ட மெல்லாம் அறிவிலாக் கூட்டம்என்பாய், புரிவரோ விஜயராணி புரிந்தஇச் செயல்கள்மற்றோர்! சேனாபதி: இன்னலெலாம் நேர்க! இனியஞ்சப் போவதில்லை. மன்னன்மக னைப்பார்ப்போம் வா! காட்சி 9 [கிழவர் சுதர்மனுக்கு வாட்போர் கற்பிக்கிறார். இதனை ஒரு புறமிருந்து சேனாதிபதியும் மந்திரியும் கவனிக்கிறார்கள்.] சேனாபதி: தாழ்திறந்த அக்கிழவன் ராச தனயனுக்குப் பாழ்திறந்து நெஞ்சத்தில் பல்கலையும் சேர்க்கின்றான். வஞ்சக் கிழவனிவன் என்னருமை வாழ்க்கையிலே நஞ்சைக் கலப்பதற்கு நம்மைஅன்று நண்ணினான். வாளேந்திப் போர்செய்யும் மார்க்கத்தைக் காட்டுகின்றான். தோளின் துரிதத்தைக் கண்டாயோ என்நண்பா! [சேனாபதி கோபத்தோடு சுதர்மனை அணுகிக் கூறுவான்:] ஏடா சுதர்மா! இவன்யார் நரைக்கிழவன்? கேடகமும் கத்தியும்ஏன் ? கெட்டொழியத் தக்கவனே! சுதர்மன்: என்நாட்டை நான்ஆள ஏற்ற கலையுதவும் தென்னாட்டுத் தீரர்; செழுந்தமிழர்; ஆசிரியர்! சேனாபதி: உன்நாட்டை நீஆள ஒண்ணுமோ சொல்லடா! சுதர்மன்: என்நாட்டை நான்ஆள்வேன்! எள்ளளவும் ஐயமில்லை! [சேனாபதி உடனே தன் வாளையுருவிச் சுதர்மன்மேல் ஓங்கியபடி கூறுவான்:] உன்நாடு சாக்கடே! ஓடி மறைவாய்!பார்! மின்னுகின்ற வாள்இதுதான்! வீச்சும் இதுவே! [கிழவர் கணத்தில், சேனாபதி ஓங்கிய வாளைத் தமது வாளினால் துண்டித்துக் கூறுவார்:] உருவியவாள் எங்கே? உனதுடல்மேல் என்வாள் வருகுதுபார், மானங்கொள்! இன்றேல் புறங்காட்டு! [என வாளை லாவகத்தோடு ஓங்கவே, சேனாபதி தன்னைக் காத்துக்கொள்ள முடியாமலும், சாகத் துணியாமலும் புறங்காட்டி ஓடுகிறான். கிழவரும் சுதர்மனும் சபையை நோக்கி ஓடும் சேனாபதியைத் துரத்திக்கொண்டு ஓடி வருகிறார்கள்.] காட்சி 10 [கூடியுள்ள அயல்நாட்டு வேந்தர்களிடம் சேனாபதி ஓடிவந்து சேர்ந்தான். அவனைத் தொடர்ந்து கிழவரும், சுதர்மனும் உருவிய கத்தியுடன் வந்து சேர்கிறார்கள்.] வெள்ளிநாட்டு வேந்தன்: ஆடுகின்ற நெஞ்சும், அழுங்கண்ணு மாகநீ ஓடிவரக் காரணமென் உற்ற சபைநடுவில்? சேனா பதியே, தெரிவிப்பாய் நன்றாக! [சேனாபதி ஒருபுறம் உட்கார்தல்.] மானைத் துரத்திவந்த வாளரிபோல் வந்து குறித்தெடுத்துப் பார்க்கின்றீர்; நீவிர்யார் கூறும்? [என்று பெரியவரை நோக்கிக் கூறிப் பின் அயல்நின்ற சுதர்மனை நோக்கிக் கூறுவான்:] பறித்தெடுத்த தாமரைப்பூம் பார்வையிலே வீரம் பெருக்கெடுக்க நிற்கின்றாய் பிள்ளையே, நீயார்? கிழவர்: இருக்கின்ற வேந்தர்களே, என்வார்த்தை கேட்டிடுவீர்! மன்னர் குடிக்கும் வழக்கத்தைச் செய்துவைத்தும், என்னை வசப்படுத்த ஏற்பாடு செய்வித்தும், செல்வனையும் தன்னிடத்தே சேர்த்துப் பழிவாங்கக் கல்வி தராமல் கடுங்காட்டில் சேர்ப்பித்தும் பட்டாபி ஷேகமனப் பால்குடித்தான் காங்கேயன்! தொட்டவாள் துண்டித்தேன். தோள்திருப்பி இங்குவந்தான்! [தான் கட்டியிருந்த பொய்த்தாடி முதலியவைகளைக் களைகிறாள், கிழவராய் நடித்த விஜயராணி.] தாடியும்பொய்! என்றன் தலைப்பாகை யும்பொய்யே! கூடியுள்ள அங்கியும்பொய்! கொண்ட முதுமையும்பொய்! நான்விஜய ராணி! நகைக்கப் புவியினிலே ஊனெடுத்த காங்கேயன் ஒன்றும் உணர்கிலான்! கோழியும்தன் குஞ்சுதனைக் கொல்லவரும் வான்பருந்தைச் சூழ்ந்தெதிர்க்க அஞ்சாத தொல்புவியில், ஆடவரைப் பெற்றெடுத்த தாய்க்குலத்தைப் பெண்குலத்தைத் துஷ்டருக்குப் புற்றெடுத்த நச்சரவைப் புல்லெனவே எண்ணிவிட்டான்! வெள்ளி நாட்டரசன்: [ஆச்சிரியத்தோடு கூறுவான்:] நீரன்றோ அன்னையார்! நீரன்றோ வீரியார்! ஆர்எதிர்ப்பார் அன்னையார் அன்பு வெறிதன்னை! வள்ளிநாட்டு மகிபன்: ஆவி சுமந்துபெற்ற அன்பன்உயிர் காப்பதற்குக் கோவித்த தாயினெதிர், கொல்படைதான் என்செய்யும்? கொன்றைநாட்டுக் கோமான்: அன்னையும் ஆசானும் ஆருயிரைக் காப்பானும் என்னும் படிஅமைந்தீர்! இப்படியே பெண்ணுலகம் ஆகுநாள் எந்நாளோ? அந்நாளே துன்பமெலாம் போகுநாள், இன்பப் புதியநாள் என்றுரைப்பேன்! அன்னையெனும் தத்துவத்தை அம்புவிக்குக் காட்டவந்த மின்னே, விளக்கே, விரிநிலவே வாழ்த்துகின்றேன்! குன்றநாட்டுக் கொற்றவன்: உங்கள் விருப்பம் உரைப்பீர்கள்; இவ்விளைய சிங்கத்திற் கின்றே திருமகுடம் சூட்டிடலாம்! தீங்கு புரிந்த, சிறுசெயல்கள் மேற்கொண்ட காங்கேய னுக்கும் கடுந்தண் டனையிடலாம்! ராணி: கண்மணியே! உன்றன் கருத்தென்ன நீயேசொல்! சுதர்மன்: எண்ணம் உரைக்கின்றேன்! என்உதவி வேந்தர்களே, இந்த மணிபுரிதான் இங்குள்ள மக்களுக்குச் சொந்த உடைமை! சுதந்தரர்கள் எல்லாரும்! ஆதலினால் இந்த அழகு மணிபுரியை ஓதும் குடியரசுக் குட்படுத்த வேண்டுகின்றேன்! அக்கிரமம் சூழ்ச்சி அதிகாரப் பேராசை கொக்கரிக்கக் கண்ட குடிகள் இதயந்தான் மானம் உணர்ந்து, வளர்ந்து, எழுச்சியுற்றுக் கானப் புலிபோல் கடும்பகைவர் மேற்பாயும்! ஆதலினால் காங்கேயன் அக்ரமமும் நன்றென்பேன்; தீதொன்றும் செய்யாதீர் சேனா பதிதனக்கே! மன்னர்கள்: அவ்வாறே ஆகட்டும் அப்பனே ஒப்பில்லாய்! செவ்வனே அன்புத் திருநாடு வாழியவே! சேய்த்தன்மை காட்டவந்த செம்மால்! செழியன்புத் தாய்த்தன்மை தந்த தமிழரசி வாழியவே! சுதர்மன்: எல்லார்க்கும் தேசம், எல்லார்க்கும் உடைமைஎலாம் எல்லார்க்கும் எல்லா உரிமைகளும் ஆகுகவே! எல்லார்க்கும் கல்வி சுகாதாரம் வாய்ந்திடுக! எல்லார்க்கும் நல்ல இதயம் பொருந்திடுக! வல்லார்க்கும் மற்றுள்ள செல்வர்க்கும் நாட்டுடைமை வாய்க்கரிசி என்னும் மனப்பான்மை போயொழிக! வில்லார்க்கும் நல்ல நுதல்மாதர் எல்லார்க்கும் விடுதலையாம் என்றே மணிமுரசம் ஆர்ப்பீரே! |
2. இயற்கை
1. 4. மயில்
|
அழகிய மயிலே! அழகிய மயிலே! அஞ்சுகம் கொஞ்ச, அமுத கீதம் கருங்குயி லிருந்து விருந்து செய்யக் கடிமலர் வண்டுகள் நெடிது பாடத் தென்றல் உலவச் சிலிர்க்கும் சோலையில் அடியெடுத் தூன்றி அங்கம் புளகித் தாடுகின்றாய் அழகிய மயிலே! உனது தோகை புனையாச் சித்திரம் ஒளிசேர் நவமணிக் களஞ்சியம் அதுவாம்! உள்ளக் களிப்பின் ஒளியின் கற்றை உச்சியில் கொண்டையாய் உயர்ந்ததோ என்னவோ! ஆடு கின்றாய்; அலகின் நுனியில் வைத்தஉன் பார்வை மறுபுறம் சிமிழ்ப்பாய்! சாயல்உன் தனிச்சொத்து! ஸபாஷ்! கரகோஷம்! ஆயிரம் ஆயிரம் அம்பொற் காசுகள் ஆயிரம் ஆயிரம் அம்பிறை நிலவுகள் மரகத உருக்கின் வண்ணத் தடாகம் ஆனஉன் மெல்லுடல், ஆடல், உள்உயிர், இவைகள் என்னை எடுத்துப் போயின! இப்போது, "என்நினைவு" என்னும் உலகில் மீண்டேன். உனக்கோர் விஷயம் சொல்வேன்: நீயும் பெண்களும் "நிகர்" என்கின்றார்! நிசம்அது! நிசம்!நிசம்! நிசமே யாயினும் பிறர்பழி தூற்றும் பெண்கள்இப் பெண்கள்! அவர்கழுத்து உன்கழுத் தாகுமோ சொல்வாய்! அயலான் வீட்டில் அறையில் நடப்பதை எட்டிப் பார்க்கா திருப்ப தற்கே இயற்கை அன்னை, இப்பெண் கட்கெலாம் குட்டைக் கழுத்தைக் கொடுத்தாள்! உனக்கோ கறையொன் றில்லாக் கலாப மயிலே, நிமிர்ந்து நிற்க நீள்கழுத் தளித்தாள்! இங்குவா! உன்னிடம் இன்னதைச் சொன்னேன் மனதிற் போட்டுவை; மகளிற் கூட்டம் என்னை ஏசும் என்பதற் காக! புவிக்கொன் றுரைப்பேன்: புருஷர் கூட்டம், பெண்களை ஆதிப் பெருநாள் தொடங்கி திருந்தா வகையிற் செலுத்தலால், அவர்கள் சுருங்கிய உள்ளம் விரிந்தபா டில்லையே! |
1.5. சிரித்த முல்லை
|
மாலைப் போதில் சோலையின் பக்கம் சென்றேன். குளிர்ந்த தென்றல் வந்தது. வந்த தென்றலில் வாசம் கமழ்ந்தது. வாசம் வந்த வசத்தில் திரும்பினேன். சோலை நடுவில் சொக்குப் பச்சைப் பட்டுடை பூண்டு படர்ந்து கிடந்து குலுக்கென்று சிரித்த முல்லை மலர்க்கொடி கண்டேன் மகிழ்ச்சிகொண் டேனே! |
1.6. உதய சூரியன்
|
உலகமிசை உணர்வெழுப்பிக் கீழ்த்திசையின் மீதில் உதித்துவிட்டான் செங்கதிரோன்; தகத்தகா யம்பார்! விலகிற்றுக் காரிருள்தான்; பறந்ததுபார் அயர்வு; விண்ணிலெலாம் பொன்னொளியை ஏற்றுகின்றான் அடடா! மிலையும்எழிற் பெருங்கடலின் அமுதப்ர வாகம்! மேலெல்லாம் விழிஅள்ளும் ஒளியின் ப்ரவாகம்! நலம்செய்தான்; ஒளிமுகத்தைக் காட்டிவிட்டான், காட்டி நடத்துகின்றான் தூக்கமதில் ஆழ்ந்திருந்த உலகை! ஒளிசெய்தான் கதிர்க்கோமான் வானகத்தில் மண்ணில் உயர்மலைகள், சோலை,நதி இயற்கைஎழில் கள்பார்! களிசெய்தான் பெருமக்கள் உள்ளத்தில்! அதனால் கவிதைகள், கைத்தொழில்கள் என்னென்ன ஆக்கம்! தெளிவளிக்க இருட்கதவை உடைத்தெறிந்தான் பரிதி! திசைமகளை அறிவுலகில் தழுவுகின்றார் மக்கள்; ஒளியுலகின் ஆதிக்கம் காட்டுகின்றான்; வானில் உயர்கின்றான்; உதயசூ ரியன்வாழ்க நன்றே! |
1.7. காடு
|
[காவடிச் சிந்து மெட்டு] முட்புதர்கள் மொய்த்ததரை எங்கும்! - எதிர் முட்டுகருங் கற்களும்நெ ருங்கும் - மக்கள் இட்டடி எடுத்தெடுத்து வைக்கையிலே கால்களில் கிட்டிமர வேர்கள்பல கூடும் - அதன் கீழிருந்து பாம்புவிரைந் தோடும் - மர மட்டையசை வால்புலியின் குட்டிகள்போய்த் தாய்ப்புலியைத் நீள்கிளைகள் ஆல்விழுதி னோடு - கொடி நெய்துவைத்த நற்சிலந்திக் கூடு - கூர் வாளெயிற்று வேங்கையெலாம் வால்சுழற்றிப் பாயவருங் கேளோடும் கிளம்பிவரும் பன்றி - நிலம் கீண்டுகிழங் கேஎடுத்த தன்றி - மிகு தூளிபடத் தாவுகையில் ஊளையிடும் குள்ளநரி வானிடைஓர் வானடர்ந்த வாறு - பெரு வண்கிளை மரங்கள்என்ன வீறு! - நல்ல தேனடைசொ ரிந்ததுவும் தென்னைமரம் ஊற்றியதும் கானிடைப் பெரும்பறவை நோக்கும் - அது காலிடையே காலிகளைத் தூக்கும் - மற்றும் ஆனினம் சுமந்தமடி ஆறெனவே பால்சுரந்து |
1. 8. கானல்
|
வானும் கனல்சொரியும்! - தரை மண்ணும் கனல்எழுப்பும்! கானலில் நான்நடந்தேன் - நிழல் காணும் விருப்பத்தினால்! ஊனுடல் அன்றிமற்றோர் - நிழல் உயிருக் கில்லைஅங்கே! ஆன திசைமுழுதும் - தணல் அள்ளும் பெருவெளியாம்! ஒட்டும் பொடிதாங்கா - தெடுத் தூன்றும் அடியும்சுடும்; விட்டுப் புறங்குதித்தால் - அங்கும் வேகும்! உளம்துடிக்கும்! சொட்டுப் புனல்அறியேன்! - ஒன்று சொல்லவும் யாருமில்லை! கட்டுடல் செந்தணலில் - கட்டிக் கந்தக மாய்எரியும்! முளைத்த கள்ளியினைக் - கனல் மொய்த்துக் கரியாக்கி விளைத்த சாம்பலைப்போய் - இனி மேலும் உருக்கிடவே கொளுத்தி டும்கானல்! - உயிர் கொன்று தின்னும்கானல்! களைத்த மேனிகண்டும் - புறங் கழுத்த றுக்கும்வெளி! திடுக்கென விழித்தேன் - நல்ல சீதளப் பூஞ்சோலை! நெடும் பகற்கனவில் - கண்ட நெஞ்சுறுத் தும்கானல் தொடர்ந்த தென்நினைவில்! - குளிர் சோலையும் ஓடையுமே சுடவ ரும்கனலோ - என்று தோன்றிய துண்மையிலே. |
1. 9. மக்கள் நிலை
|
சிட்டு தென்னை மரத்தில் - சிட்டுப் பின்னும் அழைக்கும் - ஒரு புன்னை மரத்தினில் ஓடிய காதலி "போ போ" என்றுரைக்கும். வண்ண இறக்கை - தன்னை அங்கு விரித்தே - தன் சென்னியை உள்ளுக்கு வாங்கிஅச் சேவலும் செப்பும் மணிவாயால்: "என்னடி பெண்ணே - உயிர் ஏகிடும் முன்னே - நீ என்னிடம் வாஎனை யாகிலும் கூப்பிடு, தாமதம் நீக்கிவிடு" என்றிது சொல்லப் - பெட்டை எண்ணம் உயர்ந்தே - அத் தென்னையிற் கூடிப்பின் புன்னையிற் பாய்ந்தது, பின்னும் அழைக்கும் சிட்டு. அணில் கீச்சென் றுகத்தி - அணில் கிளையொன் றில்ஓடிப் - பின் வீச்சென்று பாய்ந்துதன் காதலன் வாலை வெடுக்கென்று தான் கடிக்கும். ஆச்சென்று சொல்லி - ஆண் அணைக்க நெருங்கும் - உடன் பாய்ச்சிய அம்பெனக் கீழ்த்தரை நோக்கிப் பறந்திடும் பெட்டை அணில்! மூச்சுடன் ஆணோ - அதன் முதுகிற் குதிக்கும் - கொல்லர் காய்ச்சும் இரும்பிடை நீர்த்துளி ஆகக் கலந்திடும் இன்பத் திலே. ஏச்சுக்கள் அச்சம் - தம்மில் எளிமை வளப்பம் - சதிக் கூச்சல் குழப்பங்கள் கொத்தடி மைத்தனம் கொஞ்சமும் இல்லை அங்கே! வானும் முல்லையும் எண்ணங் கள்போலே - விரி வெத்தனை கண்டாய்! - இரு கண்ணைக் கவர்ந்திடும் ஆயிரம் வண்ணங்கள் கூடிச் சுடர்தரும் வான்! வண்ணங் களைப்போய்க் - கரு மாமுகில் உண்டு - பின்பு பண்ணும் முழக்கத்தை, மின்னலை, அம்முகில் பாய்ச்சிய வானவில்லை, வண்ணக் கலாப - மயில் பண்ணிய கூத்தை - அங்கு வெண்முத்து மல்லிகை கண்டு சிரித்தனள்! மேல்முத்தை வான் சொரிந்தான்! விண்முத் தணிந்தாள் - அவள் மேனி சிலிர்த்தாள்! - இதைக் கண்ணுண்ண உண்ணக் கருத்தினி லின்பக் கடல்வந்து பாய்ந்திடுதே! மனிதர் மஞ்சம் திருத்தி - உடை மாற்றி யணிந்தே - கொஞ்சம் கொஞ்சிக் குலாவிட நாதன் வரும்படி கோதைஅ ழைக்கையிலே, மிஞ்சிய சோகம் - மித மிஞ்சிய அச்சம் - "என் வஞ்சியும் பிள்ளையும் நானிறந்தால் என்ன வாதனை கொள்வாரோ?" நெஞ்சிலிவ் வாறு - நினைந் தங்குரைக் கின்றான்: - "அடி பஞ்சைப் பரம்பரை நாமடி! பிள்ளைகள் பற்பலர் ஏதுக்" கென்பான். கஞ்சி பறித்தார் - எழுங் காதல் பறித்தார் - கெட்ட வஞ்சகம் சேர்சின்ன மானிடச் சாதிக்கு வாய்த்த நிலை இதுவோ! |
1.10. காட்சி இன்பம்
|
குன்றின்மீது நின்று கண்டேன் கோலம் என்ன கோலமே! பொன் ததும்பும் "அந்திவானம்" போதந் தந்த தே - டி - தோழி! குன்றின்மீது... முன்பு கண்ட காட்சி தன்னை முருகன் என்றும் வேலன் என்றும் கொன் பயின்றார் சொல்வர்; அஃது குறுகும் கொள்கை அன் - றோ - தோழி! குன்றின்மீது... கண்ணும் நெஞ்சும் கவரு கின்ற கடலை, வானைக் கவிஞர் அந்நாள் வண்ண மயில் வேலோன் என்றார்; வந்ததே போர் இந் - நாள் - தோழி! குன்றின்மீது... எண்ண எண்ண இனிக்கும் காட்சிக் கேது கோயில்? தீபம் ஏனோ? வண்ணம் வேண்டில் எங்கும் உண்டாம் மயில வெற்பும் நன் - றே - தோழி! குன்றின்மீது... பண்ண வேண்டும் பூசை என்பார் பாலும் தேனும் வேண்டும் என்பார் உண்ண வேண்டும் சாமி என்பார் உளத்தில் அன்பு வேண் - டார் - தோழி! குன்றின்மீது... அன்பு வேண்டும்; அஃது யார்க்கும் ஆக்கம் கூட்டும் ஏக்கம் நீக்கும்! வன்பு கொண்டோ ர் வடிவு காட்டி வணங்க என்று சொல் - வார் - தோழி! குன்றின்மீது... என்பும் தோலும் வாடு கின்றார் "ஏழை" என்ப தெண்ணார் அன்றே துன்பம் நீக்கும் மக்கள் தொண்டு சூழ்க வையம் தோ - ழி - வாழி! குன்றின்மீது... |
3. காதல்
1.11. மாந்தோப்பில் மணம்
|
தாமரை பூத்த குளத்தினிலே - முகத் தாமரை தோன்ற முழுகிடுவாள்! - அந்தக் கோமள வல்லியைக் கண்டுவிட்டான் - குப்பன் கொள்ளை கொடுத்தனன் உள்ளத்தினை! - அவள் தூய்மை படைத்த உடம்பினையும் - பசுந் தோகை நிகர்த்த நடையினையும் - கண்டு காமனைக் கொல்லும் நினைப்புடனே - குப்பன் காத்திருந்தான் அந்தத் தோப்பினிலே. முகிலைக் கிழித்து வெளிக்கிளம்பும் - ஒரு முழுமதி போல நனைந்திருக்கும் - தன் துகிலினைப் பற்றித் துறைக்குவந்தாள்! - குப்பன் சோர்ந்துவிட் டானந்தக் காமனம்பால்! - நாம் புகழ்வதுண் டோ குப்பன் உள்ளநிலை! - துகில் பூண்டு நடந்திட்ட கன்னியெதிர்க் - குப்பன் "சகலமும் நீயடி மாதரசி - என் சாக்காட்டை நீக்கிட வேண்டும்" என்றான். கன்னி யனுப்பும் புதுப்பார்வை - அவன் கட்டுடல் மீதிலும் தோளினிலும் - சென்று மின்னலின் மீண்டது! கட்டழகன் - தந்த விண்ணப்பம் ஒப்பினள் புன்னகையால்! சற்றுத் தலைகுனிந் தேநடப்பாள் - அவள் சங்கீத வாய்மொழி ஒன்றினிலே - எண்ணம் முற்றும் அறிந்திடக் கூடுமென்றே - அவள் முன்பு நடந்திடப் பின்தொடர்ந்தான் - பின்பு சிற்றிடை வாய்திறந் தாள்.அதுதான் - இன்பத் தேனின் பெருக்கன்று; செந்தமிழே! "சுற்றத்தார் மற்றவர் பார்த்திடுவார் - என் தோழிகள் இப்பக்கம் வந்திடுவார். காலை மலர்ந்தது! மாந்தரெலாம் - தங்கள் கண்மலர்ந் தேநட மாடுகின்றார்! - இச் சோலையி லேஇள மாமரங்கள் - அடர் தோப்பினை நோக்கி வருக!" என்றாள். நாலடி சென்றனர்! மாமரத்தின் - கிளை நாற்புறம் சூழ்ந்திட்ட நல்விடுதி! மூலக் கருத்துத் தெரிந்திருந்தும் - அந்த மொய்குழல் "யாதுன்றன் எண்ண" மென்றாள். "உன்னை எனக்குக் கொடுத்துவிடு! - நான் உனக்கெனைத் தந்திட அட்டியில்லை" - இந்தக் கன்னல் மொழிக்குக் கனிமொழியாள் - எட்டிக் காய்மொழி யாற்பதில் கூறுகின்றாள்: "சின்ன வயதினில் என்றனையோர் - பெருஞ் சீமான் மணந்தனன் செத்துவிட்டான்! - எனில் அன்னது நான்செய்த குற்றமன்று! - நான் அமங்கலை" என்றுகண் ணீர்சொரிந்தாள்! "மணந்திட நெஞ்சில் வலிவுளதோ?" - என்று வார்த்தைசொன் னாள்;குப்பன் யோசித்தனன்! - தன்னை இணங்கென்று சொன்னது காதலுள்ளம் - "தள்" என்றனமூட வழக்க மெலாம் - தலை வணங்கிய வண்ணம் தரையினிலே - குப்பன் மாவிலை மெத்தையில் சாய்ந்துவிட்டான்! - பின் கணம்ஒன்றி லேகுப்பன் நெஞ்சினிலே - சில கண்ணற்ற மூட உறவினரும், வீதியிற் பற்பல வீணர்களும் - வேறு விதியற்ற சிற்சில பண்டிதரும் - வந்து சாதியி லுன்னை விலக்கிடுவோம் - உன் தந்தையின் சொத்தையும் நீஇழப்பாய்! - நம் ஆதி வழக்கத்தை மீறுகின்றாய்! - தாலி அறுத்தவளை மணம் ஒப்புகின்றாய்! - நல்ல கோதை யொருத்தியை யாம்பார்த்து - மணம் கூட்டிவைப் போம்என்று சத்தமிட்டார்! கூடிய மட்டிலும் யோசித்தனன் - குப்பன் குள்ளச் சமூகத்தின் கட்டுக்களை! - முன் வாடிக் குனிந்த தலைநிமிர்ந்தான் - அந்த வஞ்சியைப் பார்த்தனன் மீண்டும்அவன் - ஆ! ஏடி வடிவத்தின் ஆதிக்கமே! - மூடர் எதிர்ப்பில் வெளிப்படும் நமதுசக்தி! - மற்றும் பேடி வழக்கங்கள், மூடத்தனம் - இந்தப் பீடைகளே இங்குச் சாத்திரங்கள்! காதல் அடைதல் உயிரியற்கை! - அது கட்டில் அகப்படும் தன்மையதோ? - அடி சாதல் அடைவதும் காதலிலே - ஒரு தடங்கல் அடைவதும் ஒன்றுகண்டாய்! - இனி நீதடு மாற்றம் அகற்றிவிடு! - கை நீட்டடி! சத்தியம்! நான்மணப்பேன்! - அடி கோதை தொடங்கடி! என்றுசொன்னான். - இன்பம் கொள்ளை!கொள்ளை!! கொள்ளை!!! மாந்தோப்பில்! |
1.12. காதற் கடிதங்கள்
|
காதலியின் கடிதம்
இங்குள்ளோர் எல்லோரும் க்ஷேமமாய் இருக்கின் றார்கள்; என் தோழியர் க்ஷேமம்! வேலைக்காரர் க்ஷேமம்! இதுவுமன்றி உன்தயவால் எனக்காக உள்வீட்டுக் களஞ்சியநெல் மிகவு முண்டே, உயர்அணிகள் ஆடைவகை ஒவ்வொன்றில் பத்துவிதம் உண்டு. மற்றும் கன்னலைப்போற் பழவகை பதார்த்தவகை பக்ஷணங்கள் மிகவு முண்டு. கடிமலர்ப்பூஞ் சோலையுண்டு. மான்க்ஷேமம். மயில்க்ஷேமம். பசுக்கள் க்ஷேமம். இன்னபடி இவ்விடம்யா வரும்எவையும் க்ஷேமமென்றன் நிலையோ என்றால் "இருக்கின்றேன்; சாகவில்லை" என்றறிக. இங்ஙனம் உன் எட்டிக்காயே. காதலன் பதில்
உன்கடிதம் வரப்பெற்றேன். |
1.13. காதற் குற்றவாளிகள்
|
தோட்டத்து வாசல் திறக்கும் - தினம் சொர்ணம் வந்தால் கொஞ்ச நேரம்மட்டும் வீட்டுக் கதைகளைப் பேசிடுவாள் - பின்பு வீடுசெல்வாள். இது வாடிக்கையாம். சேட்டுக் கடைதனிற் பட்டுத்துணி - வாங்கச் சென்றனள் சுந்தரன் தாய்ஒருநாள்! பாட்டுச் சுவைமொழிச் சொர்ணம்வந்தாள் - வீட்டிற் பாடம் படித்திருந்தான் இளையோன். கூடத்திலே மனப் பாடத்திலே - விழி கூடிக் கிடந்திடும் ஆணழகை, ஓடைக் குளிர்மலர்ப் பார்வையினால் - அவள் உண்ணத் தலைப்படும் நேரத்திலே, பாடம் படித்து நிமிர்ந்தவிழி - தனிற் பட்டுத் தெரிந்தது மானின்விழி! ஆடைதிருத்தி நின்றாள் அவள்தான் - இவன் ஆயிரம் ஏடு திருப்புகின்றான்! தன்னந் தனிப்பட்ட என்னைவிட்டே - பெற்ற தாயும் கடைக்கு நடந்துவிட்டாள். இன்னுமுண்டோ அங்கு வேலைஎன்றான். - சொர்ணம் ஏறிட்டுப் பார்த்தனள் கூறுகின்றாள்: "தன்னந் தனிப்பட நீயிருந்தாய் - எந்தத் தையல்உன் பொன்னுடல் அள்ளிவிட்டாள்?" என்றனள். சுந்தரன் "என்னுளத்தைக் - கள்ளி! எட்டிப் பறித்தவள் நீ"என்றனன். உள்ளம் பறித்தது நான்என்பதும் - என்றன் உயிர் பறித்தது நீஎன்பதும் கிள்ளி உறிஞ்சிடும் மாமலர்த்தேன் - இன்பக் கேணியிற் கண்டிட வேணுமென்றாள். துள்ளி எழுந்தனன் சுந்தரன்தான்! - பசுந் தோகை பறந்தனள் காதலன்மேல்! வெள்ளத்தி னோடொரு வெள்ளமுமாய் - நல்ல வீணையும் நாதமும் ஆகிவிட்டார்! சாதலும் வாழ்தலும் அற்றஇடம் - அணுச் சஞ்சல மேனும்இல் லாதஇடம், மோதலும் மேவலும் அற்றஇடம் - உளம் மொய்த்தலும் நீங்கலும் அற்றஇடம்! காதல் உணர்வெனும் லோகத்திலே - அவர் காணல் நினைத்தல் தவிர்ந்திருந்தார்! சூதற்ற சுந்தரன் தாயும்வந்தாள் - அங்குச் சொர்ணத்தின் தாயும் புகுந்துவிட்டாள்! பெற்ற இளந்தலைக் கைம்பெண்ணடீ! - என்ன பேதமை? என்றனள் மங்கையின்தாய். சிற்சில ஆண்டுகள் முற்படவே - ஒரு சின்னக் குழந்தையை நீமணந்தாய்; குற்றம் புரிந்தனை இவ்விடத்தே - அலங் கோலமென்றாள் அந்தச் சுந்தரன்தாய். புற்றரவொத்தது தாயர் உள்ளம்! - அங்குப் புன்னகை கொண்டது மூடத்தனம்! குற்றம் மறுத்திடக் காரணங்கள் - ஒரு கோடி இருக்கையில், காதலர்கள் கற்றவை யாவையும் உள்ளத்திலே - வைத்துக் கண்ணிற் பெருக்கினர் நீரருவி! சற்றிது கேளுங்கள் நாட்டினரே! - பரி தாபச் சரித்திரம் மானிடரே! ஒற்றைப் பெரும்புகழ்த் தாயகமே! - இந்த ஊமைகள் செய்ததில் தீமையுண்டோ ? |
1.14. எழுதாக் கவிதை
|
மேற்றிசையிற் சூரியன்போய் விழுந்து மறைந்திட்டான்; தோற்றியபூங் காவனமும் துளிரும்மலர்க் குலமும் நாற்றிசையின் சித்திரத்தை மறைத்தஇருள், என்றன் மாற்றுயர்ந்த பொன்னுருக்கி வடிவெடுத்த மங்கை புன்னையின்கீழ்த் தின்னையிலே எனைஇருக்கச் சொன்னாள். வண்ணமலர்க் கூட்டத்தில், புள்ளினத்தில், புனலில், சின்னவிழி தழுவும்வகை செய்திருந்தாள்! இரவு சன்னத்த மலருடலை என்னிருகை ஆரத் என்னுளத்தில் தன்வடிவம் இட்டஎழில் மங்கை மின்னொளியாள் வராததுதான் பாக்கியிந்த நேரம் கன்னியுளம் இருளென்று கலங்கிற்றோ! கட்டுக் என்னென்பேன் அதோபூரிக் கின்றதுவெண் ணிலவும்! மாலைப்போ தைத்துரத்தி வந்தஅந்திப் போதை கோலநிலா வந்திங்கே கொஞ்சுகின்ற இரவில் சோலைநடுவே மிகவும் துடிக்கின்றேன்; இதனைத் காலிலணி சிலம்புதான் கலீரெனக் கேளாதோ? தண்ணிலவும் அவள்முகமோ! தாரகைகள் நகையோ! விண்ணீலம் கார்குழலோ! காணும் எழிலெல்லாம் வண்டின்ஒலி அன்னவளின் தண்டமிழ்த்தாய் மொழியோ! கண்டெடுத்தேன் உயிர்ப்புதையல்! அதோ வந்துவிட்டாள்! |
1.15. காதற் பெருமை
|
நல்ல இளம்பருவம் - மக்கள் கல்வி இவையுடையான் - உயர் முல்லைச் சிரிப்புடையாள் - மலர் எல்லையிற் காதற்கடல் - தனில் திங்கள் ஒருபுறமும் - மற்றைச் தங்கி யிருந்திடினும் - ஒளி அங்கந்த வேலூரில் - இவர் சங்கமம் ஆவதுண்டாம் - காதற் ஒட்டும் இரண்டுளத்தைத் - தம்மில் பிட்டுப்பிட் டுப்புகன்றார் - அதைப் குட்டை மனத்தாலே - அவர் வெட்டிப் பிரிக்கவந்தார் - அந்த பொன்னவிர் லோகத்திலே - உள்ளம் என்னுளம் கன்னியுளம் - இணைந் தன்னைப் பயிலுவதோர் - நல்ல தன்னையும் தையலையும் - பெற்ற "அண்டைஇல் லத்தினிலே - என் உண்ணும் அமுதிருந்தும் - எதிர் தண்டமிழ்ப் பாட்டிருந்தும் - செவி வண்மலர் சூடலில்லை - அது என்று சரோஜாவும் - பல தன்னிலை கண்டிருந்தும் - அதைச் என்னென்ன மோபுகல்வார் - அந்த அன்னதன் பெற்றோரின் - செயல் நல்ல ஸரோஜாவின் - மணம் மெல்லியின் பெற்றோர்கள் - வந்து சொல்லி உனக்கவன்தான் - மிக்க கொல்லும் மொழிகேட்டாள் - மலர்க் கொழிக்கும் ஆணழகன்! - அவன் விழிக்குள் போய்ப்புகுந்தான் - நெஞ்ச இழுத் தெறிந்துவிட்டே - மற் நுழைத்தல் என்பதுதான் - வெகு காத லிருவர்களும் - தம் வாதுகள் வம்புகள்ஏன்? - இதில் சூதுநிறை யுளமே - ஏ நீதிகொள், என்றுலகை - அவள் இல்லத்தின் மாடியிலே - பின்னர் "இல்லை உனக்கெனக்கு - மணம் பொல்லாத நாளைக்கொ" - வெறும் எல்லாம் இயற்றுகின்றார் - பெற்ற அடுத்த மாடியிலே - நின்ற துடித்த உள்ளத்திலே - அம்பு எடுத்துக் காட்டிநின்றாள் - விஷம் அடி எனதுயிரே! - அழை தீயும் உளத்தோனும் - விஷம் "தூயநற் காதலர்க்கே - பெருந் மாய்க நமதுடல்கள்! - விஷம் போய்நுகர் வோம்சலியா - இன்பம் என்று விஷம்குடித்தார் - அவர் ஒன்றுபட்டுச் சிறந்தார் - இணை இன்றுதொட் டுப்புவியே - இரண் நின்று தடைபுரிந்தால் - நீ |
1.16. காதலைத் தீய்த்த கட்டுப்பாடு
|
வேற்றூர்போய் நள்ளிரவில் வீடுவந்த ஏற்றதனை வாசிக்க லுற்றான்வேலன்: நேற்றிரவு நாமிருவர் பூந்தோட்டத்தில் ஆற்றாத துயரால்என் தந்தை,அண்ணன் குடும்பத்தின் பெயர்கெடுக்கத் தோன்றிவிட்டாய் தடதடவென் றிருகையால் தலையில்மோதித் மடமடவென் றேகொல்லைக் கிணற்றில்வீழ்ந்தே படுபாவி தாலியற்ற பிறகும்இந்தப் தாயோஎன் எதிர்வந்து தாலியோடு தீயாகிக் கொளுத்திவிட்டாய் எம்மையெல்லாம்! ஓயாமல் தூற்றிடுவார்! யாம்இவ்வூரில் பாயேனும் விரித்ததிலே படுப்பதுண்டா தந்தையார்அடி உன்னைக் கொன்றுபோட்டுத் அந்தமதி யற்றவனைக் கொல்வேன்என்றே இந்தவிதம் கொதித்தார்கள் இரவுமட்டும்! சுந்தரனே, என்காதல் துரையே!உன்னைத் காதலியின் கடிதத்தில் இதைவாசித்தான்! ஈதறிந்தார் ஊரிலுள்ளார்! ஓடினார்கள்! மீதெல்லாம் மிதக்கும்ஒளி, அகண்டாகாரம் மாதுகடற் பாலத்தின் கடைசிநின்று எனைமணந்தார் இறந்தார்;என் குற்றமல்ல; புனைமலர்குங் குமம்அணிகள் போனதுண்டு; எனைஆளும் காதலுக்கோர் இலக்கியத்துக் தனையடக்கிக் காதலினைத் தவிர்த்துவாழும் கண்படைத்த குற்றத்தால் அழகியோன்என் பெண்படைத்த இவ்வுலகைப் பல்லாண்டாகப் மண்படைப்பே காதலெனில் காதலுக்கு புண்படைத்த என்நாடே, கைம்மைக்கூர்வேல் ஆடவரின் காதலுக்கும் பெண்கள்கூட்டம் பேடகன்ற அன்றிலைப்போல், மனைவிசெத்தால் வாடாத பூப்போன்ற மங்கைநல்லாள் பாடாத தேனீக்கள், உலவாத்தென்றல், இளமைதந்தாய், உணர்வுதந்தாய், இன்பங்காணும் வளமையற்ற நெஞ்சுடையார் இந்நாட்டார்கள் தளைமீற வலியில்லேன்! அந்தோ! என்றன் உளமாரக் காதலித்தான் என்னை!அன்னோன் ஓருயிரும் இரண்டுடலும் நாங்கள்!எம்மை தீராத காதலினை நெஞ்சத்தோடு சீராளன் தாவினான்! வீழ்ந்தாள்!வீழ்ந்தான்! ஊரார்கள் பார்த்திருந்தார் கரையில்நின்றே |
1.17. தலைவி காதல்
|
சோலையிலோர் நாள் எனையே தொட்டிழுத்து முத்தமிட்டான் துடுக்குத் தனத்தை என்சொல்வேன் மாலைப் பொழுதில்இந்த மாயம்புரிந்த செம்மல் வாய்விட்டுச் சிரித்துப் பின் போய்விட்டானேடி தோழி! ஓடி விழிக்கு மறைந்தான் - ஆயினும் என்றன் உள்ளத்தில் வந்து நிறைந்தான்! வேடிக்கை என்ன சொல்வேன் மின்னல்போல் எதிர் நின்றான்! வேண்டித் தழுவச் சென்றேன் தாண்டி நடந்து விட்டான்! அகம் புகுந்தான் சேயோ - அவனை எட்டி அணக்க வழிசொல் வாயோ! சகம் பெறும் அவன்அன்று தந்த துடுக்கு முத்தம்! சக்ரவாகம் போல்வந்தான்; கொத்திப்போக மறந்தான்! |
1.18. விரகதாபம்
|
காதலும் கனலாய் என்னையே சுடும் ஈதென்ன மாயமோ! நாதர் மாதெனையே சோதித்தாரோ நஞ்சமோஇவ் வஞ்சிவாழ்வு? ஐயையோ! நலியுதேஎன் அகமிகுதியு மலருடலே நனிமெலிதல் அநிதி இதுவலவோ? வனிதை யாளினெதிர் அழகுதுரை விரைவில் வருவாரோ அலது வருகிலரோ? வாரிச விக சித முக தரி சனமுற வசமதோ கலவி புரிவது நிசமோ மதுரமான அமுதமு மலரினொடுமது கனியிரச மதிவிரச மடைவதென்ன! காதலும் கனலாய்... தென்ற லென்றபுலி சீறல் தாளேன் சீத நிலவே தீதாய் விளைந்திடுதே! வென்றி யணைந்திடும் அவர்புயம் அணைந்தே மேவி ஆவி எய்தல் எந்தநாள்? காதலும் கனலாய்... |
| 1 | 2 | தொடர்ச்சி ›› |
தேடல் தொடர்பான தகவல்கள்:
பாரதிதாசன் கவிதைகள் - முதற் தொகுதி - Bharathidasan Books - புரட்சிக்கவி பாரதிதாசன் நூல்கள் - Tamil Literature's - தமிழ் இலக்கியங்கள் - சேனாபதி, குப்பன், மந்திரி, என்றாள், வேண்டும், கிழவர், காட்சி, என்றான், சஞ்சீவி, மக்கள், மன்னன், முத்தம், என்றன், குன்றின்மீது, வேந்தன், துண்டோ, அமுதவல்லி, இன்பம், ஆயிரம், இளவஞ்சி, சுதர்மன், கின்றேன், சென்று, எல்லார்க்கும், குற்றம், சொல்லி, உதாரன், எல்லாரும், நோக்கி, கொள்ளை, சத்தம், அந்தத், இன்னும், விருத்தம், பாகவதன், வண்ணம், அந்தப், கொற்றவன், காங்கேயன், சுதர்மனை, கூறுவான், உள்ளம், சோலையிலோர், என்பார், மணிபுரி, னுக்கும், கண்டேன், சிந்து, பின்னும், யில்லை, கண்டீர், மில்லை, எண்சீர், என்றுரைத்தாள், அத்தனையும், என்னும், எல்லாம், கொஞ்சம், என்றுரைத்தான், சற்றும், பின்னர், என்னடி, தங்கள், இந்தப், வேண்டாம், உன்றன், கொண்டிருக்கும், எண்ணம், முன்னே, நின்று, சொன்னபடி, மாந்தோப்பில், நாட்டு, சுதர்மா, யாரும், காளிமுத்து, ஒன்றும், மேலும், பறித்தார், காதலரே, மூலிகையின், கூட்டம், காதலர்கள், மூலிகையில், அவ்விரண்டு, இன்பக், எட்டிக்காய், க்ஷேமம், பர்வதத்தின், பின்பு, சுந்தரன், அற்றஇடம், கனலாய், காதலும், காதலுக்கும், மற்றும், இருந்தபடி, எங்கும், கொடுத்துவிடு, கிழவரும், கோமான், சகலமும், உரைக்கின்றான், கோபத்தோடு, ஆதரிக்க, சுதர்மனும், நானும், அன்னாள், ஆர்ந்த, கின்றான், மாலைப், இருவரும், என்றார், சொல்வேன், அன்னோன், சொல்லும், இயற்கை, சித்தம், மலையும், இதயத்தில், இந்நேரம், அவ்வாறே, ஆச்சரியம், ஆனாலும், சொன்னாள், அச்சமயம், பர்வதத்தைத், கேட்டார்கள், உதாரனிடம், ஆதலினால், கேளுங்கள், நெஞ்சும், மண்ணில், அங்கம், சிற்றிடை, வில்லை, விட்டேன், வாழ்கின்றார், ஓங்கிய, உதாரனை, நீதான், சித்திரம், அமெரிக்கன், கடலில், இந்தக், காணும், எவ்வாறு, சிரித்த, என்ஆணை