2. Failing to keep one's word;
சொன்னசொல் தவறுகை.

2. To speak openly and clearly without any reservation;
வெளிவிட்டுத் தெளிவாகச் சொல்லுதல். அர்த்த ப்ராப்தமானது தன்னையே இங்கே வாய்விடுகிறார் (ஈடு, 10, 4, 9).

3. To divulge, as secrets;
வெளிப்படுத்துதல். நம்மிருவர்க்கும் நடந்ததை வாய்விடவேண்டாம். --intr.

1. To blossom, open, as a flower;
மலர்தல். நிரையிதழ் வாய்விட்ட கடிமலர் (கலித். 29).

2. To lift up or raise the voice;
உரக்கச் சத்தமிடுதல். குழந்தை வாய்விட்டழுதது.

3. To vow;
வங்சினங் கொள்ளுதல் (சீவக. 592.)

4. To yawn;
கொட்டாவி விடுதல். (W.)

5. To leave off biting;
கடித்த கடிப்பை விட்டிடுதல். உரிரங் குடித்து வாய்விட்ட அட்டைபோல (ஈடு, 4, 1, 7).

2. See வாய்த்துடுக்கு, 1.
.

3. Striking off the heaped up grain above the level top of a measure, in measuring;
நெல் முதலியவற்றை யளக்கையிற் குவித்து அளக்காமல் தலைவழிக்கை. (யாழ். அக.)