இதுபற்றிப் பேசவந்த வாயு புராணம் 33, 34 பாடல் களில் சொல்லும் செய்தியைக் கருத்தில் கொள்வது நலம். அக்கால மெய்ஞானிகள் அரசர்களின் அவைகளில் பணி புரியும் சூதர்களுக்கென்று சில கடமைகளைக் கூறியுள்ளனர். அரசர்களுடைய வரலாற்றையும், அவர்கள் முன்னோர்களின் வரலாற்றையும், தெய்வங்களின் வரலாற்றையும் இச் சூதர்கள் புராணங்களாகப் பாடி எல்லா மக்களுக்கும் எடுத்துச் சொல்ல வேண்டும். அவ்வாறு கூறும் பொழுது பொதுமக்களுக்குப் புரியக்கூடிய மொழியில் இவற்றைக் கூறவேண்டும். இங்கு குறிக்கப்பட்ட சூதர்கள் என்பவர்கள் பிராமணப் பெண்ணிற்கும், பிராமணரல்லாத ஒர் ஆணுக்கும் பிறந்தவர்கள் ஆவர். பெரும்பாலான புராணங்களின் தொடக்கத்தில் அப்புராணங்களை முனிவர்களுக்கு எடுத்துக் கூறும் லோம ஹர்ஷனர் என்பவரும் ஒரு சூதரே ஆவார். (இவர் வேதவியாசரின் சீடரும் ஆவார்) இக் காலத்தில் கூடக் கற்றவர்கள் பலரும், வேதத்தை அத்யயனம் பண்ணும் பிராமணர்களும் மற்ற பிராமணர்களும் கூட ஒரு தவறான கருத்தைக் கொண்டுள்ளனர். வேதம் என்பது பிராமணர்களுடைய தனிச் சொத்து என்றும், அது பிறரால் படிக்கப்படக் கூடாதது என்று எண்ணும் தவறான கொள்கை இருந்து வருகிறது. இதுபோன்றவற்றைப் போக்கவே வாயு புராணம் போன்ற புராணங்கள் இதனை மறுத்துப் பேசுகின்றன.

யாஸ்க்கர் முனிவரின் கொள்கைப்படி புராணங்கள் என்பவை என்றோ நிகழ்ந்த நிகழ்ச்சியை இன்றுள்ள அறிவையும், அனுபவத்தையும் கொண்டு அப்பழைய நிகழ்ச்சிக்குப் புதிய விளக்கம் தருவதாகும். வரலாறு என்பது ஒரு சமுதாயத்தின் வாழ்க்கையை, நிகழ்ச்சிகளை தேனொழுக்குப் போல் சொல்வதில்லை. ஒரு நூறாண்டு வரலாற்றை எடுத்துக் கொண்டால், அதில் நிகழ்ந்த பெரிய நிகழ்ச்சிகளை மட்டும் அது குறித்துச் சொல்லும். இடையே நிகழ்ந்த சிறுசிறு நிகழ்ச்சிகள் இப்பெருநிகழ்ச்சிக்கு எவ்வாறு உதவியாக அல்லது விரோதமாக இருந்தன என்பதைக் குறிப்பிடுவதில்லை. புராணங்களில் வரும் மரபு மன்னர்களின் வாழ்க்கையில் நடைபெற்ற நிகழ்ச்சிகள் அந்தந்த மன்னருடைய ஆட்சிக்காலத்தில் விரிவாக எழுதப்பட்டு வைக்கப்பட்டிருந்தன என்பது உண்மைதான். ஆனால் காலதேவனின் கொடுமையாலும், படையெடுப்பு, வெள்ளம், நெருப்பு ஆகியவற்றாலும் இவை அழிந்து விட்டன. ஆதலால் நமக்கு அவை கிடைக்கவில்லை. இன்று கிடைத்துள்ள புராணங்களும் வரலாற்று அடிப்படையில் எழுதப்பட்டவையல்ல. பெளராணிகர்களின் கைவண்ணமும் இதில் இடம் பெற்றுள்ளமையால் அவை ஒருசில மன்னர்களை அதீத ஆற்றலுடையவர்களாகக் காட்டிச் செல்கிறது. அந்த மன்னர்களின் வரலாற்றிலும் ஒரு தொடர்ச்சி காணப்படுவதில்லை.

பல புராணங்களிலும், குறிப்பாக விஷ்ணு புராணத்திலும் யவனர், சாகர்கள், கம்போஜர்கள் ஆகியவர்களைப் பொதுவாகக் குறிப்பிடுகின்றது. மார்க்கண்டேய புராணத்திலும் பிரம்மாண்ட புராணத்திலும் பாரதவர்ஷத்தின் கிழக்கில் கிராதர் நாடும் மேற்கில் யவன நாடும் தெற்கில் பொதிகை மலையும், வடக்கே இமயமலையும் எல்லைகளாகக் கூறப்பட்டுள்ளன.