கலைக் களஞ்சியம்
கம்ப இராமாயணம் - 9. பஞ்ச சேனாபதிகள் வதைப் படலம்
படைத் தலைவர் ஐவரும் தம்மை ஏவுமாறு வேண்ட, இராவணன் இசைதல்
|
'சிலந்தி உண்பது ஓர் குரங்கின்மேல் சேறியேல், திறலோய்! கலந்த போரில் நின் கண்புலக் கடுங் கனல் கதுவ, உலந்த மால் வரை அருவி ஆறு ஒழுக்கு அற்றது ஒக்கப் புலர்ந்த மா மதம் பூக்கும் அன்றே, திசைப் பூட்கை? | 1 |
|
'இலங்கு வெஞ் சினத்து அம் சிறை எறுழ் வலிக் கலுழன் உலங்கின்மேல் உருத்தென்ன, நீ குரங்கின்மேல் உருக்கின், அலங்கல் மாலை நின் புயம் நினைந்து, அல்லும் தன் பகலும் குலுங்கும் வன் துயர் நீங்குமால், வெள்ளியங் குன்றம். | 2 |
|
'உறுவது என்கொலோ? உரன் அழிவு என்பது ஒன்று உடையார் பெறுவது யாது ஒன்றும் காண்கிலர், கேட்கிலர், பெயர்ந்தார்; சிறுமை ஈது ஒப்பது யாது? நீ குரங்கின்மேல் செல்லின், முறுவல் பூக்கும் அன்றே, நின்ற மூவர்க்கும் முகங்கள்? | 3 |
|
'அன்றியும், உனக்கு ஆள் இன்மை தோன்றுமால், அரச! வென்றி இல்லவர் மெல்லியோர்தமைச் செல விட்டாய்; நன்றி இன்று ஒன்று காண்டியேல், எமைச் செல நயத்தி' என்று, கைதொழுது இறைஞ்சினர்; அரக்கனும் இசைந்தான். | 4 |
படைத் தலைவர்கள் ஆணைப்படி படைகள் திரளுதல்
|
உலகம் மூன்றிற்கும் முதன்மை பெற்றோர் என உயர்ந்தார், திலகம் மண் உற வணங்கினர்; கோயிலின் தீர்ந்தார்; 'அலகு இல் தேர், பரி, யானையோடு, அடைந்த போர் அரக்கர், தொலைவு இல் தானையைக் கதுமென வருக' எனச் சொன்னார். | 5 |
|
'ஆனைமேல் முரசு அறைக' என, வள்ளுவர் அறைந்தார்; பேன வேலையின் புடை பரந்தது, பெருஞ்சேனை; சோனை மா மழை முகில் எனப் போர்ப் பணை துவைத்த; மீன வான் இடு வில் எனப் படைக்கலம் மிடைந்த. | 6 |
|
தானை மாக் கொடி, மழை பொதுத்து உயர் நெடுந் தாள, மானம் மாற்ற அரு மாருதி முனிய, நாள் உலந்து போன மாற்றலர் புகழ் எனக் கால் பொரப் புரண்ட; வானயாற்று வெண் திரை என வரம்பு இல பரந்த. | 7 |
|
விரவு பொற் கழல் விசித்தனர், வெரிந் உற்று விளங்கச் சரம் ஒடுக்கின புட்டிலும் சாத்தினர், சமையக் கருவி புக்கனர், அரக்கர்; மாப் பல்லணம் கலினப் புரவி இட்ட; தேர் பூட்டின; பருமித்த பூட்கை. | 8 |
|
ஆறு செய்தன ஆனையின் மதங்கள்; அவ் ஆற்றைச் சேறு செய்தன தேர்களின் சில்லி; அச் சேற்றை நீறு செய்தன புரவியின் குரம்; மற்று அ(ந்) நீற்றை வீறு செய்தன, அப் பரிக் கலின மா விலாழி. | 9 |
|
வழங்கு தேர்களின் இடிப்பொடு வாசியின் ஆர்ப்பும், முழங்கு வெங் களிற்று அதிர்ச்சியும், மொய் கழல் ஒலியும், தழங்கு பல்லியத்து அமலையும், கடையுகத்து, ஆழி முழங்கும் ஓதையின், மும் மடங்கு எழுந்தது முடுகி. | 10 |
|
ஆழித் தேர்த் தொகை ஐம்பதினாயிரம்; அஃதே சூழிப் பூட்கைக்குத் தொகை; அவற்று இரட்டியின் தொகைய, ஊழிக் காற்று அன்ன புரவி; மற்று அவற்றினுக்கு இரட்டி, பாழித் தோள் நெடும் படைக்கலப் பதாதியின் பகுதி. | 11 |
|
கூய்த் தரும்தொறும், தரும்தொறும், தானை வெங் குழுவின் நீத்தம், வந்து வந்து, இயங்கிடும் இடன் இன்றி நெருங்க, காய்த்து அமைந்த வெங் கதிர்ப் படை, ஒன்று ஒன்று கதுவி, தேய்த்து எழுந்தன, பொறிக் குலம், மழைக் குலம் தீய. | 12 |
அரக்க வீரரை அவர்தம் சுற்றத்தார் தடுத்து இரங்குதல்
|
தொக்கது ஆம் படை, சுரி குழல் மடந்தையர், தொடிக் கை மக்கள், தாயர், மற்று யாவரும் தடுத்தனர், மறுகி; 'ஒக்க ஏகுதும், குரங்கினுக்கு உயிர் தர; ஒருவர் புக்கு மீண்டிலர்' என்று, அழுது இரங்கினர், புலம்பி. | 13 |
பஞ்ச சேனாபதிகள் சேனையோடு செல்லுதல்
|
கை பரந்து எழு சேனைஅம் கடலிடைக் கலந்தார்; செய்கைதாம் வரும் தேரிடைக் கதிர் எனச் செல்வார்- மெய் கலந்த மா நிகர்வரும் உவமையை வென்றார், ஐவரும், பெரும் பூதம் ஓர் ஐந்தும் ஒத்து அமைந்தார். | 14 |
|
முந்து இயம் பல கறங்கிட, முறை முறை பொறிகள் சிந்தி, அம்பு உறு கொடுஞ் சிலை உரும் எனத் தெறிப்பார்; வந்து இயம்புறு முனிவர்க்கும், அமரர்க்கும், வலியார்; இந்தியம் பகை ஆயவை ஐந்தும் ஒத்து, இயைந்தார். | 15 |
|
வாசவன் வயக் குலிசமும், வருணன் வன் கயிறும், ஏசு இல் தென்திசைக்கிழவன் தன் எரி முனை எழுவும், ஈசன் வன் தனிச் சூலமும், என்று இவை ஒன்றும் ஊசி போழ்வது ஓர் வடுச் செயா, நெடும் புயம் உடையார். | 16 |
|
சூர் தடிந்தவன் மயிலிடைப் பறித்த வன் தொகை, பார் பயந்தவன் அன்னத்தின் இறகிடைப் பறித்த மூரி வெஞ் சிறகு, இடை இட்டுத் தொடுத்தன முறுக்கி, வீர சூடிகை நெற்றியின் அயல் இட்டு விசித்தார். | 17 |
|
பொன் திணிந்த தோள் இராவணன் மார்பொடும் பொருத அன்று இழந்த கோடு அரிந்து இடும் அழகு உறு குழையார்; நின்ற வன் திசை நெடுங் களி யானையின் நெற்றி மின் திணிந்தன ஓடையின் வீர பட்டத்தர். | 18 |
|
நீதி நெடுங் கிழவனை நெருக்கி, நீள் நகர்ப் பதியொடும் பெருந் திருப் பறித்த பண்டை நாள், 'விதி' என, அன்னவன் வெந்நிட்டு ஓடவே, பொதியொடும் வாரிய பொலன் கொள் பூணினார். | 19 |
|
இந்திரன் இசை இழந்து ஏகுவான், இகல் தந்தி முன் கடாவினன் முடுக, தாம் அதன் மந்தர வால் அடி பிடித்து, 'வல்லையேல் உந்துதி, இனி' என, வலிந்த ஊற்றத்தார். | 20 |
|
'பால் நிறுத்து அந்தணன் பணியன் ஆகி, நின் கோல் நினைத்திலன்' என, உலகம் கூறலும், நீல் நிறத்து இராவணன் முனிவு நீக்குவான், காலனை, காலினில், கையில், கட்டினார். | 21 |
|
மலைகளை நகும் தட மார்பர்; மால் கடல் அலைகளை நகும் நெடுந் தோளர்; அந்தகன் கொலைகளை நகும் நெடுங் கொலையர்; கொல்லன் ஊது உலைகளை நகும் அனல் உமிழும் கண்ணினார். | 22 |
|
தோல் கிளர் திசைதொறும் உலகைச் சுற்றிய சால் கிளர் முழங்கு எரி தழங்கி ஏறினும், கால் கிளர்ந்து ஓங்கினும், காலம் கையுற மால் கடல் கிளரினும், சரிக்கும் வன்மையார். | 23 |
அரக்கர் படையை அனுமன் நோக்குதல்
|
இவ் வகை ஐவரும் எழுந்த தானையர், மொய் கிளர் தோரணம் அதனை முற்றினார்; கையொடு கைஉற அணியும் கட்டினார்; ஐயனும், அவர்நிலை, அமைய நோக்கினான். | 24 |
|
அரக்கர்தம் ஆற்றலும், அளவு இல் சேனையின் தருக்கும், அம் மாருதி தனிமைத் தன்மையும், போருக்கென நோக்கிய புரந்தராதியர், இரக்கமும், அவலமும், துளக்கும், எய்தினார். | 25 |
|
'இற்றனர் அரக்கர் இப் பகலுளே' எனா, கற்று உணர் மாருதி களிக்கும் சிந்தையான், முற்றுறச் சுலாவிய முடிவு இல் தானையைச் சுற்றுற நோக்கி, தன் தோளை நோக்கினான். | 26 |
அனுமனைக் கண்ட அரக்க வீரரின் ஐயப்பாடு
|
'புன் தலைக் குரங்கு இது போலுமால் அமர் வென்றது! விண்ணவர் புகழை வேரொடும் தின்ற வல் அரக்கரைத் திருகித் தின்றதால்!' என்றனர், அயிர்த்தனர், நிருதர் எண்ணிலார். | 27 |
அனுமன் பெரிய உருக் கொள்ளுதல்
|
ஆயிடை, அனுமனும், அமரர்கோன் நகர் வாயில்நின்று அவ் வழிக் கொணர்ந்து வைத்த மாச் செயொளித் தோரணத்து உம்பர், சேண் நெடு மீ உயர் விசும்பையும் கடக்க வீங்கினான். | 28 |
|
வீங்கிய வீரனை வியந்து நோக்கிய தீங்கு இயல் அரக்கரும், திருகினார் சினம், வாங்கிய சிலையினர், வழங்கினார் படை; ஏங்கிய சங்குஇனம்; இடித்த பேரியே! | 29 |
|
எறிந்தனர், எய்தனர், எண் இறந்தன பொறிந்து எழு படைக்கலம், அரக்கர் போக்கினார்; செறிந்தன மயிர்ப்புறம்; தினவு தீர்வுறச் சொறிந்தனர் என இருந்து, ஐயன் தூங்கினான். | 30 |
எழுவை ஏந்தி அனுமன் பொருதல்
|
உற்று, உடன்று, அரக்கரும், உருத்து உடற்றினர்; செற்றுற நெருக்கினர்; 'செருக்கும் சிந்தையர் மற்றையர் வரும் பரிசு, இவரை, வல் விரைந்து எற்றுவென்' என, எழு, அனுமன் ஏந்தினான். | 31 |
|
ஊக்கிய படைகளும், உருத்த வீரரும், தாக்கிய பரிகளும், தடுத்த தேர்களும், மேக்கு உயர் கொடியுடை மேக மாலைபோல் தூக்கிய கரிகளும், புரள நூக்கினான். | 32 |
அனுமன் செய்த அதிசயப் போர்
|
வார் மதக் கரிகளின் கோடு வாங்கி, மாத் தேர் படப் புடைக்கும்; அத் தேரின் சில்லியால், வீரரை உருட்டும்; அவ் வீரர் வாளினால், தாருடைப் புரவியைத் துணியத் தாக்குமால். | 33 |
|
இரண்டு தேர் இரண்டு கைத்தலத்தும் ஏந்தி, வேறு இரண்டு மால் யானை பட்டு உருள, எற்றுமால்; இரண்டு மால் யானை கக இரண்டின் ஏந்தி, வேறு இரண்டு பாலினும் வரும் பரியை எற்றுமால். | 34 |
|
மா இரு நெடு வரை வாங்கி, மண்ணில் இட்டு, ஆயிரம்-தேர் பட அரைக்குமால்; அழித்து, ஆயிரம் களிற்றை ஓர் மரத்தினால் அடித்து, 'ஏ' எனும் மாத்திரத்து எற்றி முற்றுமால். | 35 |
|
உதைக்கும் வெங் கரிகளை; உழக்கும் தேர்களை; மிதிக்கும் வன் புரவியை; தேய்க்கும் வீரரை; மதிக்கும் வல் எழுவினால்; அரைக்கும் மண்ணிடை; குதிக்கும் வன் தலையிடை; கடிக்கும்; குத்துமால். | 36 |
|
விசையின் மான் தேர்களும், களிறும் விட்டு, அகல் திசையும் ஆகாயமும் செறிய, சிந்துமால்; குசை கொள் பாய் பரியொடும், கொற்ற வேலொடும், பிசையுமால் அரக்கரை, பெருங் கரங்களால். | 37 |
|
தீ உறு பொறியுடைச் செங் கண் வெங் கைமா, மீ உற, தடக் கையால் வீரன் வீசுதோறு, ஆய் பெருங் கொடியன, கடலின் ஆழ்வன, பாயுடை நெடுங் கலம் படுவ போன்றவே. | 38 |
|
தாரொடும், உருளொடும், தடக் கையால் தனி வீரன் விட்டு எறிந்தன, கடலின் வீழ்வன, வாரியின் எழும் சுடர்க் கடவுள் வானவன் தேரினை நிகர்த்தன, புரவித் தேர்களே. | 39 |
|
மீ உற விண்ணிடை முட்டி வீழ்வன, ஆய் பெருந் திரைக் கடல் அழுவத்து ஆழ்வன, ஓய்வில புரவி, வாய் உதிரம் கால்வன, வாயிடை எரியுடை வடவை போன்றவை. | 40 |
|
வரிந்து உற வல்லிதின் சுற்றி, வாலினால் விரிந்து உற வீசலின், கடலின் வீழ்குநர் திரிந்தனர்-செறி கயிற்று அரவினால் திரி அருந் திறல் மந்தரம் அனையர் ஆயினார். | 41 |
|
வீரன் வன் தடக் கையால் எடுத்து வீசிய வார் மதக் கரியினின், தேரின், வாசியின், மூரி வெங் கடல் புகக் கடிதின் முந்தின, ஊரின் வெங் குருதி ஆறு ஈர்ப்ப ஓடின. | 42 |
|
பிறைக் குடை எயிற்றின, பிலத்தின் வாயின, கறைப் புனல் பொறிகளோடு உமிழும் கண்ணின, உறைப் புறு படையின, உதிர்ந்த யாக்கைகள், மறைத்தன, மகர தோரணத்தை, வான் உற. | 43 |
|
குன்று உள; மரம் உள; குலம் கொள் பேர் எழு ஒன்று அல, பல உள; உயிர் உண்பான் உளன்; அன்றினர் பலர் உளர்; ஐயன் கை உள; பொன்றுவது அல்லது, புறத்துப் போவரோ? | 44 |
|
முழு முதல், கண்ணுதல், முருகன் தாதை, கைம் மழு எனப் பொலிந்து ஒளிர் வயிர வான் தனி எழுவினின், பொலங் கழல் அரக்கர் ஈண்டிய குழுவினை, களம் படக் கொன்று நீக்கினான். | 45 |
தானையின் அழிவு கண்டு, ஐவரும் அனுமனைப் பொருதல்
|
உலந்தது தானை; உவந்தனர் உம்பர்; அலந்தலை உற்றது, அவ் ஆழி இலங்கை; கலந்தது, அழும் குரலின் கடல் ஓதை; வலம் தரு தோளவர் ஐவரும் வந்தார். | 46 |
|
ஈர்த்து எழு செம்புனல் எக்கர் இழுக்க, தேர்த் துணை ஆழி அழுந்தினர், சென்றார்; ஆர்த்தனர்; ஆயிரம் ஆயிரம் அம்பால் தூர்த்தனர்; அஞ்சனை தோன்றலும் நின்றான். | 47 |
|
எய்த கடுங் கணை யாவையும், எய்தா நொய்து அகலும்படி, கைகளின் நூறா, பொய்து அகடு ஒன்று பொருந்தி, நெடுந் தேர் செய்த கடும் பொறி ஒன்று, சிதைத்தான். | 48 |
|
உற்று உறு தேர் சிதையாமுன் உயர்ந்தான், முற்றின வீரனை, வானில் முனிந்தான்; பொன் திரள் நீள் எழு ஒன்று பொறுத்தான், எற்றினன்; அஃது அவன் வில்லினில் ஏற்றான். | 49 |
ஐவருள் ஒருவன் அமரில் இறத்தல்
|
முறிந்தது மூரி வில்; அம் முறியேகொடு, எறிந்த அரக்கன் ஒர் வெற்பை எடுத்தான்; அறிந்த மனத்தவன், அவ் எழுவே கொடு எறிந்த அரக்கனை இன் உயிர் உண்டான். | 50 |
சேனைத் தலைவர் நால்வருடன் மாருதி செய்த கடும் போர்
|
ஒழிந்தவர்-நால்வரும், ஊழி உருத்த கொழுந்துறு தீ என, வெய்துறு கொட்பர், பொழிந்தனர், வாளி; புகைந்தன கண்கள்; விழுந்தன சோரி, அவ் வீரன் மணித் தோள். | 51 |
|
ஆயிடை வீரனும், உள்ளம் அழன்றான்; மாய அரக்கர் வலத்தை உணர்ந்தான்; மீ எரி உய்ப்பது ஓர் கல் செலவிட்டான்; தீயவர் அச் சிலையைப் பொடிசெய்தார். | 52 |
நால்வருள் ஒருவன் மிதிபட்டு மாய்ந்தான்
|
தொடுத்த, தொடுத்த, சரங்கள் துரந்த; அடுத்து, அகன் மார்பின் அழுந்தி, அகன்ற; மிடல் தொழிலான், விடு தேரொடு நொய்தின் எடுத்து, ஒருவன்தனை, விண்ணில் எறிந்தான். | 53 |
|
ஏய்ந்து எழு தேர் இமிழ் விண்ணினை எல்லாம் நீந்தியது; ஓடி நிமிர்ந்தது; வேகம் ஓய்ந்தது; வீழ்வதன்முன், உயர் பாரில் பாய்ந்தவன்மேல், உடன் மாருதி பாய்ந்தான். | 54 |
|
மதித்த களிற்றினில் வாள் அரிஏறு கதித்தது பாய்வதுபோல், கதி கொண்டு குதித்தனன்; மால் வரை மேனி குழம்ப மிதித்தனன்-வெஞ் சின வீரருள் வீரன். | 55 |
எஞ்சிய மூவரும் முனைந்து பொருதல்
|
மூண்ட சினத்தவர் மூவர் முனிந்தார்; தூண்டிய தேரர், சரங்கள் துரந்தார்; வேண்டிய வெஞ் சமம் வேறு விளைப்பார், 'யாண்டு இனி ஏகுதி?' என்று, எதிர் சென்றார். | 56 |
இருவரைத் தேருடன் எடுத்து, மாருதி விண்ணில் வீசுதல்
|
திரண்டு உயர் தோள் இணை அஞ்சனை சிங்கம், அரண் தரு விண் உறைவார்களும் அஞ்ச, முரண் தரு தேர் அவை ஆண்டு ஒருமூன்றினில் இரண்டை இரண்டு கையின்கொடு எழுந்தான். | 57 |
|
தூக்கின பாய் பரி; சூதர் உலைந்தார்; வீங்கின தோளவர் விண்ணின் விசைத்தார்; ஆங்கு, அது கண்டு, அவர் போய் அகலாமுன், ஓங்கினன் மாருதி, ஒல்லையின் உற்றான். | 58 |
விண்னில் உற்ற இருவரும், அனுமனுடன் மற்போர் செய்து மடிதல்
|
கால் நிமிர் வெஞ் சிலை கையின் இறுத்தான்; ஆனவர் தூணியும், வாளும், அறுத்தான்; ஏனைய வெம் படை இல்லவர், எஞ்சார், வானிடை நின்று, உயர் மல்லின் மலைந்தார். | 59 |
|
வெள்ளை எயிற்றர், கறுத்து உயர் மெய்யர், பிள்ள விரித்த பெரும் பில வாயர், கொள்ள உருத்து அடர் கோள் அரவு ஒத்தார்; ஒள்ளிய வீரன், அருக்கனை ஒத்தான். | 60 |
|
தாம்பு என வாலின் வரிந்து, உயர் தாளோடு ஏம்பல் இலார்இரு தோள்கள் இறுத்தான்; பாம்பு என நீங்கினர், பட்டனர் வீழ்ந்தார்- ஆம்பல் நெடும் பகைபோல் அவன் நின்றான். | 61 |
எஞ்சிய ஒருவனையும் அனுமன் ஒழித்தல்
|
நின்றனன் ஏனையன்; நின்றது கண்டான்; குன்றிடை வாவுறு கோள் அரி போல, மின் திரி வன் தலைமீது குதித்தான்; பொன்றி, அவன், புவி, தேரொடு புக்கான். | 62 |
|
வஞ்சமும் களவும் வெஃகி, வழி அலா வழிமேல் ஓடி, நஞ்சினும் கொடியர் ஆகி, நவை செயற்கு உரிய நீரார், வெஞ் சின அரக்கர் ஐவர்; ஒருவனே!-வெல்லப்பட்டார் அஞ்சு எலும் புலன்கள் ஒத்தார்; அவனும், நல் அறிவை ஒத்தான். | 63 |
|
நெய் தலை உற்ற வேற் கை நிருதர், அச் செருவில் நேர்ந்தார், உய்தலை உற்று மீண்டார் ஒருவரும் இல்லை; உள்ளார், கை தலைப் பூசல் பொங்கக் கடுகினர்; காலன் உட்கும் ஐவரும் உலந்த தன்மை, அனைவரும் அமையக் கண்டார். | 64 |
படைத் தலைவர் இறந்ததை காவலர் இராவணனுக்கு அறிவித்தல்
|
'இறுக்குறும், இன்னே நம்மை, குரங்கு' என இரங்கி ஏங்கி, மறுக்குறுகின்ற நெஞ்சின் மாதரை வைது நோக்கி, உறுக்குறும் சொல்லான், ஊழித் தீ என உலகம் ஏழும் சுறுக் கொள நோக்குவான்தன் செவித் தொளை தீய, சொன்னார். | 65 |
|
'தானையும் உலந்தது; ஐவர் தலைவரும் சமைந்தார்; தாக்கப் போனவர் தம்மில் மீண்டோ ம் யாம், அமர் புரிகிலாமை; வானையும் வென்றுளோரை வல்லையின் மடிய நூறி, ஏனையர் இன்மை, சோம்பி இருந்தது, அக் குரங்கும்' என்றார். | 66 |
மிகைப் பாடல்கள்
|
பண் மணிக் குல யானையின் புடைதொறும் பரந்த ஒண் மணிக் குலம் மழையிடை உரும் என ஒலிப்ப, கண் மணிக் குலம் கனல் எனக் காந்துவ; கதுப்பின் தண் மணிக் குலம் மழை எழும் கதிர் எனத் தழைப்ப. | 12-1 |
|
என்று அவர் ஏவு சரங்கள் இறுத்தே, 'பொன்றுவிர் நீர், இது போது' என, அங்கு ஓர் குன்று இரு கைக் கொடு எறிந்து, அவர் கொற்றம் இன்று முடிந்தது எனத் தனி ஆர்த்தான். | 56-1 |
|
அப்பொழுது அங்கு அவர் ஆயிர கோடி வெப்பு அடை வெஞ் சரம் வீசினர்; வீசி, துப்புறு வெற்பு அதனைத் துகள் செய்தே, மெய்ப்படு மாருதிமேல் சரம் விட்டார். | 56-2 |
|
விட்ட சரத்தை விலக்கி, அ(வ்) வீரன், வட்ட விசும்புறு மா மரம் வாங்கித் தொட்டு எறிதற்கு மு(ன்)னே, துகளாகப் பட்டிட, வெய்யவர் பாணம் விடுத்தார். | 56-3 |
தேடல் தொடர்பான தகவல்கள்:
9. பஞ்ச சேனாபதிகள் வதைப் படலம் - Kambar Books - கம்பர் நூல்கள் - Tamil Literature's - தமிழ் இலக்கியங்கள் - அரக்கர், மாருதி, இரண்டு, அனுமன், ஐவரும், செய்தன, நெடுங், ஆயிரம், கடலின், சரங்கள், எடுத்து, கையால், பறித்த, குரங்கின்மேல், இராவணன், நெடுந், நெடும், தலைவர், பொருதல்