ēntāṉam
n. <ஏந்து-+ sthāna. (W.)
1. Hanging shelf or rack, to set things on;
பொருளைத் தாங்குமாறு தொங்கும் தட்டுப்பலகை.

2. Hands or arms extended forward or locked with another's to carry a child, or a burden;
தூக்குதற்கு ஏந்திய கை.

ēnti-k-koḷ-
v. tr. <id.+.
1. To lift by the hands;
கையாற் றூக்குதல்.

2. To support by the hands;
கையாற்றாங்குதல்.

3. To lend a hand;
கைகொடுத்தல்.

ēnticai-c-ceppal
n. <id.+. (Pros.)
A rhythm generally found in veṇpā verse and produced by நேரசை following any காய்ச்சீர்;
வெண்சீர்வெண்டளையாற் பிறக்கும் ஓசை. (காரிகை, செய். 1, உரை.)

ēnticai-t-tūṅkal
n. <id.+. (Pros.)
A rhythm found in vaci verse and produced by நிரையசை following any கனிச்சீர்;
ஒன்றிய வஞ்சித்தளையாற் பிறக்கும் ஓசை. (காரிகை,செய். 1, உரை.)

ēntira-k-kal
n. <yantra+.
Millstone;
திரிகைக்கல்.

ēntiram
n. <aindra.
Magic;
கண்கட்டுவித்தை. ஏந்திரநூழில் செய்யா (சீவக. 2283.)

ēntilai
n. <ஏந்து-+இலை.
Spear, lance;
வேல். ஏந்திலை சுமந்து (பரிபா. 17, 2).

ēntu-
5 v. [M. ēndu.] tr.
1. To stretch out the hands;
கைநீட்டுதல். நீ தர நான் ஏந்தி வாங்கினேன்.

2. To receive in the hands;
கையிலெடுத்தல். நீரை ஏந்திப் பருகினான்.

3. To hold in the hands;
தாங்குதல். அடிமை படிக்கத்தை ஏந்தி நின்றான்.

4. To hold up, as an umbrella; to carry in the hand, as a weapon;
தரித்தல். அங்குசபாசமேந்தி (சூடா.)

5. To support, as a beam; -intr.
சுமத்தல். உத்திரத்தைத் தூண் ஏந்திநிற்கிறது.

1. To rise high; to be elevated;
ஓங்குதல். நில னேந்திய விசும்பும் (புறநா. 2,2).

2. To be eminent, excellent, exalted, of fine quality;
சிறத்தல். ஏந்தியகொள்கையார்சீறின் (குறள், 899).

3. To be abundant;
மிகுதல். (தொல். பொ. 543, உரை.)

ēntu-kompaṉ
n. <id.+. (W.)
1. Elephant with curved tusks;
வளைந்த கொம்பையுடைய யானை.

2. Ox with horns rising abruptly and projecting forward at the points;
நிமிர்ந்துமுன்வளைந்த கொம்புள்ள மாடு.

ēnteḻil
n. <id.+.
Surpassing beauty;
மிக்க அழகு. பூங்குழைக்கமைந்த வேந்தெழின்மழைக்கண் (நெடுநல். 38).

ēppam-paṟi-
v. intr. <ஏப்பம்+.
See ஏப்பம்விடு.
.

ēppam-iṭu-
v. intr. <id.+.
See ஏப்பம்விடு.
.

ē-p-pāṭu
n. <ஏ3+பாடு.
Distance to which an arrow can fly;
அம்புவீழும் எல்லை. (பெருங். உஞ்சைக். 53, 68.)

ēppirāci
n. <T. ēbhrāsi. [K. ēbrāsi.]
See ஏப்பியன். Loc.
.