urimai-y-āṭci
n. <id.+.
Possession or right of possession of property devolving on an heir;
சொத்தின் சுந்தரமனுபவிக்கை. (W.)

urimai-y-il
n. < id. + .
See உரிமைமாணகர். ஒழுகுவனண் மாதோ வுரிமையின் மறைந்தென் (பெருங். மகத. 14, 296)
.

urimai-vaḻi
n. <id.+.
1. Consanguinity, lineage;
சம்பந்தமுறை.

2. Ancestral inheritance;
பரம்பரைச்சுதந்தரம்.

uriyavaṉ
n. <id.
See உரியன்.
.

uriyōṉ
n. <id.
See உரியன்.
.

uru-
11 v. intr.
1. To get angry, to be provoked; to exhibit signs of anger;
பெருஞ்சினங்கொள்ளுதல். ஒருபகலெல்லா முருத்தெழுந்து (கலித். 39, 23).

2. To burn, smart;
அழலுதல். ஆக முருப்ப நூறி (புறநா. 25, 10).

3. To become ripe, mature; -tr. 1. To be angry with; 2. To bear likeness to, resemble;
முதிர்தல். பண்டை யூழ்வினை யுருத்தென் (சிலப். 16, 217.கோபித்தல். ஒள்வாட்டானை யுருத்தெழுந்தன்று (பு.வெ.3, 2). ஒத்தல். நின்புக ழுருவின கை (பரிபா. 3, 32).

uru
n. <rūpa. [M. uru.]
1. Form, shape, figure;
வடிவு. அற்றே தவத்திற் குரு (குறள், 261).

2. Beauty of form, loveliness, attractiveness;
வடிவழகு. உருவுடைக் கன்னியரைப் போல (நாலடி, 274).

3. Body;
உடல். உருவினி னிறைந்து நின்று (சி. சி. 4, 17)

4. Idol;
விக்கிரகம். தேவதார்ச்சனை தாம் பண்ணல்போ லுருப்பல பரப்பி (பிரபோத. 11, 12).

5. Colour;
நிறம். பல்வே றுருவின் வனப்பமைகோதை (குறிஞ்சிப். 103).

6. That which appears in outline;
உருவமுள்ளது. உருவுயி ரென்னின் (சி. சி. 4, 9).

7. Decorative work in wood carved with the chisel;
உளியாற்செய்த சித்திரவேலை. சிற்றுளிகள் சென்று செத்தின உருக்க ளழுந்தின . . . குறடு (சிறுபாண். 252, உரை).

8. Repetition of a prayer, an incantation or a lesson;
பலமுறை செய்யும் அனுசந்தானம். உருவெண்ணு மந்தியால் (திவ். இயற். 1, 33).

9. Music, song, musical composition;
இசைப்பாட்டு. தாளத்தின் வழியுரு வெடுத்து (உத்தரரா. சீதைவ. 25).

10. Schooner, sloop, small vessel;
தோணி. ஐந்து உரு வருகிறது. Colloq.

11. Gold bead or other ornament strung on either side of the marriage badge;
தாலி முதலியவற்றிற் கோக்கும் உரு. தாலியுரு. Colloq.

12. Embryo;
கரு. (W.)

uru-
11 v. intr. of. uru.
To increase;
மிகுதல். (சூடா.)

urukkaṅ-kāṭṭu-
v. intr. <உருக்கம்+.
To show kindness, love;
அன்புகாட்டுதல்.

uru-k-kal
n. <id.+ கல். (Arch.)
Small statue in stone of a benefactor who built a temple;
கோயில்கட்டியவருடைய உரு.