கலைக் களஞ்சியம்
கம்ப இராமாயணம் - 9. சித்திரகூடப் படலம்
இராமன் சித்திரகூட மலையின் அழகை சீதைக்குக் காட்டி மகிழ்தல்
|
நினையும் தேவர்க்கும் நமக்கும் ஒத்து, ஒரு நெறி நின்ற அனகன், அம் கனன், ஆயிரம் பெயருடை அமலன், சனகன் மா மடமயிற்கு அந்தச் சந்தனம் செறிந்த கனக மால் வரை இயல்பு எலாம் தெரிவுறக் காட்டும். | 1 |
|
'வாளும் வேலும் விட்டு அளாயின அனைய கண் மயிலே! தாளின் ஏலமும் தமாலமும் தொடர்தரு சாரல், நீள மாலைய துயில்வன நீர் உண்ட கமஞ் சூல் காளமேகமும் நாகமும் தெரிகில-காணாய்! | 2 |
|
'குருதி வாள் எனச் செவ் அரி பரந்த கண் குயிலே! மருவி மால் வரை உம்பரில் குதிக்கின்ற வருடை, சுருதிபோல் தெளி மரகதக் கொழுஞ் சுடர் சுற்ற, பருதி வானவன் பசும் பரி புரைவன-பாராய்! | 3 |
|
'வடம் கொள் பூண் முலை மட மயிலே! மதக் கதமா அடங்கு பேழ் வயிற்று அரவு உரி அமைதொறும் தொடக்கி, தடங்கள் தோறும் நின்று ஆடுவ, தண்டலை அயோத்தி நுடங்கு மாளிகைத் துகிற்கொடி நிகர்ப்பன-நோக்காய்! | 4 |
|
'உவரிவாய் அன்றிப் பாற்கடல் உதவிய அமுதே! துவரின் நீள் மணித் தடம்தொறும் இடம்தொறும் துவன்றி, கவரி மால் நிற வால் புடை பெயர்வன, கடிதின் பவள மால் வரை அருவியைப் பொருவிய-பாராய்! | 5 |
|
'சலம் தலைக்கொண்ட சீயத்தால், தனி மதக் கத மா உலந்து வீழ்தலின் சிந்தின உதிரத்தில், மடவார் புலந்த காலை அற்று உக்கன குங்குமப் பொதியில் கலந்த முத்து என, வேழ முத்து இமைப்பன-காணாய்! | 6 |
|
'நீண்ட மால் வரை மதி உற, நெடு முடி நிவந்த தூண்டு மா மணிச் சுடர் சடைக் கற்றையின் தோன்ற, மாண்ட வால் நிற அருவி அம் மழ விடைப் பாகன் காண் தகும் சடைக் கங்கையை நிகர்ப்பன-காணாய்! | 7 |
|
'தொட்ட வார் சுனை, சுடர் ஒளி மணியொடும் தூவி விட்ட சென்றன, விடா மத மழை அன வேழம் வட்ட வேங்கையின் மலரொடும் ததைந்தன, வயங்கும் பட்டம் நெற்றியில் சுற்றிய போல்வன-பாராய்! | 8 |
|
'இழைந்த நூல் இணை மணிக் குடம் சுமக்கின்றது என்னக் குழைந்த நுண் இடைக் குவி இள வன முலைக் கொம்பே! தழைந்த சந்தனச் சோலை தன் செலவினைத் தடுப்ப, நுழைந்து போகின்றது ஒக்கின்ற மதியினை நோக்காய்! | 9 |
|
'உருகு காதலின் தழைகொண்டு மழலை வண்டு ஓச்சி, முருகு நாறு செந் தேனினை முழைநின்றும் வாங்கி, பெருகு சூல் இளம் பிடிக்கு ஒரு பிறை மருப்பு யானை, பருக, வாயினில், கையின்நின்று அளிப்பது-பாராய்! | 10 |
|
'அளிக்கும் நாயகன் மாயை புக்கு அடங்கினன் எனினும், களிப்பு இல் இந்தியத்து யோகியைக் கரக்கிலன்; அதுபோல், ஒளித்து நின்றுளர் ஆயினும் உருத் தெரிகின்ற பளிக்கு அறைச் சில பரிமுக மாக்களைப்-பாராய்! | 11 |
|
'ஆடுகின்ற மா மயிலினும் அழகிய குயிலே! கூடுகின்றிலர், கொடிச்சியர் தம் மனம் கொதிப்ப ஊடுகின்றனர், கொழுநரை உருகினர் நோக்கப் பாடுகின்றன, கின்னர மிதுனங்கள்-பாராய்! | 12 |
|
'வில்லி வாங்கிய சிலை எனப் பொலி நுதல் விளக்கே! வல்லிதாம் கழை தாக்கலின் வழிந்து இழி பிரசம், கொல்லி வாங்கிய குன்றவர் கொடி நெடுங் கவலை கல்லி வாங்கிய குழிகளை நிறைப்பன-காணாய். | 13 |
|
'ஒருவு இல் பெண்மை என்று உரைக்கின்ற உடலினுக்கு உயிரே! மருவு காதலின் இனிது உடன் ஆடிய மந்தி அருவி நீர்கொடு வீச, தான் அப் புறத்து ஏறி, கருவி மா மழை உதிர்ப்பது ஓர் கடுவனைக்-காணாய்! | 14 |
|
'வீறு பஞ்சினில் அமிழ்த நெய் மாட்டிய விளக்கே! சீறு வெங் கதிர் செறிந்தன, பேர்கல, திரியா மாறு இல் மண்டிலம் நிரம்பிய மாணிக்க மணிக்கல்- பாறை மற்று ஒரு பரிதியின் பொலிவது-பாராய்! | 15 |
|
'சீலம் இன்னது என்று அருந்ததிக்கு அருளிய திருவே! நீல வண்டினம் படிந்து எழ, வளைந்து உடன் நிமிர்வ கோல வேங்கையின் கொம்பர்கள், பொன் மலர் தூவிக் காலினில் தொழுது எழுவன நிகர்ப்பன-காணாய்! | 16 |
|
'வில் கொள் வாள் நுதல், விளங்கு இழை, இளந் தளிர்க் கொழுந்தே! எல் கொள் மால் வரை உம்பரின், இரும் புனம் காக்கும் கொல் கொள் வேல் கணார் குரீஇ இனத்து எறி குருவிந்தக் கற்கள், வானிடை மீன் என வீழ்வன-காணாய்! | 17 |
|
'வரி கொள் ஒண் சிலை வயவர்தம் கணிச்சியின் மறித்த பரிய கால் அகில் சுட, நிமிர் பசும் புகைப் படலம், அரிய வேதியர், ஆகுதிப் புகையொடும் அளவி, கரிய மால் வரைக் கொழுந்து எனப் படர்வன-காணாய்! | 18 |
|
'நானம், நாள்மலர், நறை, அகில், நாவி, தேன், நாறும் சோனை வார் குழற் சுமை பொறாது இறும் இடைத் தோகாய்! வான யாறு மீன் மலர்ந்தன எனப் புனல் வறந்த கான யாறுகள் கதிர் மணி இமைப்பன-காணாய்! | 19 |
|
'மஞ்சு அளாவிய மாணிக்கப் பாறையில் மறைவ, செஞ்செவே நெடு மரகதப் பாறையில் தெரிவ, விஞ்சை நாடியர் கொழுநரோடு ஊடிய விமலப் பஞ்சு அளாவிய சீறடிச் சுவடிகள்-பாராய்! | 20 |
|
'சுழித்த செம்பொனின் தொளைபுரை உந்தியின் துணையே! கொழித்த மா மணி அருவியொடு இழிவன, கோலம் அழித்து மேவிய அரம்பையர் அறல் புரை கூந்தல் கழித்து நீக்கிய கற்பக நறு மலர்-காணாய்! | 21 |
|
'அறை கழல் சிலைக் குன்றவர் அகன் புனம் காவல் பறை எடுத்து, ஒரு கடுவன் நின்று அடிப்பது-பாராய்! பிறையை எட்டினள் பிடித்து, "இதற்கு இது பிழை" என்னா, கறை துடைக்குறும் பேதை ஓர் கொடிச்சியைக்-காணாய்! | 22 |
|
'அடுத்த பல் பகல் அன்பரின் பிரிந்தவர் என்பது எடுத்து நம்தமக்கு இயம்புவ எனக், கரிந்து இருண்ட தொடுத்த மாதவிச் சூழலில், சூர் அரமகளிர் படுத்து வைகிய பல்லவ சயனங்கள்-பாராய்! | 23 |
|
'நினைந்த போதினும் அமிழ்து ஒக்கும் நேரிழை! நிறை தேன் வனைந்த வேங்கையில், கோங்கினில், வயிந்தொறும் தொடுத்துக் குனிந்த ஊசலில், கொடிச்சியர் எடுத்த இன் குறிஞ்சி கனிந்த பாடல் கேட்டு, அசுணமா வருவன-காணாய்! | 24 |
|
'இலவும் இந்திரகோபமும் புரை இதழ் இனியோய்! அலவும் நுண் துளி அருவி நீர், அரம்பையர் ஆட, கலவை, சாந்து, செங் குங்குமம், கற்பகம் கொடுத்த பலவும் தோய்தலின் பரிமளம் கமழ்வன-பாராய்! | 25 |
|
'செம் பொனால் செய்து, குலிகம் இட்டு எழுதிய செப்பு ஓர் கொம்பு தாங்கியது எனப் பொலி வன முலைக் கொடியே! அம் பொன் மால் வரை, அலர் கதிர் உச்சி சென்று அணுகப் பைம் பொன் மா முடி மிலைச்சியது ஒப்பது-பாராய்! | 26 |
|
'மடந்தைமார்களில் திலதமே! மணி நிறத் திணி கல் தொடர்ந்த பாறையில், வேயினம் சொரி கதிர் முத்தம் இடம்தொறும் கிடந்து இமைப்பன, எக்கு இளஞ் செக்கர் படர்ந்த வானிடை, தாரகை நிகர்ப்பன-பாராய்! | 27 |
|
'குழுவு நுண் தொளை வேயினும், குறி நரம்பு எறிவுற்று எழுவு தண் தமிழ் யாழினும் இனிய சொல் கிளியே! முழுவதும் மலர் விரிந்த தாள் முருக்கு இடை மிடைந்த பழுவம், வெங் கனல் கதுவியது ஒப்பன-பாராய்! | 28 |
|
'வளைகள் காந்தளில் பெய்தன அனைய கைம் மயிலே! தொளை கொள் தாழ் தடக் கைந் நெடுந் துருத்தியில் தூக்கி, அளவு இல் மூப்பினர் அருந் தவர்க்கு, அருவி நீர் கொணர்ந்து, களப மால் கரி குண்டிகைச் சொரிவன-காணாய்! | 29 |
|
'வடுவின் மா வகிர் இவை எனப் பொலிந்த கண் மயிலே! இடுகு கண்ணினர், இடர் உறு மூப்பினர் ஏக, நெடுகு கூனல் வால் நீட்டின, உருகுறு நெஞ்சக் கடுவன், மா தவர்க்கு அரு நெறி காட்டுவ-காணாய்! | 30 |
|
'பாந்தள், தேர், இவை பழிபடப் பரந்த பேர் அல்குல்! ஏந்து நூல் அணி மார்பினர் ஆகுதிக்கு இயையக் கூந்தல் மென் மயில் குறுகின நெடுஞ் சிறை கோலி, காந்து குண்டத்தில் அடங்கு எரி எழுப்புவ-காணாய்! | 31 |
|
'அலம்பு வார் குழல் ஆய் மயில் பெண் அருங்கலமே! நலம்பெய் வேதியர் மார்பினுக்கு இயைவுற நாடி, சிலம்பி, பஞ்சினில், சிக்கு அறத் தெரிந்த நூல், தே மாம்- பலம் பெய் மந்திகள் உடன் வந்து கொடுப்பன-பாராய்! | 32 |
|
'தெரிவைமார்க்கு ஒரு கட்டளை எனச் செய்த திருவே! பெரிய மாக் கனி, பலாக் கனி, பிறங்கிய வாழை அரிய மாக் கனி, கடுவன்கள் அன்பு கொண்டு அளிப்ப, கரிய மா கிழங்கு அகழ்ந்தன கொணர்வன-காணாய்! | 33 |
|
'ஐவனக் குரல், ஏனலின் கதிர், இறுங்கு, அவரை, மெய் வணக்குறு வேய் இனம் ஈன்ற மெல் அரிசி, பொய் வணக்கிய மா தவர் புரைதொறும் புகுந்து, உன் கை வணத்த வாய்க் கிள்ளை தந்து அளிப்பன-காணாய்! | 34 |
|
'இடி கொள் வேழத்தை எயிற்றொடும் எடுத்து உடன் விழுங்கும் கடிய மாசுணம், கற்று அறிந்தவர் என அடங்கிச் சடை கொள் சென்னியர், தாழ்வு இலர் தாம் மிதித்து ஏறப் படிகளாம் எனத் தாழ்வரை கிடப்பன-பாராய்! | 35 |
|
'அசும்பு பாய் வரை அருந் தவம் முடித்தவர், துணைக் கண் தசும்பு வேய்ந்தவர் ஒத்தவர் தமக்கு, விண் தருவான் விசும்பு தூர்ப்பன ஆம் என, வெயில் உக விளங்கும் பசும்பொன் மானங்கள் போவன வருவன-பாராய்!' | 36 |
இராமன் அந்தணரின் விருந்தினனாதல்
|
இனைய யாவையும் ஏந்திழைக்கு இயம்பினன் காட்டி, அனைய மால் வரை அருந் தவர் எதிர்வர, வணங்கி, வினையின் நீங்கிய வேதியர் விருந்தினன் ஆனான்- மனையில் மெய் எனும் மா தவம் புரிந்தவன் மைந்தன். | 37 |
கதிரவன் மறைய மாலைப் பொழுது வருதல்
|
மா இயல் உதயம் ஆம் துளப வானவன், மேவிய பகை இருள் அவுணர் வீந்து உக கா இயல் குட வரை, கால நேமிமேல், ஏவிய திகிர்போல், இரவி ஏகினான். | 38 |
|
சக்கரம் தானவன் உடலில் தாக்குற, எக்கிய சோரியின் பரந்தது, எங்கணும் செக்கர்; அத் தீயவன் வாயின் தீர்ந்து, வேறு உக்க வான் தனி எயிறு ஒத்தது, இந்துவே! | 39 |
|
ஆனனம் மகளிருக்கு அளித்த தாமரைப் பூ நனி முகிழ்த்தன, புலரி போன பின்; மீன் என விளங்கிய வெள்ளி ஆம்பல் வீ, வான் எனும் மணித் தடம், மலர்ந்த எங்குமே! | 40 |
|
மந்தியும் கடுவனும் மரங்கள் நோக்கின; தந்தியும் பிடிகளும் தடங்கள் நோக்கின; நிந்தை இல் சகுந்தங்கள் நீளம் நோக்கின; அந்தியை நோக்கினான், அறிவை நோக்கினான். | 41 |
மூவரும் மலை வழிபாடு செய்தல்
|
மொய் உறு நறு மலர் முகிழ்த்தவாம் சில; மை அறு நறு மலர் மலர்ந்தவாம் சில; ஐயனோடு, இளவற்கும் அமுதனாளுக்கும் கைகளும், கண்களும், கமலம் போன்றவே. | 42 |
இலக்குவன் குடில் அமைக்க, இராமனும் சீதையும் குடிபுகல்
|
மாலை வந்து அகன்றபின், மருங்கு இலாளொடும், வேலை வந்து உறைவிடம் மேயது ஆம் என, கோலை வந்து உமிழ் சிலைத் தம்பி கோலிய சாலை வந்து எய்தினான், தவத்தின் எய்தினான். | 43 |
இலக்குவன் அமைத்த சாலை
|
நெடுங் கழைக் குறுந் துணி நிறுவி, மேல் நிரைத்து, ஒடுங்கல் இல் நெடு முகடு ஒழுக்கி, ஊழுற இடுங்கல் இல் கை விசித்து ஏற்றி, எங்கணும் முடங்கல் இல் வரிச்சு மேல் விரிச்சு மூட்டியே. | 44 |
|
தேக்கு அடைப் படலையின் செறிவு செய்து, பின், பூக் கிளர் நாணலின் புல்லு வேய்ந்து, கீழ்த் தூக்கிய வேய்களின் சுவரும் சுற்றுறப் போக்கி, மண் எறிந்து, அவை புனலின் தீற்றியே. | 45 |
|
வேறு இடம், இயற்றினன் மிதிலை நாடிக்கும், கூறின நெறி முறை குயிற்றி, குங்குமச் சேறு கொண்டு அழகுறத் திருத்தி, திண் சுவர் ஆறு இடு மணியொடு தரளம் அப்பியே. | 46 |
|
மயிலுடைப் பீலியின் விதானம் மேல் வகுத்து, அயிலுடைச் சுரிகையால் அருகு தூக்கு அறுத்து, எயில் இளங் கழைகளால் இயற்றி, ஆறு இடு செயலுடைப் புது மலர் பொற்பச் சிந்தியே. | 47 |
சீதையோடு இராமன் சாலையில் குடி புகுதல்
|
இன்னணம் இளையவன் இழைத்த சாலையில், பொன் நிறத் திருவொடும் குடி புக்கான் அரோ!- நல் நெடுந் திசைமுகன் அகத்தும், நம்மனோர்க்கு உன்ன அரும் உயிருளும், ஒக்க வைகுவான். | 48 |
சாலையில் இராமன் மகிழ்ந்திருத்தல்
|
மாயம் நீங்கிய சிந்தனை, மா மறை, தூய பாற்கடல், வைகுந்தம், சொல்லல் ஆம் ஆய சாலை, அரும் பெறல் அன்பினன், நேய நெஞ்சின் விரும்பி, நிரம்பினான். | 49 |
சாலை அமைத்த இலக்குவனை நினைத்து இராமன் நெகிழ்தல்
|
மேவு கானம், மிதிலையர் கோன் மகள் பூவின் மெல்லிய பாதமும் போந்தன; தா இல் எம்பி கை சாலை சமைத்தன- யாவை, யாதும் இலார்க்கு இயையாதவே? | 50 |
|
என்று சிந்தித்து, இளையவற் பார்த்து, 'இரு குன்று போலக் குவவிய தோளினாய்! என்று கற்றனை நீ இது போல்?' என்றான்- துன்று தாமரைக் கண் பனி சோர்கின்றான். | 51 |
|
'அடரும் செல்வம் அளித்தவன் ஆணையால், படரும் நல் அறம் பாலித்து, இரவியின் சுடரும் மெய்ப் புகழ் சூடினென் என்பது என்? இடர் உனக்கு இழைத்தேன் நெடு நாள்' என்றான். | 52 |
இலக்குவனின் பதில் உரை
|
அந்த வாய்மொழி ஐயன் இயம்பலும் நொந்த சிந்தை இளையவன் நோக்கினான், 'எந்தை! காண்டி, இடரினுக்கு அங்குரம் முந்து வந்து முளைத்தது அன்றோ' என்றான். | 53 |
இலக்குவனுக்கு இராமன் கூறிய ஆறுதல்
|
'ஆக, செய்தக்கது இல்லை; அறத்தினின்று ஏகல் என்பது அரிது' என்றும் எண்ணினான் ஓகை கொண்டவன் உள் இடர் நோக்கினான் 'சோக பங்கம் துடைப்பு அரிதால்' எனா. | 54 |
|
பின்னும், தம்பியை நோக்கி, பெரியவன், 'மன்னும் செல்வத்திற்கு உண்டு வரம்பு; இதற்கு என்ன கேடு உண்டு? இவ் எல்லை இல் இன்பத்தை உன்னு, மேல் வரும் ஊதியத்தோடு' என்றான். | 55 |
நோன்பு இருந்து இராமன் மகிழ்ந்திருத்தல்
|
தேற்றித் தம்பியை, தேவரும் கைதொழ, நோற்று இருந்தனன், நோன் சிலையோன்; இப்பால், ஆற்றல் மா தவன் ஆணையின் போனவர் கூற்றின் உற்றது கூறலுற்றாம் அரோ. | 56 |
மிகைப் பாடல்கள்
|
'நெய் கொள் நீர் உண்டு, நெருப்பு உண்டு, நீண்டு, மைந் நிறைந்த வை கொள் வேல் எனக் காலனும் மறுகுறும் கண்ணாய்! மெய்கள் நோகின்ற பிடிகளை விரும்பிய வேழம் கைகள் நோகில தாங்கின நிற்பன காணாய்!' | 36-1 |
|
'விடம் கொள் நோக்கி! நின் இடையினை மின் என வெருவி, படம் கொள் நாகங்கள் முழை புகப் பதைப்பன பாராய்! மடங்கல் ஆளிகள் எனக் கொடு மழை இனம் முழங்க, கடம் கொள் கார் மதக் கைம்மலை இரிவன காணாய்! | 36-2 |
|
'எய்த இன்னல் வந்த போது யாவரேனும் யாவையும் செய்ய வல்லர் என்று கொள்க; சேண் நெறிக்கண் நீங்கிட, மைய கண்ணி செய்ய பாதம் வல்ல ஆய; எம்பிதன் கைகள் இன்று பன்னசாலை கட்ட வல்ல ஆயவே.' | 50-1 |
|
'தினைத் துணை வயிறு அலாச் சிற்றெறும்புகள் வனத்திடைக் கரிகளை வருத்தி வாழ்வன; அனைத்து உள உயிர்களும் யாவும் அங்ஙனே; மனத்து இடர் நீங்கினார் இல்லை, மன்னனே!' | 55-1 |
தேடல் தொடர்பான தகவல்கள்:
9. சித்திரகூடப் படலம் - Kambar Books - கம்பர் நூல்கள் - Tamil Literature's - தமிழ் இலக்கியங்கள் - காணாய், பாராய், இராமன், நோக்கினான், என்றான், நிகர்ப்பன, நோக்கின, என்பது, சாலையில், வேதியர், இமைப்பன, வாங்கிய, பாறையில், எடுத்து