vēṟṟumai-viri
n. <id.+. (Gram.)
Compound in which the case-ending is expressed;
வேற்றுமையுருபு விரிந்துநிற்குந் தொடர்.

vēṟṟuvaṉ
n. <id.
Stranger;
அயலான். வேற்றுவ ரில்லா நுமரூர்க்கே செல்லினும் (சீவக. 1550).

vēṟṟoli-ven-tuṟai
n. <id.+ஒலி+. (Pros.)
A kind of veṇtuṟai in which the firrst few lines have one kind of rhythm and the succeeding lines have a different kind of hythm;
முன்பிற் சில அடிகள் ஓரோசையாயும் பின்பிற் சில அடிகள் மற்றோரோசையாயும் வரும் வெண்டுறைவகை. (காரிகை, செய். 7, உரை, பக். 79.)

vēṟ-ā-
v. intr. <id.+ஆ6-.
1. To be separated, disunited;
பிரிதல்.

2. To be different;
பிறிதாதல். உடல் உயிரின் வேறாயது.

3. To become different or altered;
மாறுபடுதல். வளம்பெறினும் வேறாமோ சால்பு (பு. வெ. 8, 31).

4. To change in one's mind;
மனம் மாறுபடுதல். வினைவகையான் வேறாகு மாந்தர் பலர் (குறள், 514).

5. To be spoilt, as in quality;
முன்னைய தன்மை குலைதல். வெறிகொள் வியன்மார்பு வேறாகச்செய்து (கலித். 93).

6. To be distinguished or particularised; to be special;
சிறப்புடையதாதல். நிமித்தஞ் சொல்வார் பவருள்ளும் நின்னை வேறாகக்கொண்டு (திணைமாலை. 90, உரை).

7. To be away from;
ஒதுக்காதல். வேறாகக் காவின் கீழ்ப்போதரு (கலித். 94).

8. To be alone;
தனியாதல். சீவகசாமி வேறா விருந்தாற்கு (சீவக. 1872).

vēṟu
n. [K. bēṟu.]
1. Other, that which is different;
பிறிது. வேறோர் பரிசிங்கொன்றில்லை (திருவாச. 33, 5).

2. That which is separated;
பிரிந்தது.

3. Class; kind;
கூறுபாடு. இருவே றுலகத்தியற்கை (குறள், 374).

4. Enmity, opposition;
பகைமை. (சீவக. 755.)

5. That which is opposite;
எதிரிடையானது.

6. Evil;
தீங்கு. அறிந்ததோ வில்லைநீ வேறோர்ப்பது (கலித். 95).

7. That which is new;
புதிது. யாம் வேறியயைந்த குறும்பூழ்ப்போர் கண்டேம் (கலித். 95).

8. That which is special or distinct; that which is distinguished or particularised;
சிறப்புடையது. அவ்விருதிறத்தார்க்கும் இவ்வறம் வேறாகச் சிறந்தமையின் (குறள், 120, உரை). வேறாக நின்னை வினவுவேன் (திணைமாலைநூற். 90).

9. Solitariness;
தனி. (சீவக. 1872.)

10. A word used as a heading in poems, to indicate change of metre;
காவியம் முதலியவற்றில் செய்யுள் வேறுபாட்டினைக் குறிப்பதற்கு இடும் தலைப்புச்சொல்.

vēṟu-cey-
v. tr. <id.+.
1. To cause dissensions; to create enmity;
பகைவிளைத்தல். வேந்த னும்மையும் வேறுசெய்து (சீவக. 755).

2. See வேறுகொள்-, 2.
வீரனார் வேறுசெய்து தம்முளென்னைவைத்திடாமையால் (திவ். திருச்சந். 116).

vēṟu-niṉaivu
n. <id.+.
Absence of mind; inattention;
கவனமின்மை. Loc.

vēṟu-paṭu-
v. tr. Caus. of வேறுபடு1-.
See வேறுபடுத்து-.
.