karma-p-pirama-vāti
n. <id. +.
One who affirms that karma itself is Brahman, i. e., one who believes that the strict observance of Vēdic rituals is the highest goal of man and that in such observance alone lies the true path of liberation;
வைதிகச்சடங்குகளையே பிரமமென வாதிக்கும் பூர்வமீமாஞ்சகன்.

karma-ksayāticayam
n. <id. + kṣaya + ati-šaya.
(Jaina.) Pre-eminence arising from annihilation of all karma, one of three aticayam, q.v.;
சைனர்கூறும் அதிசயம் மூன்றனுள் வினைநீங்குகையாகிய அதிசயம். (சீவக. 2813, உரை.)

karmikal
karmin.
Artisans;
தொழிலாளிகள். (Insc.)

karlā-k-kaṭṭai
n. <id. +.
Indian club used for physical exercises;
தேகப்பயிற்சிக்காகச் சுழற்றுந் திரண்டுகனத்த மரக்கட்டை.

karvam
n.< garva.
Pride, haughtiness, arrogance;
செருக்கு.

karvi-
11. v. intr. <garva.
To be proud, arrogant;
செருக்குதல்.

karvitaṉ
n. <garvita.
See கர்வி.
.

kara-
12 v. tr.
1. To conceal, hide, disguise;
மறைத்தல். தன்னு ளடக்கிக் கரக்கினும் (புறநா. 1, ).

2. To steal, pifer;
கவர்தல். கழுத்தின தெழிலைச் சங்கங் கரந்தன (கந்தபு. மாயைப் 48).

3. To withhold; to refuse to give;
கொடாதிருத்தல். (பிங்.)

4. To destroy, i. e., to reduce to primal elements;
அழித்து முதற்காரணத்தோடு ஒடுக்குதல். காத்தும் படைத்துங் கரந்தும் விளையாடி (திருவாச. 7, 12).

5. To join, unite with;
அடைதல். பதுக்கையு மிருங்கதி கரக்கும் (உபதேசகா. சிவபுராண. 42).-intr.

1. To hide, abscond, lie hidden, keep one's self out of sight ;
மறைதல். கரந்துறை கணக்கும் (மணி. 2, 26).

2. To be injured, ruined;
கெடுதல். படரும் புரங் கரப்ப (திருக்கோ. 213).

karakam
n. <karaka.
1. Ewer, pitcher, water-vessel with a spout;
கமண்டலம். நூலே கரக முக்கோண மணையே (தொல். பொ. 625).

2. Hailstone;
ஆலங்கட்டி. (பிங்.)

3. Drop of water;
நீர்த்துளி. (பிங்.)

4. Water;
நீர். (பிங்.)

5. The Ganges
கங்கை. (பிங்.)

6. Decorated water-pot carried in procession in propitiation of certain gods or goddesses, either when an epidemic prevails, or when an auspicious ceremony is to take place in the family;
பிரார்த்தனையாக எடுக்கும் பூங்குடம். Colloq.

karaka-mūkku
n.<id. +.
Spout of a pitcher or kettle;
நீர்விழும் கெண்டியின் உறுப்பு.

karakara-
11. v. intr.
1. To feel irritation, as from sand or grit in the eye;
உறுத்துதல். மணல் கண்ணிலே கரகரக்கிறது.

2. To feel irritation in the throat; to experience a predisposition to cough; to be hoarse, as with a cold;
சீதளம் முதலியவற்றால் தொண்டையில் அரிப்புண்டாதல்.

3. To be crisp in the mouth, as fried cake;
கடித்தற்குக் கரகரப்பாதல்.-tr. (W.)

1. To importune;
விடாமல் வேண்டுதல்.

2. To tease, harass;
அலைக்கழித்தல்.

karakarappiriyā
n. <kharaharpriyā.
A musical mode;
ஒர் இராகம்.