கலைக் களஞ்சியம்
கம்ப இராமாயணம் - 14. திருவடி தொழுத படலம்
வான் வழி மீளும் அனுமன், மயேந்திரத்தில் குதித்தல்
|
'நீங்குவென் விரைவின்' என்னும் நினைவினன், மருங்கு நின்றது ஆங்கு ஒரு குடுமிக் குன்றை அருக்கனின் அணைந்த ஐயன், வீங்கினன், உலகை எல்லாம் விழுங்கினன் என்ன; வீரன் பூங் கழல் தொழுது வாழ்த்தி, விசும்பிடைக் கடிது போனான். | 1 |
|
மைந்நாகம் என்ன நின்ற குன்றையும், மரபின் எய்தி, கைந் நாகம் அனையோன் உற்றது உணர்த்தினன், கணத்தின் காலை, பைந் நாகம் நிகர்க்கும் வீரர் தன் நெடு வரவு பார்க்கும், கொய்ந் நாகம் நறுந் தேன் சிந்தும், குன்றிடைக் குதியும் கொண்டான். | 2 |
வானர வீரர் அனுமனைக் கண்டு மகிழ்தல்
|
போய் வரும் கருமம் முற்றிற்று என்பது ஓர் பொம்மல் பொங்க, வாய் வெரீஇ நின்ற வென்றி வானர வீரர் மன்னோ, பாய்வரு நீளத்து ஆங்கண் இருந்தன பறவைப் பார்ப்புத் தாய் வரக் கண்டதன்ன உவகையின் தளிர்த்தார் அம்மா! | 3 |
|
அழுதனர் சிலவர்; முன் நின்று ஆர்த்தனர் சிலவர்; அண்மித் தொழுதனர் சிலவர்; ஆடித் துள்ளினர் சிலவர்; அள்ளி முழுதுற விழுங்குவார்போல் மொய்த்தனர் சிலவர்; முற்றும் தழுவினர் சிலவர்; கொண்டு சுமந்தனர் சிலவர், தாங்கி. | 4 |
|
'தேனொடு கிழங்கும் காயும் நறியன அரிதின் தேடி, மேல் முறை வைத்தேம்; அண்ணல்! நுகர்ந்தனை, மெலிவு தீர்தி; மான வாள் முகமே நங்கட்கு உரைத்தது மாற்றம்' என்று, தாம் நுகர் சாகம் எல்லாம் முறை முறை சிலவர் தந்தார். | 5 |
அனுமன் உடலில் புண்கள் கண்டு, வானரர் வருந்துதல்
|
தாள்களில், மார்பில், தோளில், தலையினில், தடக் கைதம்மில், வாள்களின், வேலின், வாளி மழையினின் வகிர்ந்த புண்கள், நாள்கள் மேல் உலகில் சென்ற எண் என, நம்பி கண்ண ஊழ் கொள நோக்கி நோக்கி, உயிர் உக, உளைந்து உயிர்த்தார். | 6 |
அனுமன் அங்கதன் முதலியோரை வணங்கி, சீதை கூறிய ஆசியைத் தெரிவித்தல்
|
வாலி காதலனை முந்தை வணங்கினன்; எண்கின் வேந்தைக் காலுறப் பணிந்து, பின்னை, கடன்முறை, கடவோர்க்கு எல்லாம் ஏலுற இயற்றி, ஆங்கண் இருந்து, 'இவண் இருந்தோர்க்கு எல்லாம், ஞால நாயகன் தன் தேவி சொல்லினள், நன்மை' என்றான். | 7 |
அனுமன் நடந்த செய்திகளைக் கூறுதல்
|
என்றலும், கரங்கள் கூப்பி எழுந்தனர், இறைஞ்சித் தாழா- நின்றனர், உவகை பொங்க விம்மலால் நிமிர்ந்த நெஞ்சர், 'சென்றது முதலா, வந்தது இறுதியாச் செப்பற்பாலை, வன் திறல் உரவோய்!' என்ன, சொல்லுவான் மருத்தின் மைந்தன்: | 8 |
|
ஆண் தகை தேவி உள்ளத்து அருந் தவம் அமையச் சொல்லி, பூண்ட பேர் அடையாளம் கைக் கொண்டதும் புகன்று, போரில் நீண்ட வாள் அரக்கரோடு நிகழ்ந்ததும், நெருப்புச் சிந்தி மீண்டதும், விளம்பான் - தான் தன் வென்றியை உரைப்ப வெள்கி. | 9 |
கூறாதவற்றையும் குறிப்பால் உணர்ந்த வானரர், அடுத்து செய்வது குறித்து அனுமனை வினவுதல்
|
'பொருதமை புண்ணே சொல்ல, வென்றமை போந்த தன்மை உரைசெய, ஊர் தீ இட்டது ஓங்கு இரும் புகையே ஓத, கருதலர் பெருமை தேவி மீண்டிலாச் செயலே காட்ட, தெரிதர உணர்ந்தேம்; பின்னர், என் இனிச் செய்தும்?' என்றார். | 10 |
அனுமன் சொற்படி, யாவரும் இராமனைக் காண விரைதல்
|
'யாவதும், இனி, வேறு எண்ணல் வேண்டுவது இறையும் இல்லை; சேவகன் தேவி தன்னைக் கண்டமை விரைவின் செப்பி, ஆவது, அவ் அண்ணல் உள்ளத்து அருந் துயர் ஆற்றலே ஆம்; போவது புலமை' என்ன, பொருக்கென எழுந்து போனார். | 11 |
வானர வீரரின் உரைப்படி, இராமனிடத்திற்கு அனுமன் முந்திச் செல்லுதல்
|
'ஏத நாள் இறந்த; சால வருந்தினது இருந்த சேனை; ஆதலால் விரைவின் செல்லல் ஆவதுஅன்று; அளியம் எம்மைச் சாதல் தீர்த்து அளித்த வீர! தலைமகன் மெலிவு தீரப் போது நீ முன்னர்' என்றார்; 'நன்று' என அனுமன் போனான். | 12 |
|
முத் தலை எஃகினாற்கும் முடிப்ப அருங் கருமம் முற்றி, வித்தகத் தூதன் மீண்டது இறுதியாய் விளைந்த தன்மை, அத் தலை அறிந்த எல்லாம் அறைந்தனம்; ஆழியான்மாட்டு இத் தலை நிகழ்ந்த எல்லாம் இயம்புவான் எடுத்துக் கொண்டாம். | 13 |
சுக்கிரீவன் தேற்ற, இராமன் தேறுதல்
|
கார் வரை இருந்தனன் கதிரின் காதலன், சீரிய சொற்களால் தெருட்ட, செங் கணான் ஆர் உயிர் ஆயிரம் உடையன் ஆம் எனா, சோர்தொறும் சோர்தொறும், உயிர்த்துத் தோன்றினான். | 14 |
|
'தண்டல் இல் நெடுந் திசை மூன்றும் தாயினர், கண்டிலர் மடந்தையை' என்னும் கட்டுரை, உண்டு உயிர் அகத்து என ஒறுக்கவும், உளன், திண் திறல் அனுமனை நினையும் சிந்தையான். | 15 |
|
ஆரியன், அருந் துயர்க் கடலுள் ஆழ்பவன், 'சீரியது அன்று நம் செய்கை; தீர்வு அரும் மூரி வெம் பழியொடும் முடிந்ததாம்' என, சூரியன் புதல்வனை நோக்கிச் சொல்லுவான்: | 16 |
சுக்கிரீவனை நோக்கி, இராமன் துயருடன் பேசுதல்
|
'குறித்த நாள் இகந்தன குன்ற, தென் திசை வெறிக் கருங் குழலியை நாடல் மேயினார் மறித்து இவண் வந்திலர்; மாண்டுளார்கொலோ? பிறித்து அவர்க்கு உற்றுளது என்னை?-பெற்றியோய்! | 17 |
|
'மாண்டனள் அவள்; "இவள் மாண்ட வார்த்தையை மீண்டு அவர்க்கு உரைத்தலின், விளிதல் நன்று" எனா, பூண்டது ஓர் துயர் கொடு பொன்றினார் கொலோ? தேண்டினர், இன்னமும் திரிகின்றார் கொலோ? | 18 |
|
'கண்டனர் அரக்கரை, கறுவு கைம்மிக, மண்டு அமர் தொடங்கினார், வஞ்சர் மாயையால் விண்தலம்அதனில் மேயினர்கொல்? வேறு இலாத் தண்டல் இல் நெடுஞ் சிறைத் தளைப் பட்டார்கொலோ? | 19 |
|
'"கூறின நாள், அவர் இருக்கை கூடலம்; ஏறல் அஞ்சுதும்" என, இன்ப துன்பங்கள் ஆறினர், அருந் தவம் அயர்கின்றார்கொலோ? வேறு அவர்க்கு உற்றது என்? விளம்புவாய்!' என்றான். | 20 |
அனுமன் இராமனை அடைந்து, சீதையின் நிலையைக் குறிப்பால் உணர்த்துதல்
|
என்புழி, அனுமனும், இரவி என்பவன் தென் புறத்து உளன் எனத் தெரிவது ஆயினான்; பொன் பொழி தடக் கை அப் பொரு இல் வீரனும், அன்புறு சிந்தையன், அமைய நோக்கினான். | 21 |
|
எய்தினன் அனுமனும்; எய்தி, ஏந்தல்தன் மொய் கழல் தொழுகிலன்; முளரி நீங்கிய தையலை நோக்கிய தலையன், கையினன், வையகம் தழீஇ நெடிது இறைஞ்சி, வாழ்த்தினான். | 22 |
அனுமனின் குறிப்பினால் செய்தி உணர்ந்த இராமனின் மகிழ்ச்சி
|
திண் திறல் அவன் செயல் தெரிய நோக்கினான்; 'வண்டு உறை ஓதியும் வலியள்; மற்று இவன் கண்டதும் உண்டு; அவள் கற்பும் நன்று' எனக் கொண்டனன், குறிப்பினால் உணரும் கொள்கையான். | 23 |
|
ஆங்கு அவன் செய்கையே அளவை ஆம் எனா, ஓங்கிய உணர்வினால், விளைந்தது உன்னினான்; வீங்கின தோள்; மலர்க் கண்கள் விம்மின; நீங்கியது அருந் துயர்; காதல் நீண்டதே. | 24 |
சீதையைக் கண்டு வந்த செய்தியை அனுமன் இராமனிடம் கூறுதல்
|
'கண்டனென், கற்பினுக்கு அணியை, கண்களால், தெண் திரை அலை கடல் இலங்கைத் தென் நகர்; அண்டர் நாயக! இனி, துறத்தி, ஐயமும் பண்டு உள துயரும்' என்று, அனுமன் பன்னுவான்: | 25 |
|
'உன் பெருந் தேவி என்னும் உரிமைக்கும், உன்னைப் பெற்ற மன் பெரு மருகி என்னும் வாய்மைக்கும், மிதிலை மன்னன் - தன் பெருந் தனயை என்னும் தகைமைக்கும், தலைமை சான்றாள்- என் பெருந் தெய்வம்! ஐயா! இன்னமும் கேட்டி' என்பான்: 26 |
|
'பொன் அலது இல்லை பொன்னை ஒப்பு என, பொறையில் நின்றாள், தன் அலது இல்லைத் தன்னை ஒப்பு என; தனக்கு வந்த நின் அலது இல்லை நின்னை ஒப்பு என, நினக்கு நேர்ந்தாள்; என் அலது இல்லை என்னை ஒப்பு என, எனக்கும் ஈந்தாள். | 27 |
|
'உன் குலம் உன்னது ஆக்கி, உயர் புகழ்க்கு ஒருத்தி ஆய தன் குலம் தன்னது ஆக்கி, தன்னை இத் தனிமை செய்தான் வன் குலம் கூற்றுக்கு ஈந்து, வானவர் குலத்தை வாழ்வித்து, என் குலம் எனக்குத் தந்தாள்; என் இனிச் செய்வது, எம் மோய்? | 28 |
|
'விற் பெருந் தடந் தோள் வீர! வீங்கு நீர் இலங்கை வெற்பில், நற் பெருந் தவத்தள் ஆய நங்கையைக் கண்டேன் அல்லேன்; இற் பிறப்பு என்பது ஒன்றும், இரும் பொறை என்பது ஒன்றும், கற்பு எனும் பெயரது ஒன்றும், களி நடம் புரியக் கண்டேன். | 29 |
|
'கண்ணினும் உளை நீ; தையல் கருத்தினும் உளை நீ; வாயின் எண்ணினும் உளை நீ; கொங்கை இணைக் குவை தன்னின் ஓவாது அண்ணல் வெங் காமன் எய்த அலர் அம்பு தொளைத்த ஆறாப் பண்ணினும் உளை நீ; நின்னைப் பிரிந்தமை பொருந்திற்று ஆமோ? | 30 |
|
'வேலையுள் இலங்கை என்னும் விரி நகர் ஒருசார், விண் தோய், காலையும் மாலைதானும் இல்லது ஓர் கனகக் கற்பச் சோலை அங்கு அதனில் உம்பி புல்லினால் தொடுத்த தூய சாலையில் இருந்தாள் - ஐய! - தவம் செய்த தவம் ஆம் தையல். | 31 |
|
'மண்ணொடும் கொண்டு போனான் - வான் உயர் கற்பினாள்தன் புண்ணிய மேனி தீண்ட அஞ்சுவான், உலகம் பூத்த கண் அகன் கமலத்து அண்ணல், "கருத்திலாள்-தொடுத்தல் கண்ணின், எண் அருங் கூறாய் மாய்தி" என்றது ஓர் மொழி உண்டு என்பார். | 32 |
|
'தீண்டிலன் என்னும் வாய்மை-திசைமுகன் செய்த முட்டை கீண்டிலது; அனந்தன் உச்சி கிழிந்திலது; எழுந்து வேலை மீண்டில; சுடர்கள் யாவும் விழுந்தில; வேதம் செய்கை மாண்டிலது;-என்னும் தன்மை வாய்மையால், உணர்தி மன்னோ! | 33 |
|
'சோகத்தாள் ஆய நங்கை கற்பினால், தொழுதற்கு ஒத்த மாகத்தார் தேவிமாரும், வான் சிறப்பு உற்றார்; மற்றைப் பாகத்தாள், இப்போது ஈசன் மகுடத்தாள்; பதுமத்தாளும், ஆகத்தாள் அல்லள், மாயன் ஆயிரம் மௌலி மேலாள். | 34 |
|
'இலங்கையை முழுதும் நாடி, இராவணன் இருக்கை எய்தி, பொலங் குழையவரை எல்லாம் பொதுவுற நோக்கிப் போந்தேன், அலங்கு தண் சோலை புக்கேன்; அவ்வழி, அணங்கு அ(ன்)னாளை, கலங்கு தெண் திரையிற்று ஆய கண்ணின் நீர்க் கடலில், கண்டேன். | 35 |
|
'அரக்கியர் அளவு அற்றார்கள், அலகையின் குழுவும் அஞ்ச நெருக்கினர் காப்ப, நின்பால் நேயமே அச்சம் நீக்க, இரக்கம் என்ற ஒன்று தானே ஏந்திழை வடிவம் எய்தி, தருக்கு உயர் சிறை உற்றன்ன தகையள், அத் தமியள் அம்மா! | 36 |
|
'தையலை வணங்கற்கு ஒத்த இடை பெறும் தன்மை நோக்கி, ஐய! யான் இருந்த காலை, அலங்கல் வேல் இலங்கை வேந்தன் எய்தினன்; இரந்து கூறி இறைஞ்சினன்; இருந்து நங்கை வெய்து உரை சொல்ல, சீறி, கோறல் மேற்கொண்டுவிட்டான். | 37 |
|
'ஆயிடை, அணங்கின் கற்பும், ஐய! நின் அருளும், செய்ய தூய நல் அறனும், என்று, இங்கு இனையன தொடர்ந்து காப்ப, போயினன், அரக்கிமாரை, "சொல்லுமின் பொதுவின்" என்று, ஆங்கு ஏயினன்; அவர் எலாம் என் மந்திரத்து உறங்கியிற்றார். | 38 |
|
'அன்னது ஓர் பொழுதில் நங்கை ஆர் உயிர் துறப்பதாக உன்னினள்; கொடி ஒன்று ஏந்தி, கொம்பொடும் உறைப்பச் சுற்றி, தன் மணிக் கழுத்தில் சார்த்தும் அளவையில் தடுத்து, நாயேன், பொன் அடி வணங்கி நின்று, நின் பெயர் புகன்ற போழ்தில், | 39 |
|
'"வஞ்சனை அரக்கர் செய்கை இது" என மனக்கொண்டேயும், "அஞ்சன வண்ணத்தான்தன் பெயர் உரைத்து, அளியை, என்பால் துஞ்சுறு பொழுதில் தந்தாய் துறக்கம்" என்று உவந்து சொன்னாள் - மஞ்சு என, வன் மென் கொங்கை வழிகின்ற மழைக் கண் நீராள். | 40 |
|
'அறிவுறத் தெரியச் சொன்ன, பேர் அடையாளம் யாவும், செறிவுற நோக்கி, நாயேன் சிந்தையில் திருக்கம் இன்மை முறிவு அற எண்ணி, வண்ண மோதிரம் காட்ட, கண்டாள்; இறுதியின் உயிர் தந்து ஈயும் மருந்து ஒத்தது, அனையது-எந்தாய்! | 41 |
|
'ஒரு கணத்து இரண்டு கண்டேன்; ஒளி மணி ஆழி, ஆன்ற திரு முலைத் தடத்து வைத்தாள்; வைத்தலும், செல்வ! நின்பால் விரகம் என்பதனின் வந்த வெங் கொழுந் தீயினால் வெந்து உருகியது; உடனே ஆறி, வலித்தது, குளிர்ப்பு உள் ஊற. | 42 |
|
'வாங்கிய ஆழிதன்னை, "வஞ்சர் ஊர் வந்ததாம்" என்று, ஆங்கு உயர் மழைக் கண் நீரால் ஆயிரம் கலசம் ஆட்டி, ஏங்கினள் இருந்தது அல்லால், இயம்பலள்; எய்த்த மேனி வீங்கினள்; வியந்தது அல்லால், இமைத்திலள்; உயிர்ப்பு விண்டாள். | 43 |
|
'அன்னவர்க்கு, அடியனேன், நிற் பிரிந்த பின் அடுத்த எல்லாம் சொல் முறை அறியச் சொல்லி, "தோகை! நீ இருந்த சூழல் இன்னது என்று அறிகிலாமே, இத்துணை தாழ்த்தது" என்றே, மன்ன! நின் வருத்தப்பாடும் உணர்த்தினென்; உயிர்ப்பு வந்தாள். | 44 |
|
'இங்கு உள தன்மை எல்லாம் இயைபுளி இயையக் கேட்டாள்; அங்கு உள தன்மை எல்லாம் அடியனேற்கு அறியச் சொன்னாள்; "திங்கள் ஒன்று இருப்பென் இன்னே; திரு உளம் தீர்ந்த பின்னை, மங்குவென் உயிரோடு" என்று, உன் மலரடி சென்னி வைத்தாள். | 45 |
சீதை தந்த சூடாமணியை அனுமன் இராமனிடம் சேர்த்தல்
|
'வைத்தபின், துகிலின் வைத்த மா மணிக்கு அரசை வாங்கி, கைத்தலத்து இனிதின் ஈந்தாள்; தாமரைக் கண்கள் ஆர, வித்தக! காண்டி!' என்று, கொடுத்தனன் - வேத நல் நூல் உய்த்துள காலம் எல்லாம் புகழொடும் ஓங்கி நிற்பான். | 46 |
சூடாமணி பெற்ற இராமனது நிலை
|
பை பையப் பயந்த காமம் பரிணமித்து உயர்ந்து பொங்கி, மெய்யுற வெதும்பி, உள்ளம் மெலிவுறு நிலையை விட்டான்; ஐயனுக்கு, அங்கி முன்னர், அங்கையால் பற்றும் நங்கை கை எனல் ஆயிற்று அன்றே - கை புக்க மணியின் காட்சி! | 47 |
|
பொடித்தன உரோமம்; போந்து பொழிந்தன கண்ணீர்; பொங்கித் துடித்தன, மார்பும் தோளும்; தோன்றின வியர்வின் துள்ளி; மடித்தது, மணி வாய்; ஆவி வருவது போவது ஆகித் தடித்தது, மேனி; என்னே, யார் உளர் தன்மை தேர்வார்? | 48 |
மேலே செய்வன குறித்து இராமன் விரைதல்
|
ஆண்டையின், அருக்கன் மைந்தன், 'ஐய! கேள், அரிவை நம்பால் காண்டலுக்கு எளியள் ஆனாள்' என்றலும், 'காலம் தாழ, ஈண்டு, இனும் இருத்தி போலாம்' என்றனன்; என்றலோடும், தூண் திரண்டனைய தோளான், பொருக்கென எழுந்து சொன்னான். | 49 |
சுக்கிரீவன் கட்டளைப்படி வானர சேனை புறப்படுதல்
|
'எழுக, வெம் படைகள்!' என்றான்; 'ஏ' எனும் அளவில், எங்கும் முழு முரசு எற்றி, கொற்ற வள்ளுவர் முடுக்க, முந்தி, பொழி திரை அன்ன வேலை புடை பரந்தென்னப் பொங்கி, வழுவல் இல் வெள்ளத் தானை, தென் திசை வளர்ந்தது அன்றே! | 50 |
|
வீரரும் விரைவில் போனார்; விலங்கல் மேல் இலங்கை, வெய்யோன் பேர்வு இலாக் காவற்பாடும், பெருமையும், அரணும், கொற்றக் கார் நிறத்து அரக்கர் என்போர் முதலிய, கணிப்பு இலாத, வார் கழல் அனுமன் சொல்ல, வழி நெடிது எளிதின் போனார். | 51 |
பன்னிரு நாளில் அனைவரும் தென் கடல் சேர்தல்
|
அந் நெறி நெடிது செல்ல, அரிக் குலத்து அரசனோடும், நல் நெறிக் குமரர் போக, நயந்து உடன் புணர்ந்த சேனை, இந் நெடும் பழுவக் குன்றில் பகல் எலாம் இறுத்த பின்னர், பன்னிரு பகலில் சென்று, தென் திசைப் பரவை கண்டார். | 52 |
மிகைப் பாடல்கள்
|
போயினர் களிப்பினோடும், புங்கவன் சிலையின்நின்றும் ஏயின பகழி என்ன எழுந்து, விண் படர்ந்து, தாவி, காய் கதிர்க் கடவுள், வானத்து உச்சியில் கலந்த காலை, ஆயின வீரரும் போய், மதுவனம் அதில் இறுத்தார். | 11-1 |
|
'"ஏத நாள் இறந்த சால" என்பது ஓர் வருத்தம் நெஞ்சத்து ஆதலான், உணர்வு தீர்ந்து வருந்தினம், அளியம்; எம்மைச் சாதல் தீர்த்து அளித்த வீர! தந்தருள் உணவும்' என்ன, 'போதும் நாம், வாலி சேய்பால்' என்று, உடன் எழுந்து போனார். | 11-2 |
|
அங்கதன் தன்னை அண்மி, அனுமனும் இரு கை கூப்பி, 'கொங்கு தங்கு அலங்கல் மார்ப! நின்னுடைக் குரக்குச் சேனை, வெங் கதம் ஒழிந்து சால வருந்தின, வேடை ஓடி; இங்கு, இதற்கு அளித்தல் வேண்டும், இறால் உமிழ் பிரசம்' என்றான். | 11-3 |
|
'நன்று' என, அவனும் நேர்ந்தான்; நரலையும் நடுங்க ஆர்த்து, சென்று, உறு பிரசம் தூங்கும் செழு வனம் அதனினூடே, ஒன்றின் முன் ஒன்று, பாயும்; ஒடிக்கும்; மென் பிரசம் எல்லாம் தின்று தின்று உவகை கூரும்-தேன் நுகர் அளியின் மொய்த்தே. | 11-4 |
|
ஒருவர் வாய்க் கொள்ளும் தேனை ஒருவர் உண்டு ஒழிவர்; உண்ண ஒருவர் கைக் கொள்ளும் தேனை ஒருவர் கொண்டு ஓடிப் போவர்; ஒருவரோடு ஒருவர் ஒன்றத் தழுவுவர்; விழுவர்; ஓடி ஒருவர்மேல் ஒருவர் தாவி ஒல்லென உவகை கூர்வார். | 11-5 |
|
இன்னன நிகழும் காலை, எரி விழித்து, எழுந்து சீறி, அந் நெடுஞ் சோலை காக்கும் வானரர் அவரை நோக்கி, 'மன் நெடுங் கதிரோன் மைந்தன் ஆணையை மறுத்து, நீயிர், என் நினைந்து என்ன செய்தீர்? நும் உயிர்க்கு இறுதி' என்ன. | 11-6 |
|
'முனியுமால் எம்மை, எம் கோன்' என்று, அவர் மொழிந்து போந்து, 'கனியும் மா மதுவனத்தைக் கட்டழித்திட்டது, இன்று, நனி தரு கவியின் தானை, நண்ணலார் செய்கை நாண; இனி எம்மால் செயல் இன்று' என்னா, ததிமுகற்கு இயம்பினாரே. | 11-7 |
|
கேட்டவன், 'யாவரே அம் மதுவனம் கேடு சூழ்ந்தார்? காட்டிர்' என்று எழுந்தான்; அன்னார், 'வாலி சேய் முதல கற்றோர் ஈட்டம் வந்து இறுத்தது ஆக, அங்கதன் ஏவல் தன்னால், மாட்டின, கவியின் தானை, மதுவளர் உலவை ஈட்டம்'. | 11-8 |
|
'உரம் கிளர் மதுகையான் தன் ஆணையால், உறுதி கொண்டே, குரங்கு இனம் தம்மை எல்லாம் விலக்கினம்; கொடுமை கூறி; கரங்களால் எற்ற நொந்தேம்; காவலோய்!' என்னலோடும், 'தரம் கிளர் தாதை பட்டது அறிந்திலன் தனயன் போலும்.' | 11-9 |
|
என உரைத்து, அசனி என்ன எழுந்து, இரைத்து, இரண்டு கோடி கனை குரல் கவியின் சேனை 'கல்' எனக் கலந்து புல்ல, புனை மதுச் சோலை புக்கான்; மது நுகர் புனிதச் சேனை, அனகனை வாழ்த்தி, ஓடி அங்கதன் அடியில் வீழ்ந்த. | 11-10 |
|
'இந்திரன் வாலிக்கு ஈந்த இன் சுவை மதுவின் கானம்; அந்தரத்தவர்க்கும் நோக்கற்கு அரிய என் ஆணைதன்னைச் சிந்தினை; கதிரோன் மைந்தன் திறலினை அறிதி அன்றே? மந்தரம் அனைய தோளாய்! இற்றது உன் வாழ்க்கை இன்றே. | 11-11 |
|
'மதுவனம் தன்னை இன்னே மாட்டுவித்தனை, நீ' என்னா, கதுமென வாலி சேய்மேல் எறிந்தனன், கருங் கற் பாறை; அதுதனைப் புறங்கையாலே அகற்றி, அங்கதனும் சீறி, ததிமுகன் தன்னைப் பற்றிக் குத்தினன், தடக்கைதன்னால். | 11-12 |
|
குத்தினன் என்னலோடும், குலைந்திடும் மெய்யன் ஆகி, மற்று ஒரு குன்றம் தன்னை வாங்கினன், மதுவனத்தைச் செற்றனன்மேலே ஏவிச் சிரித்தனன், ததிமுகன் தான்; 'இற்றனன், வாலி சேய்' என்று இமையவர் இயம்பும்காலை, | 11-13 |
|
ஏற்று ஒரு கையால் குன்றை இருந்துகள் ஆக்கி, மைந்தன் மாற்று ஒரு கையால் மார்பில் அடித்தலும், மாண்டான் என்ன, கூற்றின் வாய் உற்றான் என்ன, உம்பர் கால் குலையப் பானு மேல் திசை உற்றான் என்ன, விளங்கினன், மேரு ஒப்பான். | 11-14 |
|
வாய் வழிக் குருதி சோர, மணிக் கையால் மலங்க மோதி, 'போய் மொழி, கதிரோன் மைந்தற்கு' என்று, அவன் தன்னைப் போக்கி, தீ எழும் வெகுளி பொங்க, 'மற்று அவன் சேனைதன்னை, காய் கனல் பொழியும் கையால் குத்துதிர், கட்டி' என்றான். | 11-15 |
|
பிடித்தனர்; கொடிகள் தம்மால் பிணித்தனர்; பின்னும் முன்னும் இடித்தனர், அசனி அஞ்ச, எறுழ் வலிக் கரங்கள் ஓச்சி; துடித்தனர், உடலம் சோர்ந்தார்; 'சொல்லும் போய், நீரும்' என்னா, விடுத்தனன், வாலி மைந்தன்; விரைவினால் போன வேலை, | 11-16 |
|
அலை புனல் குடையுமா போல், மதுக் குடைந்து ஆடி, தம்தம் தலைவர் கட்கு இனிய தேனும் கனிகளும் பிறவும் தந்தே, உலைவுறு வருத்தம் தீர்ந்திட்டு, உபவனத்து இருந்தார்; இப்பால் சிலை வளைத்து உலவும் தேரோன் தெறும் வெயில் தணிவு பார்த்தே. | 11-17 |
|
'சேற்று இள மரை மலர்த் திருவைத் தேர்க!' எனக் காற்றின் மா மகன் முதல் கவியின் சேனையை, நாற்றிசை மருங்கினும் ஏவி, நாயகன் - தேற்றினன் இருந்தனன் - கதிரின் செம்மலே. | 12-1 |
|
'நோக்கின் தென் திசை அல்லது நோக்குறான், ஏக்குற்று ஏக்குற்று இரவி குலத்து உளான், 'வாக்கில் தூய அனுமன் வரும்' எனா, போக்கிப் போக்கி, உயிர்க்கும் பொருமலான். | 14-1 |
|
என்று உரைத்து, இடர் உழந்து இருக்கும் ஏல்வையின், வன் திறல் ததிமுகன் வானரேசன் முன், தன் தலை பொழிதரு குருதிதன்னொடும், குன்று எனப் பணிந்தனன், இரு கை கூப்பியே. | 19-1 |
|
எழுந்து நின்று, 'ஐய! கேள், இன்று நாளையோடு அழிந்தது மதுவனம் அடைய' என்றலும், வழிந்திடு குருதியின் வதனம் நோக்கியே, 'மொழிந்திடு, அங்கு யார் அது முடித்துளோர்?' என, | 19-2 |
|
'நீலனும், குமுதனும், நெடிய குன்றமே போல் உயர் சாம்பனும், புணரி போர்த்தென மேல் எழு சேனையும், விரைவின் வந்து உறா, சால்புடை மதுவனம் தனை அழிப்பவே. | 19-3 |
|
தகைந்த அச் சேனையைத் தள்ளி, நின்னையும், இகழ்ந்து உரைத்து, இயைந்தனன் வாலி செய்; மனக்கு உகந்தன புகன்ற அவ் உரை பொறாமையே, புகைந்து, ஒரு பாறையின் புணர்ப்பு நீக்கியே, | 19-4 |
|
'இமைத்தல் முன், "வாலி சேய், எழில் கொள் யாக்கையைச் சமைத்தி" என்று எறிதர, புறங்கையால் தகைந்து, அமைத்தரு கனல் என அழன்று, எற் பற்றியே குமைத்து, உயிர் பதைப்ப, "நீ கூறு போய்" என்றான். | 19-5 |
|
'இன்று நான் இட்ட பாடு இயம்ப முற்றுமோ?' என்று உடல் நடுக்கமோடு இசைக்கும் ஏல்வையில், அன்று அவன் உரைத்தல் கேட்டு, அருக்கன் மைந்தனும் ஒன்றிய சிந்தையில் உணர்ந்திட்டான் அரோ. | 19-6 |
|
ஏம்பலோடு எழுந்து நின்று, இரவி கான்முளை, பாம்பு அணை அமலனை வணங்கி, '"பைந்தொடி மேம்படு கற்பினள்" என்னும் மெய்ம்மையைத் தாம் புகன்றிட்டது, இச் சலம்' என்று ஓதினான். | 19-7 |
|
'பண் தரு கிளவியாள் தன்னைப் பாங்குறக் கண்டனர்; அன்னது ஓர் களிப்பினால், அவர் வண்டு உறை மதுவனம் அழித்து மாந்தியது; அண்டர் நாயக! இனி அவலம் தீர்க' என்றான். | 19-8 |
|
'வந்தனர் தென் திசை வாவினார்' என, புந்தி நொந்து, 'என்னைகொல் புகலற் பாலர்?' என்று, எந்தையும் இருந்தனன்; இரவி கான்முளை, நொந்த அத் ததிமுகன் தன்னை நோக்கியே, | 19-9 |
|
'யார் அவண் இறுத்தவர், இயம்புவாய்?' என, 'மாருதி, வாலி சேய், மயிந்தன், சாம்பவன், சோர்வு அறு பதினெழுவோர்கள் துன்னினார், ஆர்கலி நாண வந்து ஆர்க்கும் சேனையார்.' | 19-10 |
|
என்று, அவன் உரைத்த போது, இரவி காதலன், வன் திறல் ததிமுகன் வதனம் நோக்கியே, 'ஒன்று உனக்கு உணர்த்துவது உளது; வாலி சேய், புன் தொழில் செய்கை சேர் புணர்ப்பன் அல்லனால்.' | 19-11 |
|
'கொற்றவன் பணி தலைக்கொண்டு, தெண் திரை சுற்றிய திசை எலாம் துருவி, தோகையைப் பற்றிய பகைஞரைக் கடிந்து, பாங்கர் வந்து உற்றனர்; அவரை யாம் உரைப்பது என்னையோ? | 19-12 |
|
'அன்றியும், வாலி சேய் அரசு அது; ஆதலின், பின்றுதல் தீதுஅரோ; பிணங்கும் சிந்தையாய்! ஒன்றும் நீ உணரலை; உறுதி வேண்டு மேல், சென்று, அவன்தனைச் சரண் சேர்தி, மீண்டு' என்றான். | 19-13 |
|
என்ற அந் ததிமுகன் தன்னை, 'ஏனைய வன் திறல் அரசு இளங் குரிசில் மைந்தனைப் பின்றுதல் அவனை என் பேசற் பாற்று நீ; இன்று போய், அவன் அடி ஏத்துவாய்' என்றான். | 19-14 |
|
வணங்கிய சென்னியன்; மறைத்த வாயினன்; உணங்கிய சிந்தையன்; ஒடுங்கும் மேனியன்; கணங்களோடு ஏகி, அக் கானம் நண்ணினான்- மணம் கிளர் தாரினான் மறித்தும் வந்துஅரோ. | 19-15 |
|
கண்டனன் வாலி சேய்; கறுவு கைம்மிக, 'விண்டவன், நம் எதிர் மீண்டுளான்எனின், உண்டிடுகுதும் உயிர்' என்ன, உன்னினான்; 'தொண்டு' என, ததிமுகன், தொழுது தோன்றினான். | 19-16 |
|
'போழ்ந்தன யான் செய்த குறை பொறுக்க!' எனா, வீழ்ந்தனன் அடிமிசை; வீழ, வாலி சேய், தாழ்ந்து, கைப் பற்றி, மெய் தழீஇக்கொண்டு, 'உம்மை யான் சூழ்ந்ததும் பொறுக்க!' எனா, முகமன் சொல்லினான். | 19-17 |
|
'யாம் முதல் குறித்த நாள் இறத்தல் எண்ணியே ஏமுற, துயர் துடைத்து, அளித்த ஏற்றம்போல், தாமரைக் கண்ணவன் துயரம் தள்ள, நீர் போம்' என, தொழுது, முன் அனுமன் போயினான். | 19-18 |
|
'வன் திறல் குரிசிலும் முனிவு மாறினான்; வென்றி கொள் கதிரும் தன் வெம்மை ஆறினான்' என்றுகொண்டு, யாவரும், 'எழுந்து போதலே நன்று' என, ஏகினார், நவைக்கண் நீங்கினார். | 19-19 |
|
இப்புறத்து இராமனும், இரவி சேயினை ஒப்புற நோக்கி, 'வந்துற்ற தானையர்; தப்பு அறக் கண்டனம் என்பரோ? தகாது அப்புறத்து என்பரோ? அறைதியால்!' என்றான். | 19-20 |
|
வனை கருங் குழலியைப் பிரிந்த மாத் துயர் அனகனுக்கு அவள் எதிர் அணைந்ததாம் எனும் மன நிலை எழுந்த பேர் உவகை மாட்சி கண்டு, அனுமனும் அண்ணலுக்கு அறியக் கூறுவான்: | 23-1 |
|
'மாண் பிறந்து அமைந்த கற்பின் வாணுதல் நின்பால் வைத்த சேண் பிறந்து அமைந்த காதல், கண்களின் தெவிட்டி, தீராக் காண் பிறந்தமையால், நீயே, கண் அகன் ஞாலம் தன்னுள், ஆண் பிறந்து அமைந்த செல்வம் உண்டனையாதி அன்றே? | 35-1 |
|
'அயிர்ப்பு இலர், காண்பார்; முன்னும் அறிந்திலர் எனினும், ஐய!- எயில் புனை இலங்கை மூதூர் இந்திரன் யாக்கைக்கு ஏற்ற மயில் புரை இயலினாரும், மைந்தரும், நாளும் அங்கே உயிர்ப்பொடும், உயிரினோடும், ஊசல் நின்று ஆடுவாரும்.' | 35-2 |
|
ஆயிடை, கவிகளோடும், அங்கதன் முதலினாயோர் மேயினர், வணங்கிப் புக்கார், வீரனை, கவியின் வேந்தை; போயின கருமம் முற்றிப் புகுந்தது ஓர் மொம்மல்தன்னால், சேயிரு மதியம் என்னத் திகழ்தரு முகத்தர் ஆனார். | 47-1 |
|
நீலனை நெடிது நோக்கி, நேமியான் பணிப்பான்: 'நம்தம்- பால் வரும் சேனை தன்னைப் பகைஞர் வந்து அடரா வண்ணம், சால்புற முன்னர்ச் சென்று, சரி நெறி துருவிப் போதி, மால் தரு களிறு போலும் படைஞர் பின் மருங்கு சூழ.' | 49-1 |
|
என்று உரைத்து எழுந்த வேலை, மாருதி இரு கை கூப்பி, 'புன் தொழில் குரங்கு எனாது என் தோளிடைப் புகுதி' என்னா, தன் தலை படியில் தாழ்ந்தான்; அண்ணலும், சரணம் வைத்தான்; வன் திறல் வாலி சேயும் இளவலை வணங்கிச் சொன்னான்: | 49-2 |
|
'நீ இனி என் தன் தோள்மேல் ஏறுதி, நிமல!' என்ன, வாய் புதைத்து இறைஞ்சி நின்ற வாலி காதலனை நோக்கி, நாயகற்கு இளைய கோவும், 'நன்று' என அவன்தன் தோள்மேல் பாய்தலும், தகைப்பு இல் தானை படர் நெறிப் பரந்தது அன்றே. | 49-3 |
|
கருடனில் விடையில் தோன்றும் இருவரும் கடுப்ப, காலின் அருள் தரு குமரன் தோள்மேல், அங்கதன் அலங்கல் தோள்மேல், பொருள் தரும் வீரர் போத, பொங்கு ஒளி விசும்பில் தங்கும் தெருள் தரு புலவர் வாழ்த்திச் சிந்தினர், தெய்வப் பொற் பூ. | 49-4 |
|
'வையகம் அதனில் மாக்கள் மயங்குவர், வய வெஞ் சேனை எய்திடின்' என்பது உன்னி, இராகவன் இனிதின் ஏவ, பெய் கனி, கிழங்கு, தேன், என்று இனையன பெறுதற்கு ஒத்த செய்ய மால் வரையே ஆறாச் சென்றது, தகைப்பு இல் சேனை. | 49-5 |
தேடல் தொடர்பான தகவல்கள்:
14. திருவடி தொழுத படலம் - Kambar Books - கம்பர் நூல்கள் - Tamil Literature's - தமிழ் இலக்கியங்கள் - அனுமன், எல்லாம், என்றான், எழுந்து, என்னும், நோக்கி, சிலவர், ததிமுகன், அங்கதன், ஒருவர், மதுவனம், மைந்தன், என்பது, கவியின், செய்கை, இலங்கை, உரைத்து, பெருந், நின்று, சென்று, நெடிது, ஒன்றும், கண்டேன், விரைவின், அனுமனும், போனார், கையால், தன்னைப், அண்ணல், தோள்மேல், நோக்கியே, பிறந்து, அமைந்த, கதிரோன், அலங்கல், பிரசம், இருந்தனன், வானரர், வணங்கி, கொண்டு, கருமம், தொழுது, போனான், என்றலும், கூப்பி, ஆயிரம், அவர்க்கு, இராமன், அளித்த, இருந்த, நின்பால்