கலைக் களஞ்சியம்
கம்ப இராமாயணம் - 14. பிலம் புக்கு நீங்கு படலம்
அனைவரும் நான்கு திசையிலும் செல்லுதல்
|
போயினார்; போன பின், புற நெடுந் திசைகள்தோறு, ஏயினான், இரவி காதலனும்; ஏயின பொருட்கு ஆயினார், அவரும்; அங்கு அன்ன நாள் அவதியில் தாயினார் உலகினை, தகை நெடுந் தானையார். | 1 |
தென் திசைச் சென்றவர்களின் வரலாறு
|
குன்று இசைத்தன எனக் குலவு தோள் வலியினார், மின் திசைத்திடும் இடைக் கொடியை நாடினர் விராய், வன் திசைப் படரும் ஆறு ஒழிய, வண் தமிழுடைத் தென் திசைச் சென்றுளார் திறன் எடுத்து உரைசெய்வாம். | 2 |
விந்தமலையின் பக்கங்களில் தேடுதல்
|
சிந்துராகத்தொடும் திரள் மணிச் சுடர் செறிந்து, அந்தி வானத்தின் நின்று அவிர்தலான், அரவினோடு இந்து வான் ஓடலான், இறைவன் மா மௌலிபோல் விந்த நாகத்தின் மாடு எய்தினார், வெய்தினால். | 3 |
|
அந் நெடுங் குன்றமோடு, அவிர் மணிச் சிகரமும், பொன் நெடுங் கொடு முடிப் புரைகளும், புடைகளும், நல் நெடுந் தாழ்வரை நாடினார், - நவை இலார் - பல் நெடுங் காலம் ஆம் என்ன, ஓர் பகலிடை. | 4 |
|
மல்லல் மா ஞாலம் ஓர் மறு உறாவகையின், அச் சில் அல் ஓதியை இருந்த உறைவிடம் தேடுவார், புல்லினார் உலகினை, பொது இலா வகையினால், எல்லை மா கடல்களே ஆகுமாறு, எய்தினார். | 5 |
|
விண்டு போய் இழிவர்; மேல் நிமிர்வர்; விண் படர்வர்; வேர் உண்ட மா மரனின், அம் மலையின்வாய், உறையும் நீர் மண்டு பார் அதனின், வாழ் உயிர்கள் அம் மதியினார் கண்டிலாதன, அயன் கண்டிலாதனகொலாம். | 6 |
நருமதை நதிக் கரையில் வானரர்
|
ஏகினார், யோசனை ஏழொடு ஏழு; பார் சேகு அறத் தென் திசைக் கடிது செல்கின்றார், மேக மாலையினொடும் விரவி, மேதியின் நாகு சேர் நருமதை யாறு நண்ணினார். | 7 |
|
அன்னம் ஆடு இடங்களும், அமரர் நாடியர் துன்னி ஆடு இடங்களும், துறக்கம் மேயவர் முன்னி ஆடு இடங்களும், கரும்பு மூசு தேன் பன்னி ஆடு இடங்களும், பரந்து சுற்றினார். | 8 |
|
பெறல் அருந் தெரிவையை நாடும் பெற்றியார், அறல் நறுங் கூந்தலும், அளக வண்டு சூழ் நிறை நறுந் தாமரை முகமும், நித்தில முறுவலும், காண்பரால், முழுதும் காண்கிலார். | 9 |
|
செரு மத யாக்கையர், திருக்கு இல் சிந்தையர், தரும தயா இவை தழுவும் தன்மையர், பொரு மத யானையும் பிடியும் புக்கு, உழல் நருமதை ஆம் எனும் நதியை நீங்கினார். | 10 |
வானர வீரர்கள் ஏமகூட மலையை அடைதல்
|
தாம கூடத் திரைத் தீர்த்த சங்கம் ஆம், நாம கூடு அப் பெருந் திசையை நல்கிய, வாம கூடச் சுடர் மணி வயங்குறும், - ஏமகூடத் தடங் கிரியை எய்தினார். | 11 |
|
மாடு உறு கிரிகளும், மரனும், மற்றவும், சூடு உறு பொன் எனப் பொலிந்து தோன்றுறப் பாடு உறு சுடர் ஒளி பரப்புகின்றது; வீடு உறும் உலகினும் விளங்கும் மெய்யது; | 12 |
|
பரவிய கனக நுண் பராகம் பாடு உற எரி சுடர்ச் செம் மணி ஈட்டத் தோடு இழி அருவிஅம் திரள்களும் அலங்கு தீயிடை உருகு பொன் பாய்வ போன்று, ஒழுகுகின்றது; | 13 |
|
விஞ்சையர் பாடலும், விசும்பின் வெள் வளைப் பஞ்சின் மெல் அடியினார் ஆடல் பாணியும், குஞ்சர முழக்கமும், குமுறு பேரியின் மஞ்சுஇனம் உரற்றலும், மயங்கும் மாண்பது; | 14 |
அதனை இராவணன் மலை என எண்ணி, சினம் கொள்ளுதல்
|
அனையது நோக்கினார், அமிர்த மா மயில் இனைய, வேல் இராவணன் இருக்கும் வெற்பு எனும் நினைவினர், உவந்து உயர்ந்து ஓங்கும் நெஞ்சினர், சினம் மிகக் கனல் பொறி சிந்தும் செங் கணார். | 15 |
|
'இம் மலை காணுதும், ஏழை மானை; அச் செம்மலை நீக்குதும், சிந்தைத் தீது' என விம்மலுற்று, உவகையின் விளங்கும் உள்ளத்தார், அம் மலை ஏறினார், அச்சம் நீங்கினார். | 16 |
ஏமகூடத்தில் சீதையைக் காணாது இறங்கி வருதல்
|
ஐம்பதிற்று இரட்டி காவதத்தினால் அகன்று, உம்பரைத் தொடுவது ஒத்து, உயர்வின் ஓங்கிய, செம் பொன் நல் கிரியை ஓர் பகலில் தேடினார்; கொம்பினைக் கண்டிலர் குப்புற்று ஏகினார். | 17 |
'பல பகுதியாகப் பிரிந்து தேடி, பின் மயேந்திரத்தில் கூடுவோம்' என அங்கதன் கூறல்
|
வெள்ளம் ஓர் இரண்டு என விரிந்த சேனையை, 'தெள்ளு நீர் உலகு எலாம் தெரிந்து தேடி, நீர் எள்ள அரும் மயேந்திரத்து எம்மில் கூடும்' என்று உள்ளினார், உயர் நெடும் ஓங்கல் நீங்கினார். | 18 |
மாருதி முதலியோர் ஒரு சுரத்தை அடைதல்
|
மாருதி முதலிய வயிரத் தோள் வயப் போர் கெழு வீரரே குழுமிப் போகின்றார்; நீர் எனும் பெயரும் அந் நெறியின் நீங்கலால், சூரியன் வெருவும் ஓர் சுரத்தை நண்ணினார். | 19 |
பாலைவனத்தின் வெம்மை
|
புள் அடையா; விலங்கு அரிய; புல்லொடும் கள் அடை மரன் இல; கல்லும் தீந்து உகும்; உள் இடை யாவும் நுண் பொடியொடு ஒடிய; வெள்ளிடை அல்லது ஒன்று அரிது; - அவ் வெஞ் சுரம். | 20 |
|
நன் புலன் நடுக்குற, உணர்வு நைந்து அற, பொன் பொலி யாக்கைகள் புழுங்கிப் பொங்குவார், தென் புலம் தங்கு எரி நரகில் சிந்திய என்பு இல் பல் உயிர் என, வெம்மை எய்தினார். | 21 |
|
நீட்டிய நாவினர்; நிலத்தில் தீண்டுதோறு ஊட்டிய வெம்மையால் உலையும் காலினர்; காட்டினும் காய்ந்து, தம் காயம் தீதலால், சூட்டு அகல்மேல் எழு பொரியின் துள்ளினார். | 22 |
வருந்திய வானரர் பில வழியில் புகுதல்
|
ஒதுங்கல் ஆம் நிழல் இறை காண்கிலாது, உயிர் பிதுங்கல் ஆம் உடலினர், முடிவு இல் பீழையர், பதங்கள் தீப் பருகிடப் பதைக்கின்றார், பல விதங்களால், நெடும் பில வழியில் மேவினார். | 23 |
|
'மீச் செல அரிது இனி, விளியின் அல்லது; தீச் செல ஒழியவும் தடுக்கும்; திண் பில- வாய்ச் செலல் நன்று' என, மனத்தின் எண்ணினார்; 'போய்ச் சில அறிதும்' என்று, அதனில் போயினார். | 24 |
பிலத்துள் இருட் குகையை அடைந்து வானரங்கள் திகைத்தல்
|
அக் கணத்து, அப் பிலத்து அகணி எய்தினார், திக்கினொடு உலகு உறச் செறிந்த தேங்கு இருள், எக்கிய கதிரவற்கு அஞ்சி, ஏமுறப் புக்கதே அனையது ஓர் புரை புக்கு எய்தினார். | 25 |
|
எழுகிலர்; கால் எடுத்து ஏகும் எண் இலர்; வழி உளது ஆம் எனும் உணர்வு மாற்றினார்; இழுகிய நெய் எனும் இருட் பிழம்பினுள், முழுகிய மெய்யர் ஆய், உயிர்ப்பு முட்டினார். | 26 |
வானரர்கள் அனுமனை காக்க வேண்ட, அவன் அவர்களைக் கொண்டு செல்லுதல்
|
நின்றனர், செய்வது ஓர் நிலைமை ஓர்கிலர், 'பொன்றினம் யாம்' எனப் பொருமும் புந்தியர், 'வன் திறல் மாருதி! வல்லையோ எமை இன்று இது காக்க?' என்று, இரந்து கூறினார். | 27 |
|
'உய்வுறுத்துவென்; மனம் உலையலீர்; ஊழின் வால் மெய்யுறப் பற்றுதிர்; விடுகிலீர்' என, ஐயன், அக் கணத்தினில், அகலும் நீள் நெறி கையினில் தடவி, வெங் காலின் ஏகினான். | 28 |
|
பன்னிரண்டு யோசனை படர்ந்த மெய்யினன், மின் இரண்டு அனைய குண்டலங்கள் வில் இட, துன் இருள் தொலைந்திட, துருவி ஏகினான் - பொன் நெடுங் கிரி எனப் பொலிந்த தோளினான். | 29 |
வானரர் ஓர் அழகிய நகரைக் கண்டு, 'இராவணன் ஊர்' என எண்ணி புகுந்து தேடுதல்
|
கண்டனர், கடி நகர்; கமலத்து ஒண் கதிர் - மண்டலம் மறைந்து உறைந்தனைய மாண்பது; விண்தலம் நாணுற விளங்குகின்றது; புண்டரிகத்தவள் வதனம் போன்றது; | 30 |
|
கற்பகக் கானது; கமலக் காடது; பொன் பெருங் கோபுரப் புரிசை புக்கது; அற்புதம் அமரரும் எய்தலாவது; சிற்பமும், மயன் மனம் வருந்திச் செய்தது; | 31 |
|
இந்திரன் நகரமும் இணை இலாதது; மந்திர மணியினின், பொன்னின், மண்ணினில், அந்தரத்து அவிர் சுடர் அவை இன்று ஆயினும், உந்த அரும் இருள் துரந்து, ஒளிர நிற்பது; | 32 |
|
புவி புகழ் சென்னி, பேர் அமலன், தோள் புகழ் கவிகள் தம் மனை என, கனக ராசியும், சவியுடைத் தூசும், மென் சாந்தும், மாலையும், அவிர் இழைக் குப்பையும், அளவு இலாதது; | 33 |
|
பயில் குரல் கிண்கிணிப் பதத்த பாவையர், இயல்புடை மைந்தர், என்று இவர் இலாமையால், துயில்வுறு நாட்டமும் துடிப்பது ஒன்று இலா, உயிர் இலா, ஓவியம் என்ன ஒப்பது; | 34 |
|
அமிழ்து உறழ் அயினியை அடுத்த உண்டியும், தமிழ் நிகர் நறவமும், தனித் தண் தேறலும், இமிழ் கனிப் பிறக்கமும், பிறவும், இன்னன கமழ்வுறத் துவன்றிய கணக்கு இல் கொட்பது; | 35 |
|
கன்னி நெடு மா நகரம் அன்னது எதிர் கண்டார்; 'இந் நகரம் ஆம், இகல் இராவணனது ஊர்' என்று, உன்னி உரையாடினர்; உவந்தனர்; வியந்தார்; பொன்னின் நெடு வாயில் அதனூடு நனி புக்கார். | 36 |
|
புக்க நகரத்து இனிது நாடுதல் புரிந்தார்; மக்கள் கடை, தேவர் தலை, வான் உலகின், வையத்து, ஒக்க உறைவோர் உருவம் ஓவியம் அலால், மற்று எக் குறியின் உள்ளவும், எதிர்ந்திலர், திரிந்தார். | 37 |
மனிதர்களைக் காணாது வானரர் திகைத்தல்
|
வாவி உள; பொய்கை உள; வாச மலர் நாறும் காவும் உள; காவி விழியார் மொழிகள் என்னக் கூவும் இள மென் குயில்கள், பூவை, கிளி, கோலத் தூவி மட அன்னம், உள; தோகையர்கள் இல்லை. | 38 |
|
ஆய நகரத்தின் இயல்பு உள் உற அறிந்தார்; 'மாயைகொல்?' எனக் கருதி, மற்றும் நினைகின்றார், 'தீய முன் உடற் பிறவி சென்ற அது அன்றோ, தூயது துறக்கம்?' என நெஞ்சு துணிவுற்றார். | 39 |
|
'இறந்திலம்; இதற்கு உரியது எண்ணுகிலம்; ஏதும் மறந்திலம்; மறப்பினொடு இமைப்பு உள; மயக்கம் பிறந்தவர் செயற்கு உரிய செய்தல் பிழை ஒன்றோ? திறம் தெரிவது என்?' என இசைத்தனர், திசைத்தார். | 40 |
சாம்பனின் கலங்கம்
|
சாம்பன் அவன் ஒன்று உரைசெய்வான், 'எழு சலத்தால், காம்பு அனைய தோளியை ஒளித்த படு கள்வன், நாம் புக அமைத்த பொறி நன்று; முடிவு இன்றால்; ஏம்பல் இனி மேலை விதியால் முடியும்' என்றான். | 41 |
அஞ்சவேண்டாம் என மாருதி சாம்பனைத் தேற்றுதல்
|
'இன்று, பிலன் ஈது இடையின் ஏற அரிது எனின், பார் தின்று, சகரர்க்கு அதிகம் ஆகி, நனி சேறும்; அன்று அது எனின், வஞ்சனை அரக்கரை அடங்கக் கொன்று எழுதும்; அஞ்சல்' என மாருதி கொதித்தான். | 42 |
அந் நகர் நடுவில் சுயம்பிரபையைக் காணுதல்
|
மற்றவரும் மற்று அது மனக் கொள வலித்தார்; உற்றனர், புரத்தின் இடை; ஒண் சுடரினுள் ஓர் நல் தவம் அனைத்தும் உரு நண்ணி, ஒளி பெற்ற கற்றை விரி பொன் சடையினாளை எதிர் கண்டார். | 43 |
சுயம்பிரபையின் தோற்றம்
|
மருங்கு அலச வற்கலை வரிந்து, வரி வாளம் பொரும், கலசம் ஒக்கும், முலை மாசு புடை பூசி, பெருங் கலை மதித் திரு முகத்த பிறழ் செங் கேழ்க் கருங் கயல்களின் பிறழ் கண் மூக்கின் நுதி காண, | 44 |
|
தேர் அனைய அல்குல், செறி திண் கதலி செப்பும் ஊருவினொடு ஒப்பு உற ஒடுக்கி, உற ஒல்கும் நேர் இடை சலிப்பு அற நிறுத்தி, நிமிர் கொங்கைப் பாரம் உள் ஒடுக்குற, உயிர்ப்பு இடை பரப்ப, | 45 |
|
தாமரை மலர்க்கு உவமை சால்புறு தளிர்க் கை, பூ மருவு பொன் செறி குறங்கிடை பொருந்த, காமம் முதல் உற்ற பகை கால் தளர, ஆசை நாமம் அழிய, புலனும் நல் அறிவு புல்ல, | 46 |
|
நெறிந்து நிமிர் கற்றை நிறை ஓதி நெடு நீலம் செறிந்து சடை உற்றன தலத்தில் நெறி செல்ல, பறிந்து வினை பற்று அற, மனப் பெரிய பாசம் பிறிந்து பெயர, கருணை கண்வழி பிறங்க, | 47 |
'சீதையோ இவள்' என்ற வானவர்க்கு அனுமனின் மறுமொழி
|
இருந்தனள் - இருந்தவளை எய்தினர் இறைஞ்சா, அருந்ததி எனத் தகைய சீதை அவளாகப் பரிந்தனர்; பதைத்தனர்; 'பணித்த குறி, பண்பின் தெரிந்து உணர்தி; மற்று இவள்கொல், தேவி?' எனலோடும் | 48 |
|
'எக் குறியொடு எக் குணம் எடுத்து இவண் உரைக்கேன்? இக் குறியுடைக் கொடி இராமன் மனையாளோ? அக்கு வடம், முத்தமணி ஆரம் அதன் நேர் நின்று ஒக்கும் எனின், ஒக்கும்' என, மாருதி உரைத்தான். | 49 |
சுயம்பிரபை 'நீவிர் யார்?' வந்தது என்?' என வினாவுதல்
|
அன்ன பொழுதின்கண் அ(வ்) அணங்கும், அறிவுற்றாள்; முன், அனையர் சேறல் முறை அன்று, என முனிந்தாள்; 'துன்ன அரிய பொன் நகரியின் உறைவீர் அல்லீர்; என்ன வரவு? யாவர்? உரைசெய்க!' என இசைத்தாள். | 50 |
வானரரின் மறுமொழி
|
'வேதனை அரக்கர் ஒரு மாயை விளைவித்தார்; சீதையை ஒளித்தனர்; மறைத்த புரை தேர்வுற்று ஏதம் இல் அறத் துறை நிறுத்திய இராமன் தூதர்; உலகில் திரிதும்' என்னும் உரை சொன்னார். | 51 |
|
என்றலும், இருந்தவள் எழுந்தனல், இரங்கி, குன்று அனையது ஆயது ஒரு பேர் உவகை கொண்டாள்; 'நன்று வரவு ஆக! நடனம் புரிவல்' என்னா, நின்றனள்; நெடுங் கண் இணை நீர் கலுழி கொள்ள, | 52 |
சுயம்பிரபை இராமனைப் பற்றி வினாவ, அனுமன் விடையுறுத்தல்
|
'எவ் உழை இருந்தனன் இராமன்?' என, யாணர்ச் செவ் உழை நெடுங் கண் அவள் செப்பிடுதலோடும், அவ் உழை, நிகழ்ந்தனை ஆதியினொடு அந்தம், வெவ் விழைவு இல் சிந்தை நெடு மாருதி விரித்தான். | 53 |
சுயம்பிரபை விருந்து அளித்து, தன் வரலாறு கூறல்
|
கேட்டு, அவளும், 'என்னுடைய கேடு இல் தவம் இன்னே காட்டியது வீடு!' என விரும்பி, நனி சால் நீர் ஆட்டி, அமிழ்து அன்ன சுவை இன் அடிசில் அன்போடு ஊட்டி, மனன் உள் குளிர, இன் உரை உரைத்தாள். | 54 |
|
மாருதியும், மற்று அவள் மலர்ச்சரண் வணங்கி, 'யார் இ(ந்) நகருக்கு இறைவர்? யாது நின் இயற் பேர்? பார் புகழ் தவத்தினை! பணித்தருளுக!' என்றான்; சோர்குழலும், மற்று அவனொடு, உற்றபடி சொன்னாள்: | 55 |
|
'நூல்முகம் நுனிந்த நெறி நூறு வர, நொய்தா மேல் முகம் நிமிர்ந்து, வெயில் காலொடு விழுங்கா, மான் முக நலத்தவன், மயன், செய்த தவத்தால், நான்முகன் அளித்துளது, இ(ம்) மா நகரம் - நல்லோய்! | 56 |
|
'அன்னது இது; தானவன் அரம்பையருள், ஆங்கு ஓர், நல் நுதலினாள் முலை நயந்தனன்; அ(ந்) நல்லாள் என் உயிர் அனாள்; அவளை யான், அவன் இரப்ப, பொன்னுலகின் நின்று, ஒளிர் பிலத்திடை புணர்த்தேன். | 57 |
|
'புணர்ந்து, அவளும் அன்னவனும், அன்றில் விழை போகத்து உணர்ந்திலர், நெடும் பகல் இ(ம்) மா நகர் உறைந்தார்; கணங் குழையினாளொடு உயர் காதல் ஒருவாது உற்று, இணங்கி வரு பாசமுடையேன் இவண் இருந்தேன். | 58 |
|
'இருந்து, பல நாள் கழியும் எல்லையினில், நல்லோய்! திருந்திழையை நாடி வரு தேவர் இறை சீறி, பெருந் திறலினானை உயிர் உண்டு, "பிழை" என்று, அம் முருந்து நிகர் மூரல் நகையாளையும், முனிந்தான். | 59 |
|
'முனிந்து, அவளை, "உற்ற செயல் முற்றும் மொழிக" என்ன, கனிந்த துவர் வாயவளும், என்னை, "இவள்கண் ஆய், வனைந்து முடிவுற்றது" என, மன்னனும், இது எல்லாம் நினைந்து, "இவண் இருத்தி; நகர் காவல் நினது" என்றான். | 60 |
|
என்றலும்; வணங்கி, "இருள் ஏகும் நெறி எந் நாள்? ஒன்று உரை, எனக்கு முடிவு" என்று உரைசெயாமுன், "வன் திறல் அவ் வானரம், இராமன் அருள் வந்தால், அன்று முடிவு ஆகும், இடர்" என்று, அவன் அகன்றான். | 61 |
|
'உண்ண உள; பூச உள; சூட உள; ஒன்றோ? வண்ண மணி ஆடை உள; மற்றும் உள; பெற்று என்? அண்ணல்! அவை முற்றும் அற விட்டு, வினை வெல்வான், எண்ண அரிய பல் பகல் இருந் தவம் இழைத்தேன். | 62 |
|
'ஐ - இருபது ஓசனை அமைந்த பிலம், ஐயா! மெய் உளது; மேல் உலகம் ஏறும் நெறி காணேன்; உய்யும் நெறி உண்டு, உதவுவீர் எனின்; உபாயம் செய்யும்வகை சிந்தையில் நினைத்தீர், சிறிது' என்றாள். | 63 |
சுயம்பிரபைக்கு அனுமனின் மறுமொழி
|
அன்னது சுயம்பிரபை கூற, அனுமானும் மன்னு புலன் வென்று வரு மாது அவள் மலர்த்தாள் சென்னியின் வணங்கி, 'நனி வானவர்கள் சேரும் பொன்னுலகம் ஈகுவல், நினக்கு' எனல் புகன்றான். | 64 |
இருளிலிருந்து மீள வழி செய்யுமாறு, அனுமனை வானரர் வேண்டுதல்
|
'முழைத்தலை இருட் கடலின் மூழ்கி முடிவேமைப் பிழைத்து உயிர் உயிர்ப்ப அருள் செய்த பெரியோனே! இழைத்தி, செயல் ஆய வினை' என்றனர் இரந்தார்; வழுத்த அரிய மாருதியும் அன்னது வலிப்பான், | 65 |
அனுமன் வானுற ஓங்கி, பிலத்தைப் பிளந்து நிற்றல்
|
'நடுங்கல்மின்' எனும் சொலை நவின்று, நகை நாற மடங்கலின் எழுந்து, மழை ஏற அரிய வானத்து ஒடுங்கல் இல் பிலம் தலை திறந்து உலகொடு ஒன்ற, நெடுங் கைகள் சுமந்து, நெடு வான் உற நிமிர்ந்தான். | 66 |
|
எருத்து உயர் சுடர்ப் புயம் இரண்டும் எயிறு என்ன, மருத்து மகன் இப் படி இடந்து, உற வளர்ந்தான்; கருத்தின் நிமிர் கண்ணின் எதிர் கண்டவர் கலங்க, உருத்து, உலகு எடுத்த கருமா வினையும் ஒத்தான். | 67 |
|
மா வடிவுடைக் கமல நான்முகன் வகுக்கும் தூ வடிவுடைச் சுடர் கொள் விண் தலை துளைக்கும் மூஅடி குறித்து முறை ஈர் - அடி முடித்தான் பூ வடிவுடைப் பொரு இல் சேவடி புரைத்தான். | 68 |
பிலத்தினைப் பிளந்து மேலைக்கடலில் எறிந்து, அனுமன் ஆரவாரித்தல்
|
ஏழ்-இருபது ஓசனை இடந்து, படியின்மேல் ஊழுற எழுந்து, அதனை, உம்பரும் ஒடுங்க, பாழி நெடு வன் பிலனுள் நின்று, படர் மேல்பால் ஆழியின் எறிந்து, அனுமன் ஆழி என ஆர்த்தான். | 69 |
சுயம்பிரபை பொன்னுலகம் செல்லுதல்
|
என்றும் உள மேல் கடல் இயக்கு இல் பில தீவா நின்று, நிலைபெற்றுளது; நீள் நுதலியோடும், குன்று புரை தோளவர், எழுந்து நெறி கொண்டார்; பொன் திணி விசும்பினிடை நல் நுதலி போனாள். | 70 |
வானரர் ஒரு பொய்கைக் கரையை அடைதலும், சூரியன் மறைதலும்
|
மாருதி வலித் தகைமை பேசி, மறவோரும், பாரிடை நடந்து, பகல் எல்லை படரப் போய், நீருடைய பொய்கையினின் நீள் கரை அடைந்தார்; தேருடை நெடுந்தகையும் மேலை மலை சென்றான். | 71 |
மிகைப் பாடல்கள்
|
'இந் நெடுங் கிரிகொலோ, எதுகொலோ?' என அந் நெடு மேருவோடு அயிர்க்கலாவது; தொல் நெடு நிலம் எனும் மங்கை சூடிய பொன் நெடு முடி எனப் பொலியும் பொற்பது; | 12-1 |
|
பறவையும், பல் வகை விலங்கும், பாடு அமைந்து உறைவன, கனக நுண் தூளி ஒற்றலான், நிறை நெடு மேருவைச் சேர்ந்த நீர ஆய், பொறை நெடும் பொன் ஒளி மிளிரும் பொற்பது; | 12-2 |
|
இரிந்தன, கரிகளும், யாளி ஈட்டமும்; விரிந்த கோள் அரிகளும் வெருவி நீங்கின; திரிந்தனர் எங்கணும்; திருவைக் காண்கிலார் பிரிந்தனர்; 'பிறிது' எனப் பெயரும் பெற்றியார். | 16-1 |
|
வச்சிரமுடைக் குரிசில் வாள் அமரின் மேல் நாள், மெச்சு அவுணர் யாவரும் விளிந்தனர்களாக, அச்சம் உறு தானவர்கள் கம்மியனும் அஞ்சி, வைச்ச பிலமூடிதன் மறைந்து அயல் இருந்தான். | 55-1 |
|
மாது அவள் உயிர்த்த மகவோர் இருவர்; வாசப் போது உறை நறைக் குழல் ஒருத்தி; - புகழ் மேலோய்! - ஏதம் உறு மைந்தர் தவம் எய்த அயல் போனார்; சீதள முலைச் சிறுமி தாதையொடு சென்றாள். | 59-1 |
|
மத்த நெடு மா களிறு வைத்த குலிசி வன் தாள் சித்தமொடு மான் முகன் வணங்கி, அயல் சென்றான்; வித்தகனும், ஆயிர விலோசனனும், மேன்மேல், முத்த நகையாளை நனி நோக்கினன், முனிந்தான். | 59-2 |
|
மேரு சவ்வருணி எனும் மென்சொலினள், விஞ்சும் ஏர் உறு மடந்தை, யுகம் எண்ண அரு தவத்தாள், சீர் உறு சுயம்பிரபை, ஏமை செறிவு எய்தும் தாரு வளர் பொற்றலமிசைக் கடிது சார்ந்தாள். | 70-1 |
|
மேரு வரை மா முலையள், மென்சொலினள், - விஞ்சு மாருதியினைப் பல உவந்து, மகிழ்வுற்றே,- ஏர் உறு சுயம்பிரபை, ஏமை நெறி எய்த, தாரு வளர் பொன்-தலனிடைக் கடிது சார்ந்தாள். | 70-2 |
தேடல் தொடர்பான தகவல்கள்:
14. பிலம் புக்கு நீங்கு படலம் - Kambar Books - கம்பர் நூல்கள் - Tamil Literature's - தமிழ் இலக்கியங்கள் - நெடுங், மாருதி, சுயம்பிரபை, வானரர், எய்தினார், நின்று, இடங்களும், நெடும், அன்னது, முடிவு, இராமன், அனுமன், வணங்கி, எழுந்து, என்றான், நிமிர், ஒக்கும், மறுமொழி, அனையது, குன்று, நெடுந், செல்லுதல், எடுத்து, நருமதை, இராவணன், நீங்கினார், புக்கு