பகற்குறித் துறைமுப் பதினோ(டு) இரண்டு இயற்கைபோல் சிவத்தோ(டு) இயலுறுக் கூட்டிப் பிரித்த அருளின் பெரும்பகற் குறியே.

வானுழை வாள்அம்ப லத்தரன் குன்றென்று வட்கிவெய்யோன் தானுழை யாஇரு ளாய்ப்புற நாப்பண்வண் தாரகை போல் தேனுழை நாக மலர்ந்து திகழ்பளிங் கான்மதியோன் கானுழை வாழ்வுபெற் றாங்கெழில் காட்டுமொர் கார்ப்பொழிலே.	116
கொளு வாடிடத்(து) அண்ணல் வண்தழை எதிர்ந்தவள் ஆடிடத்(து) இன்னியல்(பு) அறிய உரைத்தது.

புயல்வளர் ஊசல்முன் ஆடிப்பொன் னேபின்னைப் போய்ப்பொலியும் அயல்வளர் குன்றில்நின் றேற்றும் அருவி திருவுருவில் கயல்வளர் வாட்கண்ணி போதரு காதரம் தீர்த்தருளும் தயல்வளர் மேனியன் அம்பலத் தான்வரைத் தண்புனத்தே.	117
கொளு வண்தழை எதிர்த்த ஒண்டொடிப் பாங்கி நீடமைத் தோளிய(டு) ஆடிடம் படர்ந்தது.

தினைவளங் காத்துச் சிலம்பெதிர் கூஉய்ச்சிற்றில் முற்றிழைத்துச் கனைவளம் பாய்ந்து துணைமலர் கொய்து தொழுதெழுவர் வினைவளம் நீறெழ நீறணி அம்பல வன்தன்வெற்பில் புனைவளர் கொம்பர்அன் னாய்அன்ன காண்டும் புனமயிலே.	118
கொளு அணிவளர் ஆடிடத்(து) ஆய வெள்ளம் மணிவளர் கொங்கையை மருங்குஅ கன்றது.

நரல்வேய் இனநின தோட்(டு)உடைந்(து) உக்கநன் முத்தம்சிந்திப் பரல்வேய் அறையுறைக் கும்பஞ் சடிப்பரன் தில்லையன்னாய் வரல்வேய் தருவன்இங் கேநில்உங் கேசென்றுன் வார்குழற்(கு)ஈர்ங் குரல்வேய் அளிமுரல் கொங்கார் தடமலர் கொண்டுவந்தே.	119
கொளு மடத்தகை மாதரை இடத்தகத்து உய்த்து நீங்கல் உற்ற பாங்கி பகர்ந்தது.

படமா கணப்பள்ளி இக்குவ டாக்கியப் பங்கயக்கண் நெடுமால் எனஎன்னை நீநினைந் தோநெஞ்சத் தாமரையே இடமா இருக்கலுற் றோதில்லை நின்றவன் ஈர்ங்கயிலை வடமார் முலைமட வாய்வந்து வைஇற்றுஇவ் வார்பொழிற்கே.	120
கொளு களிமயிற் சாயலை ஒருசிறைக் கண்ட ஒளிமலர்த் தாரோன் உவந்துரைத்தல். 5

தொத்தீன் மலர்ப்பொழில் தில்லைத்தொல் லோன்அருள் என்னமுன்னி முத்தீன் குவளைமென் காந்தளின் மூடித்தன் ஏர்அளப்பான் ஒத்(து)ஈர்ங் கொடியின் ஒதுங்குகின் றாள்மருங் குல்நெருங்கப் பித்தீர் பணைமுலை காள்என்னுக்கு இன்னும் பெருக்கின்றதே.	121
கொளு வாணுதல் அரிவை நாணுதல் கண்ட கோதை வேலவன் ஆதர வுரைத்தது.

அளிநீ(டு) அளகத்தின் அட்டிய தாதும் அணியணியும் ஒளிநீள் கரிகுழல் சூழ்ந்தஒண் மாலையும் தண்நறவுண் களிநீ யெனச்செய் தவன்கடல் தில்லையன் னாய்கலங்கல் தெளிநீ அனையபொன் னேபண்ணு கோலம் திருநுதலே.	122
கொளு நெறி குழற் பாங்கி அறிவறி வித்தது.

செழுநீர் மதிக்கண்ணிச் சிற்றம் பலவன் திருக்கழலே கெழுநீர் மையில்சென்று கிண்கிணி வாய்க் கொள்ளும் கள்ளகத்த கழுநீர் மலரிவள் யானதன் கண்மரு விப்பிரியாக் கொழுநீர் நறப்பரு கும்பெரு நீர்மை அளிகுவமே.	123
கொளு தண்மலர்க் கோதையை உண்மகிழ்ந்(து) உரைத்தது.

கொழுந்தா ரகைமுகை கொண்டலம் பாசடை விண்மடுவில் எழுந்தார் மதிக்கம லம்எழில் தந்தென இப்பிறப்பில் அழுந்தா வகையெனை ஆண்டவன் சிற்றம் பலம்அனையாய் செழுந்தா(து) அவிழ்பொழில் ஆயத்துச் சேர்க் திருத்தகவே.	124
கொளு கனைகடல் அன்ன கார்மயில் கணத்துப் புனைமட மானைப் புகவிட்டது.

பொன்அனை யான்தில்லைப் பொங்கர வம்புன் சடைமிடைந்த மின்னனை யான்அருள் மேலவர் போன்மெல் விரல் வருந்த மென்னனை யாய்மறி யேபறி யேல்வெறி யார்மலர்கள் இன்னன யான்கொணர்ந் தேன்மணந் தாழ்குழற்(கு) ஏய்வனவே.	125
கொளு நெறியுறு குழலியை நின்றிடத்(து) உய்த்துப் பிறைநுதற் பாங்கி பெயர்ந்தவட்(கு) உரைத்தது.

அறுகால் நிறைமலர் ஐம்பால் நிறையணிந் தேன் அணியார் துறுகான் மலர்த்தொத்துத் தோகைதொல் லாயம்மெல் லப்புகுக சிறுகால் மருங்குல் வருந்தா வகைமிக என்சிரத்தின் உறுகால் பிறர்க்(கு)அரி யோன்புலி யூரன்ன ஒண்ணுதலே.	126
கொளு தனிவிளை யாடிய தாழ்குழல் தோழி பனிமதி நுதலிய(டு) ஆடிடம் படர்ந்தது.

தழங்கும் அருவிஎம் சீறூர் பெரும இதுமதுவும் கிழங்கும் அருந்தி இருந்(து) எம்மோ(டு) இன்று கிளர்ந்துகுன்றர் முழங்கும் குரவை இரவிற்கண்(டு) ஏகுக முத்தன்முத்தி வழங்கும் பிரான்எரி யாடிதென் தில்லை மணிநகர்க்கே.	127
கொளு வேயத்த தோளியை ஆயத்து உயத்துக் குனிசிலை அண்ணலைத் தனிகண்(டு) உரைத்தது.

தள்ளி மணிசிந்தம் உந்தித் தறுகண் கரிமருப்புத் தெள்ளி நறவம் திசைதிசை பாயும் மலைச்சிலம்பா வெள்ளி மலையன்ன மால்விடை யோன்புலி யூர்விளங்கும் வள்ளி மருங்குல் வருத்துவ போன்ற வனமுலையே.	128
கொளு மாந்தளிர் மேனியை வரைந்(து) எய்தா(து) ஏந்தல் இவ்வா(று) இயங்கல் என்றது.

மாடஞ்செய் பொன்னக ரும்நிக ரில்லைஇம் மாதர்க்கென்னப் பீடஞ்செய் தாமரை யோன்பெற்ற பிள்ளையை உள்ளவரைக் கீடஞ்செய் தென்பிறப் புக்கெடத் தில்லைநின் றோன்கயிலைக் கூடஞ்செய் சாரல் கொடிச்சியென் றோநின்று கூறுவதே.	129
கொளு வரைவு கடாய வாணுதல் தோழிக்கு விரைமலர்த் தாரோன் மிகுத்துரைத்தது.

வேய்தந்த வெண்முத்தம் சிந்துபைங் கார்வரை மீன்பரப்பிச் சேய்தந்த வானக மானும் சிலம்பதன் சேவடிக்கே ஆய்தந்த அன்புதந் தாட்கொண்ட அம்பல வன்மலையில் தாய்தந்தை கானவர் ஏனல்எங் காவல்இத் தாழ்வரையே.	130
கொளு கல்வரை நாடன் இல்ல(து) உரைப்ப ஆங்கவள் உண்மை பாங்கி பகர்ந்தது.

மன்னும் திருவருந் தும்வரை யாவிடின் நீர்வரைவென்(று) உன்னும் அதற்குத் தளர்ந்தொளி வாடுதிர் உம்பரெலாம் பன்னும் புகழ்ப்பர மன்பரஞ் சோதிசிற் றம்பலத்தான் பொன்னங் கழல்வழுத் தார்புலன் என்னப் புலம்புவனே.	131
கொளு கினங்குழை முகத்தவள் மனங்குழை வுணர்த்தி நிரைவளைத் தோளி வரைவு கடாயது.

பனித்துண்டம் சூடும் படர்சடை அம்பல வன்உலகம் தனித்துண் டவன்தொழும் தாளோன் கயிலைப் பயில்சிலம்பா கனித்தொண்டை வாய்ச்சி கதிர்முலைப் பாரிப்புக் கண்டழிவுற்(று) இனிக்கண் டிலம்பற்றுச் சிற்றிடைக்(கு) என்றஞ்சும் எம்அனையே.	132
கொளு மடத்தகை மாதர்க்கு அடுப்பன அறியா வேற்கண் பாங்கி ஏற்க உரைத்தது.

ஈவிளை யாட நறவிளை(வு) ஓர்ந்தெமர் மால்பியற்றும் வேய்விளை யாடும்வெற் பாவுற்று நோக்கிஎம் மெல்லியலைப் போய்விளை யாடல்என் றாள்அன்னை அம்பலத் தான்புரத்தில் தீவிளை யாட நின் றேவிளை யாடி திருமலைக்கே.	133
கொளு விற்செறி நுதலியை இற்செறி உரைத்தது.

சுற்றும் சடைக்கற்றைச் சிற்றம் பலவன் தொழாதுதொல்சீர் கற்றும் அறியல ரின்சிலம் பாஇடை நைவதுகண்(டு) எற்றும் திரையின் அமிர்தை இனித்தமர் இற்செறிப்பார் மற்றும் சிலபல சீறூர் பகர்பெரு வார்த்தைகளே.	134
கொளு விற்செறி நுதலியை இற்செறி விப்பரென்(று) ஒளிவே லவற்கு வெளியே உரைத்தது.

வழியும் அதுஅன்னை என்னின் மகிழ்வும்வந்(து) எந்தையும்நின் மொழியின் வழிநிற்கும் சுற்றம்முன்னேவயம் அம்பலத்துக் குழிஉம்பர் ஏத்தும்எம் கூத்தன்குற் றாலமுற் றும்அறியக் கெழி உம்ம வேபணைத் தோள்பல என்னோ கிளக்கின்றதே.	135
கொளு ஏந்திழைத் தோழி ஏந்தலை முன்னிக் கடியா மாறு நொடிதுஏ(கு) என்றது.

படையார் கருங்கண்ணி வண்ணப் பயோதரப் பாரமும் நுண் இடையார் மெலிவுகண்(டு) அண்டர்கள் ஈர்முல்லை வேலிஎம்முர் விடையார் மருப்புத் திருத்திவிட் டார்வியன் தென்புலியூர் உடையார் கடவி வருவது போலும் உருவினதே.	136
கொளு என்னையர் துணிவு இன்ன(து) என்றது.

உருப்பனை அன்னகைக் குன்றொன்(று) உரித்(து)உர ஊர்எரித்த நெருப்பனை அம்பலத்(து) ஆதியை உம்பர்சென்(று) ஏத்திநிற்கும் திருப்பனை யூர்அனை யாளைப்பொன் னாளைப் புனைதல் செப்பிப் பொருப்பனை முன்னின்(று) என் னோவினை யேன்யான் புகல்வதுவே.	137
கொளு கயல்புரை கண்ணியை அயலுரை உரைத்தது.

மாதிடம் கொண்(டு)அம் பலத்துநின் றோன்வட வான்கயிலைப் போதிடம் கொண்டபொன் வேங்கை தினைப்புனம் கொய்கஎன்று தாதிடம் கொண்டுபொன் வீசித்தன் கள்வாய் சொரியநின்று சோதிடம் கொண்(டு)இதுஎம் மைக்கெடு வித்தது தூமொழியே.	138
கொளு ஏனல் விளையாட்(டு) இனிஇல் லையென மானல் தோழி மடந்தைக்(கு) உரைத்தது.

வடிவார் வயல்தில்லை யோன்மல யத்துநின் றும்வருதேன் கடிவார் களிவண்டு நின்றலர் தூற்றப் பெருங்கணியார் நொடிவார் நமக்கினி நோதக யான்உமக்(கு) என்னுரைக்கேன் தடிவார் தினைஎமர் காவேம் பெருமஇத் தண்புனமே.	139
கொளு அகல்வரை நாடனைப் பகல்வரல் என்றது.

நினைவித்துத் தன்னைஎன் நெஞ்சத்து இருந்(து)அம் பலத்துநின்று புனைவித்த ஈசன் பொதியின் மலைப்பொருப் பன்விருப்பில் தினைவித்திக் காத்துச் சிறந்துநின் றேமுக்குச் சென்றுசென்று வினைவித்திக் காத்து விளைவுண்ட தாகி விளைந்ததுவே.	140
கொளு தண்புனத் தோடு தளர்வுற்றுப் பண்புனை மொழிப் பாங்கி பகர்ந்தது.

கனைகடற் செய்தநஞ் சுண்டுகண் டார்க்(கு)அம் பலத்(துஐ அமிழ்தாய் வினைகெடச் செய்தவன் விண்தோய் கயிலை மயிலனையாய் நனைகெடச் செய்தனம் ஆயின் நமைக்கெடச் செய்திடுவான் தினைகெடச் செய்திடு மாறும்உண் டோஇத் திருக்கணியே.	141
கொளு நீங்குக இனிநெடுந் தகையென வேங்கை மேல்வைத்து விளம்பியது

வழுவா இயல்எம் மலையர் விதைப்பமற்(று) யாம் வளர்த்த கொழுவார் தினையின் குழாங்கள்எல் லாம்எம் குழாம்வணங்கும் செழுவார் கழல்தில்லைச் சிற்றம் பலவரைச் சென்றுநின்று தொழுவார் வினைநிற்கி லேநிற்ப தாவ(து)இத் தொல்புனத்தே.	142
கொளு செழுமலை நாடற்குக் கழுமலுற்(று) இரங்கியது.

பொருப்பர்க்(கு) யாம் ஒன்று மாட்டோம் புகலப் புகல்எமக்காம் விருப்பர்க்(கு) யாவர்க்கும் மேலவர்க்கு மேல்வரும் ஊர்எரித்த நெருப்பர்க்கு நீ(டு)அம் பலவருக்(கு) அன்பர் குலநிலத்துக் கருப்பற்று விட்டெனக் கொய்தற்ற தின்றிக் கடிப்பினமே.	143
கொளு நீடிரும் புனத்தினி ஆடேம் என்று வரைவு தோன்ற வுரைசெய்தது.

பரிவுசெய்(து) ஆண்(டு)அம் பலத்துப் பயில்வோன் பரங்குன்றின்வாய் அருவிசெய் தாழ்புனத்(து) ஐவனம் கொய்யவும் இவ்வனத்தே பிரிவுசெய் தால்அரி தேகொள்க போயடும் என்றும்பெற்றி இருவிசெய் தாளின் இருந்(து)இன்று காட்டும் இளங்கிளியே.	144
கொளு மறைப்புறக் கிளவியின் சிறைப்புறத்(து) உரைத்தது.

கணியார் கருத்தின்று முற்றிற்று யாம்சென்றும் கார்ப்புனமே மணியார் பொழில்காள் மறத்திற்கண் டீர்மன்னும் அம்பலத்தோன் அணியார் கயிலை மயில்காள் அயில்வேல் ஒருவர்வந்தால் துணியா தனதுணிந் தார்என்னும் நீர்மைகள் சொல்லுமினே.	145
கொளு நீங்கரும் புனம்விடு நீள்பெருந் துயரம் பாங்கி பகர்ந்து பருவரல் உற்றது.

பொதுவினில் தீர்த்(து)என்னை யாண்டோன் புலியூர் அரன்பொருப்பே இதுவெனில் என்னின்(று) இருக்கின்ற வா(று)எம் இரும்பொழிலே எதநுமக்(கு)எய்திய(து) என்உற் றனிர்அறை ஈண்டருவி மதுவினில் கைப்புவைத் தாலொத்த வாமற்(று)இவ் வான்புனமே.	146
கொளு மென்புனம் விடுத்து மெல்லியல் செல்ல மின்பொலி வேலோன் மெலிவுற்றது.

ஆனந்த மாக்கடல் ஆடுசிற் றம்பலம் அன்னபொன்னின் தேனுந்து மாமலைச் சீறூர் இதுசெய்ய லாவதில்லை வானுந்து மாமதி வேண்டி அழும்மழப் போலுமன்னோ நானுந் தளர்ந்தனன் நீயும் தளர்ந்தனை நன்னெஞ்சமே.	147
கொளு மதிநுதல் அரிவை பதிபுகல் அரிதென மதிநனி கலங்கிப் பதிமிக வாடியது.