கலைக் களஞ்சியம்
கம்ப இராமாயணம் - 10. பள்ளிபடைப் படலம்
பரதனிடம் தூதுவர் தம் வருகையை தெரிவித்தல்
|
பொரு இல் தூதுவர் போயினர், பொய் இலார்; இரவும் நன் பகலும் கடிது ஏகினர்; பரதன் கோயில் உற்றார், 'படிகாரிர்! எம் வரவு சொல்லுதிர் மன்னவற்கே!' என்றார். | 1 |
பரதன் தூதுவரிடம் நலம் விசாரித்தல்
|
'தூதர் வந்தனர், உந்தை சொல்லோடு' என, காதல் முந்திக் களிக்கின்ற சிந்தையான், 'போதுக ஈங்கு' என, புக்கு, அவர் கைதொழ, 'தீது இலன்கொல் திரு முடியோன்' என்றான். | 2 |
தூதுவர் பதிலும், பரதனின் விசாரிப்பும்
|
'வலியன்' என்று அவர் கூற மகிழ்ந்தனன்; 'இலை கொள் பூண் இளங்கோன் எம்பிரானொடும் உலைவு இல் செல்வத்தனோ?' என, 'உண்டு' என, தலையின் ஏந்தினன், தாழ் தடக் கைகளே. | 3 |
தூதுவர் திருமுகம் கொடுத்தல்
|
மற்றும் சுற்றத் துளார்க்கும் வரன்முறை உற்ற தன்மை வினாவி உவந்தபின், 'இற்றது ஆகும், எழுது அரு மேனியாய்! கொற்றவன் தன் திருமுகம் கொள்க' என்றார். | 4 |
திருமுகம் பெற்ற பரதனின் மகிழ்ச்சி
|
என்று கூறலும், ஏத்தி இறைஞ்சினான், பொன் திணிந்த பொரு இல் தடக் கையால், நின்று வாங்கி, உருகிய நெஞ்சினான் துன்று நாள்மலர்ச் சென்னியில் சூடினான். | 5 |
தூதருக்கு பரதன் பரிசளித்தல்
|
சூடி, சந்தனம் தோய்த்துடைச் சுற்று மண் மூடு தோட்டின் முடங்கல் நிமிர்ந்தனன்; ஈடு நோக்கி வந்து எய்திய தூதர்க்குக் கோடி மேலும் நிதியம் கொடுத்தனன். | 6 |
சத்துருக்கனனுடன் பரதன் அயோத்திக்கு புறப்படுதல்
|
வாள் நிலா நகை தோன்ற, மயிர் புறம் பூண, வான் உயர் காதலின் பொங்கினான், தாள் நிலாம் மலர் தூவினன் - தம்முனைக் காணலாம் எனும் ஆசை கடாவவே. | 7 |
|
'எழுக சேனை' என்று ஏவினன்; எய்தினன் தொழுது, கேகயர் கோமகன் சொல்லொடும், தழுவு தேரிடைத் தம்பியொடு ஏறினான்; பொழுதும் நாளும் குறித்திலன் போயினான். | 8 |
பரத சேனையின் எழுச்சி
|
யானை சுற்றின; தேர் இரைத்து ஈண்டின; மான வேந்தர் குழுவினர்; வாளுடைத் தானை சூழ்ந்தன; சங்கம் முரன்றன; மீன வேலையின் விம்மின, பேரியே. | 9 |
|
கொடி நெருங்கின; தொங்கல் குழீஇயின; வடி நெடுங் கண் மடந்தையர் ஊர் மடப் பிடி துவன்றின; பூண் ஒளி பேர்ந்தன, இடி துவன்றின மின் என, எங்குமே. | 10 |
|
பண்டி எங்கும் பரந்தன; பல் இயம் கொண்டு இயம்பின கொண்டலின்; கோதையில் வண்டு இயம்பின; வாளியின் வாவுறும் செண்டு இயங்கு பரியும் செறிந்தவே. | 11 |
|
துளை முகத்தின் சுருதி விளம்பின; உளை முகத்தின் உம்பரின் ஏகிட, விளை முகத்தன வேலையின் மீது செல் வளை முகத்தன வாசியும் வந்தவே. | 12 |
|
வில்லின் வேதியர், வாள் செறி வித்தகர், மல்லின் வல்லர், சுரிகையின் வல்லவர், கொல்லும் வேல் குந்தம் கற்று உயர் கொற்றவர், தொல்லை வாரணப் பாகரும், சுற்றினார். | 13 |
|
எறி பகட்டினம், ஆடுகள், ஏற்றை மா, குறி கொள் கோழி, சிவல், குறும்பூழ், நெடும் பொறி மயிர்க் கவுதாரிகள், போற்றுறு நெறியின் மாக்களும் முந்தி நெருங்கினார். | 14 |
|
நிறைந்த மாந்தர் நெருங்கினர் நெஞ்சினில், 'பறந்து போதும்கொல்' என்று, பதைக்கின்றார், பிறந்து, தேவர், உணர்ந்து, பெயர்ந்து முன் உறைந்து வான் உறுவார்களை ஒக்கின்றார். | 15 |
|
ஊன் அளைந்த உடற்கு உயிர் ஆம் எனத் தான் அளைந்து தழுவின, தண்ணுமை; தேன் அளைந்து செவி உற வார்த்தென, வான் அளைந்தது, மாகதர் பாடலே. | 16 |
|
ஊறு கொண்ட முரசு உமிழ் ஓதையை வீறு கொண்டன, வேதியர் வாழ்த்து ஒலி; ஏறு கொண்டு எழும் மல்லர் இடிப்பினை மாறு கொண்டன, வந்திகர் வாழ்த்து அரோ! | 17 |
பரதன் தன் படையுடன் கோசல நாடு சேர்தல்
|
ஆறும் கானும் அகல் மலையும் கடந்து ஏறி, ஏழ் பகல் நீந்தி, பின், எந்திரத்து ஊறு பாகு மடை உடைத்து ஒண் முளை நாறு பாய் வயல் கோசலம் நண்ணினான். | 18 |
கோசல நாட்டின் அலங்கோல நிலை
|
ஏர் துறந்த வயல்; இள மைந்தர் தோள் தார் துறந்தன; தண் தலை நெல்லினும், நீர் துறந்தன; தாமரை நீத்தெனப் பார் துறந்தனள், பங்கயச் செல்வியே. | 19 |
|
பிதிர்ந்து சாறு பெருந் துறை மண்டிடச் சிதர்ந்து சிந்தி அழிந்தன தேம் கனி; முதிர்ந்து, கொய்யுநர் இன்மையின், மூக்கு அவிழ்ந்து உதிர்ந்து உலர்ந்தன, ஒண் மலர் ஈட்டமே. | 20 |
|
'ஏய்ந்த காலம் இது இதற்கு ஆம்' என ஆய்ந்து, மள்ளர் அரிகுநர் இன்மையால் பாய்ந்த சூதப் பசு நறுந் தேறலால் சாய்ந்து, ஒசிந்து, முளைத்தன சாலியே. | 21 |
|
எள் குலா மலர் ஏசிய நாசியர், புள் குலா வயல் பூசல் கடைசியர், கட்கிலார் களை; காதல் கொழுநரோடு உள் கலாம் உடையாரின், உயங்கினார். | 22 |
|
ஓதுகின்றில கிள்ளையும்; ஓதியர் தூது சென்றில, வந்தில, தோழர்பால்; மோதுகின்றில பேரி, முழா; விழாப் போதுகின்றில, பொன் அணி வீதியே. | 23 |
|
பாடல் நீத்தன, பண்தொடர் பாண் குழல்; ஆடல் நீத்த, அரங்கொடு அகன் புனல்; சூடல் நீத்தன, சூடிகை; சூளிகை மாடம் நீத்தன, மங்கல வள்ளையே. | 24 |
|
நகை இழந்தன, வாள் முகம்; நாறு அகிற் புகை இழந்தன, மாளிகை; பொங்கு அழல் சிகை இழந்தன, தீவிகை; தே மலர்த் தொகை இழந்தன, தோகையர் ஓதியே. | 25 |
|
அலர்ந்த பைங் கூழ், அகன் குளக் கீழன, மலர்ந்த வாயில் புனல் வழங்காமையால், உலர்ந்த-வன்கண் உலோபர் கடைத்தலைப் புலர்ந்து நிற்கும் பரிசிலர் போலவே. | 26 |
|
நாவின் நீத்து அரு நல் வளம் துன்னிய, பூவின் நீத்தென, நாடு, பொலிவு ஒரீஇ, தேவி நீத்து அருஞ் சேண் நெறி சென்றிட, ஆவி நீத்த உடல் எனல் ஆயதே. | 27 |
நாட்டின் நிலை கண்ட பரதனின் துயரம்
|
என்ற நாட்டினை நோக்கி, இடர் உழந்து, ஒன்றும் உற்றது உணர்ந்திலன், உன்னுவான், 'சென்று கேட்பது ஓர் தீங்கு உளது ஆம்' எனா நின்று நின்று, நெடிது உயிர்த்தான் அரோ! | 28 |
பொலிவிழந்த நகரை பரதன் பார்த்தல்
|
மீண்டும் ஏகி, அம் மெய் எனும் நல் அணி பூண்ட வேந்தன் திருமுகன், புந்திதான் தூண்டு தேரினும் முந்துறத் தூண்டுவான், நீண்ட வாயில் நெடு நகர் நோக்கினான். | 29 |
பரதன் கொடி இழந்த நகரை காணுதல்
|
'அண்டம் முற்றும் திரிந்து அயர்ந்தாய்; அமுது உண்டு போதி' என்று, ஒண் கதிர்ச் செல்வனை, விண் தொடர்ந்து விலக்குவ போல்வன, கண்டிலன், கொடியின் நெடுங் கானமே. | 30 |
பரதன் கொடை முரசு ஒலி இல்லாத நகரை காணுதல்
|
'ஈட்டு நல் புகழ்க்கு ஈட்டிய யாவையும், வேட்ட, வேட்டவர் கொண்மின், விரைந்து' எனக் கோட்டி மாக்களைக் கூவுவ போல்வன, கேட்டிலன், முரசின் கிளர் ஓதையே. | 31 |
பரதன் பரிசிலர் பரிசு பெறாத நகரைக் காணுதல்
|
கள்ளை, மா, கவர் கண்ணியன் கண்டிலன் - பிள்ளை மாக் களிறும், பிடி ஈட்டமும், வள்ளைமாக்கள், நிதியும், வயிரியர், கொள்ளை மாக்களின் கொண்டனர் ஏகவே. | 32 |
அந்தணர் பரிசில் பெறாமை கண்டு பரதன் இரங்குதல்
|
காவல் மன்னவன் கான்முனை கண்டிலன்- ஆவும், மாவும், அழி கவுள் வேழமும், மேவு காதல் நிதியின் வெறுக்கையும், பூவின் வானவர் கொண்டனர் போகவே. | 33 |
இனிய இசை ஒலி இல்லாத அயோத்தி நகர்
|
சூழ் அமைந்த சுரும்பும், நரம்பும், தம் ஏழ் அமைந்த இசை இசையாமையால், மாழை உண் கண் மயில் எனும் சாயலார் கூழை போன்ற, பொருநர் குழாங்களே. | 34 |
மக்கள் இயக்கம் இல்லாமையால் பொலிவு இழந்த நகர வீதிகள்
|
தேரும், மாவும், களிறும், சிவிகையும், ஊரும் பண்டியும், ஊருநர் இன்மையால், யாரும் இன்றி, எழில் இல; வீதிகள், வாரி இன்றிய வாலுக ஆற்றினே. | 35 |
நகரின் நிலை கண்ட பரதனின் கேள்வி
|
அன்ன தன்மை அக நகர் நோக்கினான், பின்னை, அப் பெரியோர் தம் பெருந்தகை, 'மன்னன் வைகும் வளநகர் போலும் ஈது? என்ன தன்மை? இளையவனே!' என்றான். | 36 |
நகரின் நிலை அழிவைக் குறித்தல்
|
'வேற்று அடங்கலர் ஊர் என மெல்லிதால்; சூல் தடங் கருங்கார் புரை தோற்றத்தான் சேல் தடங் கண் திருவொடும் நீங்கிய பால் தடங் கடல் ஒத்தது, பார்' என்றான். | 37 |
சத்துருக்கனனின் உரை
|
குரு மணிப் பூண் அரசிளங் கோளரி இரு கை கூப்பி இறைஞ்சினன், 'எய்தியது ஒரு வகைத்து அன்று உறு துயர்; ஊழி வாழ் திரு நகர்த் திரு தீர்ந்தனன் ஆம்' என்றான். | 38 |
தயரதன் வாழுமிடத்தை பரதன் அடைதல்
|
அனைய வேலையில், அக் கடைத் தோரண மனையின் நீள் நெடு மங்கல வீதிகள் நினையும் மாத்திரத்து ஏகிய நேமியான் தனையனும், தந்தை சார்விடம் மேவியான். | 39 |
பரதன் தந்தையை மாளிகையில் காணாது துயருறுதல்
|
விருப்பின், எய்தினன், வெந் திறல் வேந்தனை, இருப்பு நல் இடம் எங்கணும் கண்டிலன்; 'அருப்பம் அன்று இது' என்று, ஐயுறவு எய்தினான்- பொருப்பு நாண உயர்ந்த புயத்தினான். | 40 |
கைகேயி பரதனை அழைத்தல்
|
ஆய காலையில், ஐயனை நாடித் தன் தூய கையின் தொழல் உறுவான் தனை, 'கூயள் அன்னை; குறுகுதிர் ஈண்டு' என, வேய் கொள் தோளி ஒருத்தி விளம்பினாள். | 41 |
கைகேயியை பரதன் வணங்க அவள் விசாரித்தல்
|
வந்து, தாயை அடியில் வணங்கலும், சிந்தை ஆரத் தழுவினள், 'தீது இலர் எந்தை, என்னையர், எங்கையர்?' என்றனள்; அந்தம் இல் குணத்தானும், 'அது ஆம்' என்றான். | 42 |
தந்தை எங்கு உளார் என பரதன் வினாவுதல்
|
'மூண்டு எழு காதலால், முளரித் தாள் தொழ வேண்டினென், எய்தினென், உள்ளம் விம்முமால்; ஆண் தகை நெடு முடி அரசர் கோமகன் யாண்டையான்? பணித்திர்' என்று, இரு கை கூப்பினான் | 43 |
கைகேயியின் பதில்
|
ஆனவன் உரை செய, அழிவு இல் சிந்தையாள், 'தானவர் வலி தவ நிமிர்ந்த தானை அத் தேன் அமர் தெரியலான், தேவர் கைதொழ, வானகம் எய்தினான்; வருந்தல் நீ' என்றாள். | 44 |
தயரதன் இறந்த செய்தி கேட்டு பரதன் மூர்ச்சித்தல்
|
எறிந்தன கடிய சொல் செவியுள் எய்தலும், நெறிந்து அலர் குஞ்சியான், நெடிது வீழ்ந்தனன்; அறிந்திலன்; உயிர்த்திலன்;-அசனி ஏற்றினால் மறிந்து உயர் மராமரம் மண் உற்றென்னவே. | 45 |
பரதன் கைகேயியை கடிந்துரைத்தல்
|
வாய் ஒளி மழுங்க, தன் மலர்ந்த தாமரை ஆய் மலர் நயனங்கள் அருவி சோர்தர, 'தீ எரி செவியில் வைத்தனைய தீய சொல், நீ அலது உரைசெய நினைப்பார்களோ?' என்றான். | 46 |
பரதனின் புலம்பல்
|
எழுந்தனன்; ஏங்கினன்; இரங்கிப் பின்னரும் விழுந்தனன்; விம்மினன்; வெய்து உயிர்த்தனன்; அழிந்தனன்; அரற்றினன்; அரற்றி, இன்னன மொழிந்தனன், பின்னரும்-முருகன் செவ்வியான். | 47 |
|
'அறம்தனை வேர் அறுத்து, அருளைக் கொன்றனை, சிறந்த நின் தண்ணளித் திருவைத் தேசு அழித்து, இறந்தனை ஆம் எனின், இறைவ! நீதியை மறந்தனை; உனக்கு, இதின் மாசு மேல் உண்டோ ? | 48 |
|
'சினக் குறும்பு எறிந்து, எழு காமத் தீ அவித்து, இனக் குறும்பு யாவையும் எற்றி, யாவர்க்கும் மனக்கு உறு நெறி செலும் வள்ளியோய்! மறந்து, உனக்கு உறு நெறி செலல் ஒழுக்கின்பாலதோ? | 49 |
|
'முதலவன் முதலிய முந்தையோர் பழங் கதையையும் புதுக்கிய தலைவன்! கண்ணுடை நுதலவன் சிலை விலின் நோன்மை நூறிய புதல்வனை, எங்ஙனம் பிரிந்து போயினாய்? | 50 |
|
'செவ் வழி உருட்டிய திகிரி மன்னவ!- எவ் வழி மருங்கினும் இரவலாளர் தாம், இவ் வழி உலகின் இல்; இன்மை நண்பினோர் அவ் வழி உலகினும் உளர்கொலோ?-ஐயா! | 51 |
|
'பல் பகல் நிழற்றும் நின் கவிகைப் பாய் நிழல் நிற்பன பல் உயிர் உணங்க, நீ நெடுங் கற்பக நறு நிழல் காதலித்தியோ?- மல் பக மலர்ந்த தோள் மன்னர் மன்னனே! | 52 |
|
'இம்பர் நின்று ஏகினை; இருக்கும் சார்பு இழந்து, உம்பர் வந்து உன் கழல் ஒதுங்கினார்களோ? சம்பரன் அனைய அத் தானைத் தானவர், அம்பரத்து இன்னமும் உளர்கொலாம்?-ஐயா! | 53 |
|
'இயம் கெழு தானையர் இறுத்த மாத் திறை, உயங்கல் இல் மறையவர்க்கு உதவி, உம்பரின், அயம் கெழு வேள்வியோடு, அமரர்க்கு ஆக்கிய, வயங்கு எரி வளர்க்கலை, வைக வல்லையோ? | 54 |
|
'ஏழ் உயர் மத களிற்று இறைவ! ஏகினை- வாழிய கரியவன், வறியன் கை என, பாழி அம் புயத்து நின் பணியின் நீங்கலா ஆழியை, இனி, அவற்கு அளிக்க எண்ணியோ? | 55 |
|
'பற்று இலை, தவத்தினின் பயந்த மைந்தற்கு முற்று உலகு அளித்து, அது முறையின் எய்திய கொற்றவன் முடி மணக் கோலம் காணவும் பெற்றிலை போலும், நின் பெரிய கண்களால்?' | 56 |
பரதன் தன்னைத் தானே தேற்றிக் கொள்ளல்
|
ஆற்றலன், இன்னன பன்னி ஆவலித்து, ஊற்று உறு கண்ணினன், உருகுவான்; தனைத் தேற்றினன் ஒரு வகை; சிறிது தேறிய, கூற்று உறழ் வரி சிலைக் குரிசில் கூறுவான். | 57 |
இராமனை வணங்கிலாலன்றித் துயர் போகாது என பரதன் இயம்பல்
|
'எந்தையும், யாயும், எம் பிரானும், எம் முனும், அந்தம் இல் பெருங் குணத்து இராமன்; ஆதலால், வந்தனை அவன் கழல் வைத்தபோது அலால், சிந்தை வெங் கொடுந் துயர் தீர்கலாது' என்றான். | 58 |
கைகேயி இராமன் கானகம் சென்றதைக் கூறல்
|
அவ் உரை கேட்டலும், அசனிஏறு என, வெவ் உரை வல்லவள், மீட்டும் கூறுவாள்; 'தெவ் அடு சிலையினாய்! தேவி, தம்பி, என்று இவ் இருவோரொடும் கானத்தான்' என்றான். | 59 |
பரதன் துயருறுதல்
|
'வனத்தினன்' என்று, அவள் இசைத்த மாற்றத்தை நினைத்தனன்; இருந்தனன், நெருப்புண்டான் என; 'வினைத் திறம் யாது இனி விளைப்பது? இன்னமும் எனைத்து உள கேட்பன துன்பம், யான்?' என்றான். | 60 |
இராமன் வனம் சென்ற காரணத்தை பரதன் வினாவுதல்
|
ஏங்கினன் விம்மலோடு இருந்த ஏந்தல், 'அப் பூங் கழல் காலவன் வனத்துப் போயது, தீங்கு இழைத்த - அதனினோ? தெய்வம் சீறியோ? ஓங்கிய விதியினோ? யாதினோ?' எனா. | 61 |
|
'தீயன இராமனே செய்யுமேல், அவை தாய் செயல் அல்லவோ, தலத்துளோர்க்கு எலாம்? போயது தாதை விண் புக்க பின்னரோ? ஆயதன் முன்னரோ? அருளுவீர்' என்றான். | 62 |
கைகேயின் பதில் உரை
|
'குருக்களை இகழ்தலின் அன்று; கூறிய செருக்கினால் அன்று; ஒரு தெய்வத்தாலும் அன்று; அருக்கனே அனைய அவ் அரசர் கோமகன் இருக்கவே, வனத்து அவன் ஏகினான்' என்றாள். | 63 |
பரதன் மீண்டும் வினாவுதல்
|
'குற்றம் ஒன்று இல்லையேல், கொதித்து வேறு உளோர் செற்றதும் இல்லையேல், தெய்வத்தால் அன்றேல், பெற்றவன் இருக்கவே, பிள்ளை கான் புக உற்றது என்? தெரிதர உரைசெய்வீர்?' என்றான். | 64 |
கைகேயி தான் பெற்ற வரம் பற்றி கூறல்
|
'வாக்கினால் வரம் தரக் கொண்டு, மைந்தனைப் போக்கினேன், வனத்திடை; போக்கி, பார் உனக்கு ஆக்கினேன்; அவன் அது பொறுக்கலாமையால், நீக்கினான் தன் உயிர், நேமி வேந்து' என்றான். | 65 |
பரதனின் சீற்றம்
|
சூடின மலர்க் கரம், சொல்லின் முன், செவி கூடின; புருவங்கள் குனித்துக் கூத்து நின்று ஆடின; உயிர்ப்பினோடு, அழல் கொழுந்துகள் ஓடின; உமிழ்ந்தன, உதிரம் கண்களே! | 66 |
|
துடித்தன கபோலங்கள்; சுற்றும் தீச் சுடர் பொடித்தன மயிர்த் தொளை; புகையும் போர்த்தது; மடித்தது வாய்; நெடு மழைக் கை, மண் பக அடித்தன, ஒன்றொடு ஒன்று அசனி அஞ்சவே. | 67 |
|
பாதங்கள் பெயர்தொறும், பாரும் மேருவும், போதம் கொள் நெடுந் தனிப் பொரு இல் கூம்பொடு, மாதங்கம் வரு கலம் மறுகி, கால் பொர, ஓதம் கொள் கடலினின்று உலைவ போன்றவே. | 68 |
|
அஞ்சினர் வானவர்; அவுணர் அச்சத்தால் துஞ்சினர் எனைப் பலர்; சொரி மதத் தொளை எஞ்சின, திசைக் கரி; இரவி மீண்டனன்; வெஞ் சினக் கூற்றும், தன் விழி புதைத்தே! | 69 |
இராமனுக்கு அஞ்சி பரதன் தன் தாயைக் கொல்லாது விடுதல்
|
கொடிய வெங் கோபத்தால் கொதித்த கோளரி, கடியவள் தாய் எனக் கருதுகின்றிலன்; 'நெடியவன் முனியும்' என்று அஞ்சி நின்றனன்; இடி உரும் அனைய வெம் மொழி இயம்புவான்: | 70 |
பரதன் கைகேயியை பழித்துரைத்தல்
|
'மாண்டனன் எந்தை, என் தம்முன் மா தவம் பூண்டனன், நின் கொடும் புணர்ப்பினால்; என்றால், கீண்டிலென் வாய்; அது கேட்டும், நின்ற யான் ஆண்டனெனே அன்றோ அரசை ஆசையால்? | 71 |
|
'நீ இனம் இருந்தனை; யானும், நின்றனென்; "ஏ" எனும் மாத்திரத்து எற்றுகிற்றிலென்; ஆயவன் முனியும் என்று அஞ்சினேன் அலால், "தாய்" எனும் பெயர் எனைத் தடுக்கற் பாலதோ? | 72 |
|
'மாளவும் உளன், ஒரு மன்னன் வன் சொலால்; மீளவும் உளன் ஒரு வீரன்; மேய பார் ஆளவும் உளன் ஒரு பரதன்; ஆயினால், கோள் இல அறநெறி! குறை உண்டாகுமோ? | 73 |
|
'"சுழியுடைத் தாயுடைக் கொடிய சூழ்ச்சியால், வழியுடைத்தாய் வரும் மரபை மாய்த்து, ஒரு பழி உடைத்து ஆக்கினன், பரதன் பண்டு" எனும், மொழி உடைத்து ஆக்கலின் முறைமை வேறு உண்டோ ? | 74 |
|
'கவ்வு அரவு இது என இருந்திர்; கற்பு எனும் அவ் வரம்பு அழித்து, உமை அகத்துளே வைத்த வெவ் அரம் பொருத வேல் அரசை வேர் அறுத்து, இவ் வரம் கொண்ட நீர் இனி என் கோடிரோ? | 75 |
| நோயீர் அல்லீர்; நும் கணவன் தன் உயிர் உண்டீர்; பேயீரே நீர்! இன்னம் இருக்கப் பெறுவீரே? மாயீர்! மாயா வன் பழி தந்தீர்! முலை தந்தீர்! தாயீரே நீர்! இன்னும் எனக்கு என் தருவீரே! | 76 |
|
'ஒன்றும் பொய்யா மன்னனை வாயால், உயிரோடும் தின்றும், தீரா வன் பழி கொண்டீர்; திரு எய்தி என்றும் நீரே வாழ உவந்தீர்; அவன் ஏக, கன்றும் தாயும் போல்வன கண்டும் கழியீரே! | 77 |
|
'இறந்தான் தந்தை, "ஈந்த வரத்துக்கு இழிவு" என்னா; "அறந்தான் ஈது" என்று, அன்னவன் மைந்தன், அரசு எல்லாம் துறந்தான்; "தாயின் சூழ்ச்சியின், ஞாலம், அவனோடும் பிறந்தான், ஆண்டான்" என்னும் இது, என்னால் பெறலாமே? | 78 |
|
'"மாளும்" என்றே தந்தையை உன்னான்; வசை கொண்டாள் கோளும் என்னாலே எனல் கொண்டான்; அது அன்றேல். மீளும் அன்றே? என்னையும், "மெய்யே உலகு எல்லாம் ஆளும்" என்றே போயினன் அன்றோ?- அரசு ஆள்வான் | 79 |
|
'ஓதா நின்ற தொல் குல மன்னன் உணர்வு அப்பால் யாதானும் தான் ஆக; "எனக்கே பணி செய்வான், தீதா நின்ற சிந்தனை செய்தான் அவன்" என்னப் போதாதோ, என் தாய் இவள் கொண்ட பொருள் அம்மா? | 80 |
|
'உய்யா நின்றேன் இன்னமும்; என்முன் உடன் வந்தான், கை ஆர் கல்லைப் புல் அடகு உண்ண, கலம் ஏந்தி, வெய்யோன் நான் இன் சாலியின் வெண் சோறு, அமுது என்ன, நெய்யோடு உண்ண நின்றது, நின்றார் நினையாரோ? | 81 |
|
'"வில் ஆர் தோளான் மேவினன், வெங் கானகம்" என்ன, நல்லான் அன்றே துஞ்சினன்; நஞ்சே அனையாளைக் கொல்லேன், மாயேன்; வன் பழியாலே குறைவு அற்றேன்- அல்லேனோ யான்! அன்பு உடையார்போல் அழுகின்றேன் | 82 |
|
'பாரோர் கொள்ளார்; யான் உயிர் பேணிப் பழி பூணேன்; தீராது ஒன்றால் நின் பழி; ஊரில் திரு நில்லாள்; ஆரோடு எண்ணிற்று? ஆர் உரைதந்தார்? அறம் எல்லாம் வேரோடும் கேடு ஆக முடித்து, என் விளைவித்தாய்? | 83 |
|
'கொன்றேன், நான் என் தந்தையை, மற்று உன் கொலை வாயால்- ஒன்றோ? கானத்து அண்ணலே உய்த்தேன்; உலகு ஆள்வான் நின்றேன்; என்றால், நின் பிழை உண்டோ ? பழி உண்டோ ? என்றேனும் தான் என் பழி மாயும் இடம் உண்டோ ? | 84 |
|
'கண்ணாலே, என் செய் வினை, இன்னும் சில காண்பார்; மண்ணோர் பாராது எள்ளுவர்; வாளா பழி பூண்டாய்; "உண்ணா நஞ்சம் கொல்கிலது' என்னும் உரை உண்டு" என்று எண்ணா நின்றேன்; அன்றி இரேன், என் உயிரோடே | 85 |
பரதன் தான் இனி செய்யப்போவது பற்றி உரைத்தல்
|
'ஏன்று, உன் பாவிக் கும்பி வயிற்றினிடை வைகித் தோன்றும் தீராப் பாதகம் அற்று, என் துயர் தீர, சான்றும்தானே நல் அறம் ஆக, தகை ஞாலம் மூன்றும் காண, மா தவம் யானே முயல்கின்றேன். | 86 |
கைகேயிக்கு பரதனின் அறிவுரை
|
'சிறந்தார் சொல்லும் நல் உரை சொன்னேன்; செயல் எல்லாம் மறந்தாய் செய்தாய் ஆகுதி; மாயா உயிர் தன்னைத் துறந்தாய் ஆகின் தூயையும் ஆதி; உலகத்தே பிறந்தாய் ஆதி; ஈது அலது இல்லைப் பிறிது' என்றான் | 87 |
கோசலையின் திருவடி வணங்க பரதல் செல்லுதல்
|
இன்னணம், இனையன இயம்பி, 'யானும், இப் பன்ன அருங் கொடு மனப் பாவிபாடு இரேன்; துன்ன அருந் துயர் கெட, தூய கோசலை பொன் அடி தொழுவென்' என்று, எழுந்து போயினான் | 88 |
பரதன் கோசலையின் திருவடியில் வீழ்ந்து வணங்குதல்
|
ஆண்தகை, கோசலை அருகர் எய்தினன்; மீண்டும், மண் கிழிதர வீழ்ந்து, கேழ் கிளர் காண் தகு தடக் கையின் கமலச் சீறடி பூண்டனன்; கிடந்தனன்; புலம்பினான் அரோ! | 89 |
பரதனின் இரங்கல் உரை
|
'எந்தை எவ் உலகு உளான்? எம் முன் யாண்டையான்? வந்தது, தமியென், இம் மறுக்கம் காணவோ? சிந்தையின் உறு துயர் தீர்த்திரால் எனும், அந்தரத்து அமரரும் அழுது சோரவே. | 90 |
|
'அடித்தலம் கண்டிலென் யான், என் ஐயனை; படித்தலம் காவலன், பெயரற்பாலனோ? பிடித்திலிர் போலும் நீர்; பிழைத்திரால்' எனும்- பொடித்தலம் தோள் உறப்புரண்டு சோர்கின்றான். | 91 |
|
'கொடியவர் யாவரும் குலங்கள் வேர் அற நொடிகுவென் யான்; அது நுவல்வது எங்ஙனம்? கடியவள் வயிற்றினில் பிறந்த கள்வனேன், முடிகுவென், அருந் துயர் முடிய' என்னுமால், | 92 |
|
'இரதம் ஒன்று ஊர்ந்து, பார் இருளை நீக்கும் அவ் வரதனில் ஒளி பெற மலர்ந்த தொல் குலம், "பரதன்" என்று ஒரு பழி படைத்தது' என்னுமால்- மரகத மலை என வளர்ந்த தோளினான். | 93 |
|
'வாள்தொடு தானையான் வானில் வைகிட, காடு ஒரு தலைமகன் எய்த, கண் இலா நாடு ஒரு துயரிடை நைவதே' எனும்- தாள் தொடு தடக் கை அத் தருமமே அனான். | 94 |
பரதன் தூயன் என அறிந்த கோசலையின் உரை
|
புலம்புறு குரிசில்தன் புலர்வு நோக்கினாள், குலம் பொறை கற்பு இவை சுமந்த கோசலை; 'நிலம் பொறை ஆற்றலன், நெஞ்சம் தூய்து' எனா, சலம் பிறிது உற, மனம் தளர்ந்து, கூறுவாள்: | 95 |
கோசலை பரதனை வினாவுதல்
|
'மை அறு மனத்து ஒரு மாசு உளான் அலன்; செய்யனே' என்பது தேறும் சிந்தையாள், 'கைகயர் கோமகள் இழைத்த கைதவம், ஐய! நீ அறிந்திலை போலுமால்?' என்றாள். | 96 |
கோசலையின் சொல்லால் துயருற்ற பரதனின் சூளுரை
|
தாள் உறு குரிசில், அத் தாய் சொல் கேட்டலும், கோள் உறு மடங்கலின் குமுறி விம்முவான், நாள் உறு நல் அறம் நடுங்க, நாவினால் சூளுறு கட்டுரை சொல்லல் மேயினான்: | 97 |
|
'அறம் கெட முயன்றவன், அருள் இல் நெஞ்சினன், பிறன்கடை நின்றவன், பிறரைச் சீறினோன், மறம்கொடு மன்னுயிர் கொன்று வாழ்ந்தவன், துறந்த மா தவர்க்கு அருந் துயரம் சூழ்ந்துளோன். | 98 |
|
'குரவரை, மகளிரை, வாளின் கொன்றுளோன், புரவலன் தன்னொடும் அமரில் புக்கு உடன் விரவலர் வெரிநிடை விழிக்க, மீண்டுளோன், இரவலர் அரு நிதி எறிந்து வௌவினோன், | 99 |
|
'"தழைத்த தண் துளவினோன் தலைவன் அல்லன்" என்று அழைத்தவன், அறநெறி அந்தணாளரில் பிழைத்தவன், பிழைப்பு இலா மறையைப் பேணலாது, "இழைத்த வன் பொய்" எனும் இழுதை நெஞ்சினோன் | 100 |
|
'தாய் பசி உழந்து உயிர் தளரத், தான் தனி, பாய் பெரும் பாழ் வயிறு அளிக்கும் பாவியும், நாயகன் பட நடந்தவனும், நண்ணும் அத் தீ எரி நரகத்துக் கடிது செல்க, யான். | 101 |
|
'தாளினில் அடைந்தவர்தம்மை, தற்கு ஒரு கோள் உற, அஞ்சினன் கொடுத்த பேதையும், நாளினும் அறம் மறந்தவனும், நண்ணுறும் மீள அரு நரகிடைக் கடிது வீழ்க, யான். | 102 |
|
'பொய்க் கரி கூறினோன், போருக்கு அஞ்சினோன், கைக் கொளும் அடைக்கலம் கரந்து வவ்வினோன், எய்த்த இடத்து இடர் செய்தோன், என்று இன்னோர் புகும் மெய்க்கொடு நரகிடை விரைவின் வீழ்க, யான். | 103 |
|
'அந்தணர் உறையுளை அனலி ஊட்டினோன், மைந்தரைக் கொன்றுளோன், வழக்கில் பொய்த்துளோன், நிந்தனை தேவரை நிகழ்த்தினோன், புகும் வெந் துயர் நரகத்து வீழ்க, யானுமே. | 104 |
|
'கன்று உயிர் ஓய்ந்து உகக் கறந்து பால் உண்டோ ன், மன்றிடைப் பிறர் பொருள் மறைத்து வவ்வினோன், நன்றியை மறந்திடும் நயம் இல் நாவினோன், என்று இவர் உறு நரகு என்னது ஆகவே. | 105 |
|
'ஆறு தன்னுடன் வரும் அம் சொல் மாதரை ஊறு கொண்டு அலைக்க, தன் உயிர் கொண்டு ஓடினோன், சோறு தன் அயலுளோர் பசிக்கத் துய்த்துளோன், ஏறும் அக் கதியிடை யானும் ஏறவே. | 106 |
|
'எஃகு எறி செருமுகத்து ஏற்ற தெவ்வருக்கு ஒஃகினன், உயிர் வளர்த்து உண்ணும் ஆசையான், அஃகல் இல் அறநெறி ஆக்கியோன் பொருள் வெஃகிய மன்னன், வீழ் நரகின் வீழ்க, யான். | 107 |
|
'அழிவு அரும் அரசியல் எய்தி, ஆகும் என்று, இழி வரு சிறு தொழில் இயற்றி, ஆண்டு, தன் வழி வரு தருமத்தை மறந்து, மற்று ஒரு பழி வரு நெறி படர் பதகன் ஆக, யான். | 108 |
|
'தஞ்சு என ஒதுங்கினர் தனது பார் உளோர் எஞ்சல் இல் மறுக்கினோடு இரியல் போயுற, வஞ்சி சென்று இறுத்தவன் வாகை மீக் கொள அஞ்சின மன்னவன் ஆக யானுமே. | 109 |
|
'கன்னியை அழி செயக் கருதினோன், குரு பன்னியை நோக்கினோன், பருகினோன் நறை, பொன் இகழ் களவினில் பொருந்தினோன் எனும் இன்னவர் உறு கதி என்னது ஆகவே. | 110 |
|
'ஊண் அல உண் வழி நாயின் உண்டவன், "ஆண் அலன், பெண் அலன், ஆர்கொலாம்?" என நாணலன், நரகம் உண்டு என்னும் நல் உரை பேணலன், பிறர் பழி பிதற்றி, ஆக யான், | 111 |
|
'மறு இல் தொல் குலங்களை மாசு இட்டு ஏற்றினோன், சிறு விலை எளியவர் உணவு சிந்தினோன், நறியன அயலவர் நாவில் நீர் வர உறு பதம் நுங்கிய ஒருவன், ஆக யான். | 112 |
|
'வில்லினும் வாளினும் விரிந்த ஆண் தொழில் புல்லிடை உகுத்தனென், பொய்ம்மை யாக்கையைச் சில் பகல் ஓம்புவான் செறுநர் சீறிய இல்லிடை இடு பதம் ஏற்க, என் கையால். | 113 |
|
'ஏற்றவற்கு, ஒரு பொருள் உள்ளது, இன்று' என்று மாற்றலன், உதவலன், வரம்பு இல் பல் பகல் ஆற்றினன் உழற்றும் ஓர் ஆதன் எய்தும் அக் கூற்று உறு நரகின் ஓர் கூறு கொள்க, யான். | 114 |
|
'பிணிக்கு உறு முடை உடல் பேணி, பேணலார்த் துணிக் குறு வயிர வாள் தடக் கை தூக்கிப் போய், மணிக் குறு நகை இள மங்கைமார்கள் முன், தணிக்குறு பகைஞரைத் தாழ்க, என் தலை. | 115 |
|
'கரும்பு அலர் செந் நெல் அம் கழனிக் கான நாடு அரும் பகை கவர்ந்து உண, ஆவி பேணினென், இரும்பு அலர் நெடுந் தளை ஈர்த்த காலொடும், விரும்பலர் முகத்து, எதிர் விழித்து நிற்க, யான்.' | 116 |
பரதனைத் தழுவி கோசலை அழுதல்
|
தூய வாசகம் சொன்ன தோன்றலை, தீய கானகம் திருவின் நீங்கி முன் போயினான் வரக் கண்ட பொம்மலாள் ஆய காதலால், அழுது புல்லினாள். | 117 |
|
செம்மை நல் மனத்து அண்ணல் செய்கையும், அம்மை தீமையும், அறிதல் தேற்றினாள்; கொம்மை வெம் முலை குமுறு பால் உக, விம்மி விம்மி நின்று, இவை விளம்புவாள்: | 118 |
கோசலை பரதனை வாழ்த்துதல்
|
'முன்னை நும் குல முதலுளோர்கள்தாம், நின்னை யாவரே நிகர்க்கும் நீர்மையார்? மன்னர் மன்னவா!' என்று, வாழ்த்தினாள்- உன்ன உன்ன நைந்து உருகி விம்முவாள். | 119 |
சத்துருக்கனன் கோசலையை வணங்கலும், வசிட்டனின் வருகையும்
|
உன்ன நைந்து நைந்து, உருகும் அன்புகூர் அன்னை தாளில் வீழ்ந்து, இளைய அண்ணலும், சொன்ன நீர்மையால் தொழுது மாழ்கினான்; இன்ன வேலைவாய், முனிவன் எய்தினான். | 120 |
வசிட்டனை பரதன் வணங்கலும், வசிட்டன் தழுவி அழுதலும்
|
வந்த மாதவன் தாளில், வள்ளல் வீழ்ந்து, 'எந்தை யாண்டையான்? இயம்புவீர்?' எனா, நொந்து மாழ்கினான்; நுவல்வது ஓர்கிலா அந்த மா தவன் அழுது புல்லினான். | 121 |
கோசலை பரதனை தயரதனுக்கு இறுதிக் கடன் செய்யச் சொல்லுதல்
|
'மறு இல் மைந்தனே! வள்ளல், உந்தையார், இறுதி எய்தி நாள் ஏழ்-இரண்டின; சிறுவர் செய் கடன் செய்து தீர்த்தி' என்று, உறுவல் மேயினாள் உரையின் மேயினாள். | 122 |
பரதன் வசிட்டனுடன் சென்று தந்தையின் திருவுருவை நோக்கல்
|
அன்னை ஏவினாள், அடி இறைஞ்சினான்; பொன்னின் வார் சடைப் புனிதனோடும் போய், தன்னை நல்கி, அத் தருமம் நல்கினான் பன்னு தொல் அறப் படிவம் நோக்கினான். | 123 |
தயரதனின் திருமேனி கண்டு பரதன் புலம்பல்
|
மண்ணின்மேல் விழுந்து அலறி மாழ்குவான், அண்ணல், ஆழியான், அவனி காவலான், எண்ணெய் உண்ட பொன் எழில் கொள் மேனியை, கண்ண நீரினால் கழுவி ஆட்டினான். | 124 |
தயரதன் உடலை விமானத்தில் வைத்து, யானையின் மீது கொண்டு செல்லுதல்
|
பற்றி, அவ்வயின் பரிவின் வாங்கினார், சுற்றும் நான்மறைத் துறை செய் கேள்வியார்; கொற்ற மண்கணை குமுற, மன்னனை, மற்று ஓர் பொன்னின் மா மானம் ஏற்றினர். | 125 |
|
கரை செய் வேலைபோல், நகரி, கை எடுத்து, உரை செய் பூசலிட்டு, உயிர் துளங்குற, அரச வேலை சூழ்ந்து, அழுது, கைதொழ, புரசை யானையில் கொண்டு போயினார். | 126 |
சாவுப் பறை முதலியன ஒலித்தல்
|
சங்கு பேரியும், தழுவு சின்னமும் எங்கும் எங்கும் நின்று இரங்கி ஏங்குவ, மங்குல் தோய் நகர் மகளிர் ஆம் எனப் பொங்கு கண் புடைத்து அழுவ போன்றவே. | 127 |
தயரதன் உடல் சரயு நதி அடைதல்
|
மாவும், யானையும், வயங்கு தேர்களும், கோவும், நான் மறைக் குழுவும், முன் செல, தேவிமாரொடும் கொண்டு, தெண் திரை தாவு வார் புனல் சரயு எய்தினார். | 128 |
இறுதிக் கடன் செய பரதனை அழைத்தல்
|
எய்தி, நூலுளோர் மொழிந்த யாவையும் செய்து, தீக் கலம் திருத்தி, செல்வனை, வெய்தின் ஏற்றினார்; 'வீர! நுந்தைபால் பொய் இல் மாக் கடன் கழித்தி போந்து' என்றார். | 129 |
கடன் செய்ய எழுந்த பரதனை வசிட்டன் தடுத்துரைத்தல்
|
என்னும் வேலையில் எழுந்த வீரனை, 'அன்னை தீமையால் அரசன் நின்னையும், துன்னு துன்பத்தால், துறந்து போயினான், முன்னரே' என முனிவன் கூறினான். | 130 |
பரதன் துயர் மிகுதியால் புலம்பி அழுதல்
|
'துறந்து போயினான் நுந்தை; தோன்றல்! நீ பிறந்து, பேர் அறம் பிழைத்தது' என்றபோது, இறந்து போயினான்; இருந்தது, ஆண்டு, அது மறந்து வேறு ஒரு மைந்தன் ஆம் கொலாம். | 131 |
|
இடிக்கண் வாள் அரா இடைவது ஆம் எனா, படிக்கண் வீழ்ந்து அகம் பதைக்கும் நெஞ்சினான், தடுக்கல் ஆகலாத் துயரம் தன்னுளே துடிக்க, விம்மி நின்று அழுது சொல்லுவான்: | 132 |
|
'உரை செய் மன்னர் மற்று என்னில் யாவரே? இரவிதன் குலத்து, எந்தை முந்தையோர் பிரத பூசனைக்கு உரிய பேறு இலேன்; அரசு செய்யவோ ஆவது ஆயினேன்! | 133 |
|
'பூவில் நான்முகன் புதல்வன் ஆதி ஆம் தா இல் மன்னர், தம் தரும நீதியால் தேவர் ஆயினார்; சிறுவன் ஆகியே, ஆவ! நான் பிறந்து அவத்தன் ஆனவா? | 134 |
|
'துன்னு தாள் வளம் சுமந்த தாழையில் பன்னு வான் குலைப் பதடி ஆயினேன்; என்னை! என்னையே ஈன்று காத்த என் அன்னையார் எனக்கு அழகு செய்தவா!' | 135 |
வசிட்டன் சத்துருக்கனனைக் கொண்டு தயரதனுக்கு இறுதிக்கடன் செய்வித்தல்
|
என்று கூறி நொந்து இடரின் மூழ்கும் அத் துன்று தாரவற்கு இளைய தோன்றலால், அன்று நேர் கடன் அமைவது ஆக்கினான்- நின்று நான்மறை நெறி செய் நீர்மையான். | 136 |
தயரதன் தேவியர் தீக்குளித்து நற்கதி பெறுதல்
|
இழையும் ஆரமும் இடையும் மின்னிட, குழையும் மா மலர்க் கொம்பு அனார்கள் தாம் தழை இல் முண்டகம் தழுவி கானிடை முழையில் மஞ்ஞைபோல், எரியில் மூழ்கினார். | 137 |
|
அங்கி நீரினும் குளிர, அம்புயத் திங்கள் வாள் முகம் திரு விளங்குற, சங்கை தீர்ந்து, தம் கணவர் பின் செலும் நங்கைமார் புகும் உலகம் நண்ணினார். | 138 |
ஈமக் கடன் முடித்துப் பரதன் மனை சேர்தல்
|
அனைய மா தவன், அரசர் கோமகற்கு இனைய தன்மையால் இயைவ செய்த பின், மனையின் எய்தினான் - மரபின் வாழ்வினை வினையின் எய்தும் ஓர் பிணியின் வேலையான். | 139 |
பத்து நாட்கள் சடங்குகள் நடைபெறுதல்
|
ஐந்தும் ஐந்தும் நாள் ஊழி ஆம் என, மைந்தன், வெந் துயர்க் கடலின் வைகினான்; தந்தை தன்வயின் தருமம் யாவையும், முந்து நூலுளோர் முறையின் முற்றினான். | 140 |
வசிட்டனும் மந்திரக்கிழவரும் பரதனிடம் வருதல்
|
முற்றும் முற்றுவித்து உதவி, மும்மை நூல் சுற்றம் யாவையும் தொடரத் தோன்றினான், வெற்றி மா தவன் - வினை முடித்த அக் கொற்ற வேல் நெடுங் குமரற் கூறுவான்: | 141 |
|
'மன்னர் இன்றியே வையம் வைகல்தான் தொன்மை அன்று' எனத் துணியும் நெஞ்சினார், அன்ன மா நிலத்து அறிஞர் தம்மொடும், முன்னை மந்திரக் கிழவர் முந்தினார். | 142 |
மிகைப் பாடல்கள்
|
ஆய காதல் தனையனைத் தந்த அத் தூய தையல் தொழிலுறுவார், 'உனைக் கூயள் அன்னை' என்றே சென்று கூறலும், ஏய அன்பினன் தானும் சென்று எய்தினான். | 41-1 |
|
'தீ அன கொடியவள் செய்த செய்கையை நாயினேன் உனரின், நல் நெறியின் நீங்கலாத் தூயவர்க்கு இடர் இழைத்து உழலும் தோமுடை ஆயவர் வீழ் கதி அதனின் வீழ்க, யான்.' | 116-1 |
|
உந்து போன தடந் தேர் வலானொடும், மந்திரப் பெருந் தலைவர், மற்றுளோர், தந்திரத் தனித் தலைவர், நண்பினோர், வந்து சுற்றும் உற்று, அழுது மாழ்கினார். | 125-1 |
|
என்று கொண்டு மாதவன் இயம்பலும்,- நின்று நின்று தான் நெடிது உயிர்த்தனன்; 'நன்று, நன்று!' எனா நகை முகிழ்த்தனன்;- குன்று குன்றுறக் குலவு தோளினான். | 131-1 |
|
அன்னதாக, அங்கு, ஆறு பத்து எனச் சொன்ன ஆயிரம் தோகைமார்களும், துன்னி வந்தனர்-சோர்வு இலாது, அவர் மின்னும் வாள் எரி மீது வீழவே. | 136-1 |
தேடல் தொடர்பான தகவல்கள்:
10. பள்ளிபடைப் படலம் - Kambar Books - கம்பர் நூல்கள் - Tamil Literature's - தமிழ் இலக்கியங்கள் - என்றான், நின்று, கொண்டு, பரதனின், தயரதன், யாவையும், எய்தினான், மன்னர், வீழ்ந்து, சென்று, போயினான், தூதுவர், வினாவுதல், நெடுங், கண்டிலன், மன்னன், என்னும், எல்லாம், கோசலையின், மலர்ந்த, பொருள், இழந்தன, இராமன், விம்மி, நைந்து, உனக்கு, இன்னமும், மறந்து, வசிட்டன், சுற்றும், மைந்தன், என்றாள், நின்றேன், அறநெறி, யானும், இழைத்த, புகும், கானகம், போலும், பிறந்து, உடைத்து, நீத்தன, துயரம், எங்கும், கோமகன், என்றார், திருமுகம், எய்தினன், நெடிது, மீண்டும், தந்தையை, கைகேயி, கைகேயியை, வணங்கலும், வீதிகள், மாவும், நோக்கினான், காணுதல், போல்வன, யாண்டையான்