சேயின் வரூஉம் மதவலி! யா உயர்ந்து ஓமை நீடிய கான் இடை அத்தம், முன்நாள் உம்பர்க் கழிந்த என் மகள் கண்பட, நீர் ஆழ்ந்தன்றே; தந்தை தன் ஊர் இடவயின் தொழுவேன்; நுண் பல்	5
கோடு ஏந்து அல்குல் அரும்பிய திதலை, வார்ந்து இலங்கு வால் எயிற்று, பொலிந்த தாஅர், சில் வளை, பல் கூந்தலளே, அவளே; மை அணல் எருத்தின் முன்பின் தடக் கை வல் வில் அம்பின் எய்யா வண் மகிழ்த்	10
தந்தைதன் ஊர் இதுவே; ஈன்றேன் யானே; பொலிக, நும் பெயரே!

சேய்மைக் கண்ணிருந்து வாராநின்ற அரசகுமாரனே!; யாமரம் உயர்ந்து ஓமை மரம் நீடிய காடிடையிட்ட சுரத்திலே; நேற்று நெடுந்தூரஞ் சென்ற என் மகள் போல இவள் என்கண் எதிரே படுதலால் என்கண் நீர் நிரம்பப் பெருகாநின்றது; அவள்தான் நுண்ணிய பலவாய வரி பொருந்திய அல்குலும் தோன்றிய சுணங்கும் நேர்மையுற்று விளங்கிய வெள்ளிய பற்களும் பொருந்திய பாதிரி மலர்ப் பிணையலும் சிலவாய வளையும் பலவாய கூந்தலும் உடையாள்; நிற்க, நும்மை அவள் தந்தையினூர் இடத்தில் விருந்தேற்று உபசரித்துத் தொழுகிற்பேன்; அவ்வண்ணம் நும்மை எதிர்கோடற்கு ஏற்ற மைபோன்ற கரிய அணலையும் பிடரியையும் வலிய நெடிய கையையும் வலிய வில்லினையும் அம்பையும் அளந்தறியா வண்மையையும் கள்ளுணவையுமுடைய தந்தையினது ஊர் இதுவே கண்டீர்; யானே அவளை ஈன்று பாதுகாத்தேன்; எனது ஆற்றாமையைக் கண்ட நீயிர் அவளை எதிர்கண்டு பேசிய வகையை நுவலுவீராயின் நுமக்கு அறத்தாலாய புகழ் உண்டாகுக!

பின் சென்ற செவிலி இடைச் சுரத்துக் கண்டார்க்குச் சொல்லியது. - கயமனார்