caṅkāra-kālam,
n. <samhāra +.
Time of dissolution of the universe;
ஊழிக்காலம்.

caṅkāram,
n. <sam-hāra.
1. Destruction, annihilation; dissolution in general;
அழிக்கை. (சூடா.)

2. Periodical destruction of the universe reducing it to the primitive Māyā, one of paca-kiruttiyam, q.v.;
மூலகாரணத்தில் அனைத்தும் ஒடுங்கும் உலகவழிவு. (சி. சி. 1, 33, ஞானப்.)

3. Suppression, restraining;
அடக்குகை. (w.)

caṅkāra-muttirai,
n. <sam-hāra +.
A hand-pose in which the thumb is kept erect and the other fingers are folded inward, assumed in the worship of šiva;
கட்டைவிரல் நிற்க மற்றைநான்கு விரல்களையும் வளைத்துச் செய்யும் சிவபூசைக்குரிய முத்திரவகை. (செந். x, 424).

caṅkāraṉ,
n. <id.
Destroyer;
அழிப்பவன். அந்தகாசுர சங்காரனை (சிவரக. கத்தரிப்.15).

caṅkārittam,
n. prob. samhrta.
Celestial cloud which rains flowers, one of catta-mēkam, q.v.;
சத்தமேகங்களுள் பூவைப் பொழியும் மேகம். (பிங்.)

caṅkāviyam,
n. prob. šaṅkā + bhaya.
State of panic;
அச்சத்தால நிகழும் அவச நிலை. (J.)

caṅki-,
11 v. <šaṅkā. tr.
To doubt;
சந்தேகித்தல்.-intr.

intr. To hesitate;
மனந்தடுமாறுதல். சங்கியாது சமுத்திர நஞ்சுண்டான் (தேவா. 307, 5).

caṅki,
n. <saṅgī nom. sing. of saṅgin.
That which is related, connected;
சம்பந்தமுடையது. விஷயசங்கியாயிருக்கும் ஆணவதர்மம் (சி. சி. 2, 56, சிவாக்.).

caṅkitai,
n. <sam-hitā.
1. Collection, extensive compilation, any systematically arranged collection of texts or verses;
விஷயத்தொகுதி. வாயுசங்கிதை.

2. A continuous hymnal text of the Vēda, formed out of the padas or individual words by proper phonetic changes;
வேகத்தைப் பதப்பிரிப்பின்றித் தொடர்ச்சியாக ஓதும் பாடம்.

3. The collection of mantras in Rg-vēda, etc.;
வேதத்தின் ஒரு பகுதி ஒட்டரிய சங்கிதைகளும் (கலிங். 170)

4. History;
சரித்திரம். (இலக். அக.)

caṅkiraka-k-kūrmai,
n.
Sea-salt;
கடலுப்பு. (w.)

caṅkirakam,
n. <saṅ-graha.
Compendium, abridgment, epitome;
சுருக்கம். தர்க்கசங்கிரகம்.

caṅkirantaṉaṉ,
n. <saṅkrandana.
Indra;
இந்திரன். (பிங்.)

caṅkirama-cāti,
n.
See சங்கரசாதி. (யாழ். அக.)
.