கலைக் களஞ்சியம்
கம்ப இராமாயணம் - 7. வருணன் அடைக்கலப் படலம்
வருணன் தோன்றுதல்
|
எழு சுடர்ப் படலையோடும் இரும் புகை எழும்பி எங்கும் வழி தெரிவு அறிவு இலாத நோக்கினன் வருணன் என்பான், அழுது அழி கண்ணன், அன்பால் உருகிய நெஞ்சன், அஞ்சித் தொழுது எழு கையன், நொய்தின் தோன்றினன், வழுத்தும் சொல்லான். | 1 |
வருணன் அச்சத்தோடு இராமன் முன்னே வருதல்
|
'நீ எனை நினைந்த தன்மை, நெடுங் கடல் முடிவில் நின்றேன் ஆயினேன் அறிந்திலேன்' என்று அண்ணலுக்கு அயிர்ப்பு நீங்க, காய் எரிப் படலை சூழ்ந்த கருங் கடல் தரங்கத்தூடே, தீயிடை நடப்பான் போல, செறி புனற்கு இறைவன் சென்றான். | 2 |
|
வந்தனன் என்ப மன்னோ, மறி கடற்கு இறைவன்; வாயில் சிந்திய மொழியன், தீந்த சென்னியன், திகைத்த நெஞ்சன், வெந்து அழிந்து உருகும் மெய்யன், விழுப் புகைப் படலம் விம்ம, அந்தரின் அலமந்து, அஞ்சி, துயர் உழந்து, அலக்கண் உற்றான். | 3 |
இராமனைத் திருவடியில் விழுந்து, வருணன் அபயம் வேண்டுதல்
|
'நவை அறும் உலகிற்கு எல்லாம் நாயக! நீயே சீறின், கவயம் நின் சரணம் அல்லால், பிறிது ஒன்று கண்டது உண்டோ? இவை உனக்கு அரியவோதான்; எனக்கு என வலி வேறு உண்டோ? அவயம், நின் அவயம்!' என்னா, அடுத்து அடுத்து அரற்றுகின்றான். | 4 |
|
'ஆழி நீ; அனலும் நீயே; அல்லவை எல்லாம் நீயே; ஊழி நீ; உலகும் நீயே; அவற்று உறை உயிரும் நீயே; வாழியாய்! அடியேன் நின்னை மறப்பெனோ? வயங்கு செந் தீச் சூழுற உலைந்து போனேன்; காத்தருள் - சுருதி மூர்த்தி! | 5 |
|
'காட்டுவாய் உலகம்; காட்டிக் காத்து, அவை கடையில் செந் தீ ஊட்டுவாய்; உண்பாய், நீயே; உனக்கும் ஒண்ணாதது உண்டோ? தீட்டு வான் பகழி ஒன்றால் உலகங்கள் எவையும் தீய வீட்டுவாய்; நினையின், நாயேற்கு இத்தனை வேண்டுமோதான்? | 6 |
|
'சண்ட வான் கிரண வாளால் தயங்கு இருட் காடு சாய்க்கும் மண்டலத்து உறையும் சோதி வள்ளலே! மறையின் வாழ்வே! பண்டை நான்முகனே ஆதி சராசரத்து, உள்ளப் பள்ளப் புண்டரீகத்து வைகும் புராதனா! போற்றி, போற்றி! | 7 |
|
'"கள்ளமாய் உலகம் கொள்ளும் கருணையாய்! மறையில் கூறும் எள்ளல் ஆகாத, மூலத்து யாதுக்கும் முதலாய் உள்ள வள்ளலே! காத்தி" என்ற மா கரி வருத்தம் தீர, புள்ளின்மேல் வந்து தோன்றும் புராதனா! போற்றி! போற்றி! | 8 |
|
'அன்னை நீ; அத்தன் நீயே; அல்லவை எல்லாம் நீயே; பின்னும் நீ; முன்னும் நீயே; பேறும் நீ; இழவும் நீயே; என்னை, "நீ இகழ்ந்தது" என்றது எங்ஙனே? ஈசன் ஆய உன்னை நீ உணராய்! நாயேன் எங்ஙனம் உணர்வேன், உன்னை?' | 9 |
|
பாய் இருள் சீய்க்கும் தெய்வப் பருதியைப் பழிக்கும் மாலை, மா இருங் கரத்தால், மண்மேல் அடியுறையாக வைத்து, 'தீயன சிறியோர் செய்தால், பொறுப்பதே பெரியோர் செய்கை; ஆயிர நாமத்து ஐயா! சரணம்' என்று அடியில் வீழ்ந்தான். | 10 |
இராமன் சினம் தணிதல்
|
பருப்பதம் வேவது என்னப் படர் ஒளி படராநின்ற உருப் பெறக் காட்டி நின்று, 'நான் உனக்கு அபயம்' என்ன, அருப்பு அறப் பிறந்த கோபம் ஆறினான், ஆறா ஆற்றல் நெருப்பு உறப் பொங்கும் வெம் பால் நீர் உற்றது அன்ன நீரான். | 11 |
இரந்த போது வாராமல், சினந்த போது வந்த காரணத்தை இராமன் வினாவ, வருணன் தொழுது உரைத்தல்
|
'ஆறினாம்; அஞ்சல்; உன்பால் அளித்தனம் அபயம்; அன்பால் ஈறு இலா வணக்கம் செய்து, யாம் இரந்திட, எய்திடாதே, சீறுமா கண்டு வந்த திறத்தினைத் தெரிவதாகக் கூறுதி, அறிய' என்றான்; வருணனும், தொழுது கூறும்: | 12 |
|
'பார்த்தனில் பொறையின் மிக்க பத்தினிக்கு உற்ற பண்பு வார்த்தையின் அறிந்தது அல்லால், தேவர்பால் வந்திலேன், நான்; தீர்த்த! நின் ஆணை; ஏழாம் செறி திரைக் கடலில் மீனின் போர்த் தொழில் விலக்கப் போனேன்; அறிந்திலேன் புகுந்தது ஒன்றும்.' | 13 |
இராமன், தம் அம்பிற்கு இலக்கு யாது என வருணனைக் கேட்டல்
|
என்றலும், இரங்கி, ஐயன், 'இத் திறம் நிற்க; இந்தப் பொன்றல் இல் பகழிக்கு அப்பால் இலக்கம் என்? புகறி' என்ன, 'நன்று' என வருணன் தானும், 'உலகத்து நலிவு தீர, குன்று என உயர்ந்த தோளாய்! கூறுவல்' என்று கூறும்: | 14 |
|
'மன்னவ! மருகாந்தாரம் என்பது ஓர் தீவின் வாழ்வார், அன்னவர் சதகோடிக்கும் மேல் உளார், அவுணர் ஆயோர், தின்னவே உலகம் எல்லாம் தீந்தன; எனக்கும் தீயார்; மின் உமிழ் கணையை வெய்யோர்மேல் செல விடுதி' என்றான். | 15 |
வருணன் வேண்டியபடி, இராமன் மருகாந்தாரத்து அவுணரை அழித்தல்
|
நேடி, நூல் தெரிந்துளோர்தம், உணர்விற்கும், நிமிர நின்றான், 'கோடி நூறு ஆய தீய அவுணரைக் குலங்களோடும் ஓடி நூறு' என்று விட்டான்; ஓர் இமை ஒடுங்கா முன்னம், பாடி நூறாக நூறி மீண்டது, அப் பகழித் தெய்வம். | 16 |
|
ஆய்வினை உடையர் ஆகி, அறம் பிழையாதார்க்கு எல்லாம் ஏய்வன நலனே அன்றி, இறுதி வந்து அடைவது உண்டோ? மாய் வினை இயற்றி, முற்றும் வருணன்மேல் வந்த சீற்றம், தீவினை உடையார்மாட்டே தீங்கினைச் செய்தது அன்றே. | 17 |
|
பாபமே இயற்றினாரை, பல் நெடுங் காதம் ஓடி, தூபமே பெருகும் வண்ணம், எரி எழச் சுட்டது அன்றே, தீபமே அனைய ஞானத் திரு மறை முனிவர் செப்பும் சாபமே ஒத்தது அம்பு; - தருமமே வலியது அம்மா! | 18 |
வருணனிடம் இராமன் வழி வேண்டுதல்
|
'மொழி உனக்கு அபயம் என்றாய்; ஆதலான், முனிவு தீர்ந்தேன்; பழி எனக்கு ஆகும் என்று, பாதகர் பரவை என்னும் குழியினைக் கருதிச் செய்த குமண்டையைக் குறித்து நீங்க, வழியினைத் தருதி' என்றான், வருணனை நோக்கி, வள்ளல். | 19 |
தன் மேல் சேது கட்டிச் செல்லுமாறு வருணன் உரைத்தல்
|
'ஆழமும் அகலம் தானும் அளப்ப அரிது எனக்கும், ஐய! ஏழ் என அடுக்கி நின்ற உலகுக்கும் எல்லை இல்லை; வாழியாய்! வற்றி நீங்கில், வரம்பு அறு காலம் எல்லாம் தாழும்; நின் சேனை உள்ளம் தளர்வுறும் - தவத்தின் மிக்காய்! | 20 |
|
'கல்லென வலித்து நிற்பின், கணக்கு இலா உயிர்கள் எல்லாம் ஒல்லையின் உலந்து வீயும்; இட்டது ஒன்று ஒழுகா வண்ணம் எல்லை இல் காலம் எல்லாம் ஏந்துவென், இனிதின்; எந்தாய்! செல்லுதி, "சேது" என்று ஒன்று இயற்றி, என் சிரத்தின் மேலாய்.' | 21 |
சேது கட்டப் பணித்து, இராமன் இருக்கைக்குச் செல்ல, வருணனும் தன் இருக்கை நோக்கிச் செல்லுதல்
|
'நன்று, இது புரிதும் அன்றே; நளிர் கடல் பெருமை நம்மால் இன்று இது தீரும் என்னில், எளிவரும் பூதம் எல்லாம்; குன்று கொண்டு அடுக்கி, சேது குயிற்றுதிர்' என்று கூறிச் சென்றனன், இருக்கை நோக்கி; வருணனும் அருளின் சென்றான். | 22 |
மிகைப் பாடல்கள்
|
என்று உரைத்து, இன்னும் சொல்வான்: 'இறைவ! கேள்: எனக்கு வெய்யோர் என்றும் மெய்ப் பகைவர் ஆகி, ஏழு பாதலத்தின் ஈறாய் நின்றுள தீவின் வாழ்வார், நிமல! நின் கணையால், ஆவி கொன்று எமைக் காத்தி!' என்றான்; குரிசிலும் கோறலுற்றான். | 15-1 |
தேடல் தொடர்பான தகவல்கள்:
7. வருணன் அடைக்கலப் படலம் - Kambar Books - கம்பர் நூல்கள் - Tamil Literature's - தமிழ் இலக்கியங்கள் - வருணன், எல்லாம், இராமன், போற்றி, என்றான், வருணனும், கூறும், உனக்கு, தொழுது, எனக்கு