veṟumpuṟaṅkūṟṟu
n. <வெறும்புறங்கூறு-.
Scandal;
அலர்மொழி. (யாழ். அக.)

veṟum-puṟam
n. <id.+id.
1. Empty condition;
ஒன்றுமில்லாத நிலை. வெறும்புறத்திலே ஆலத்திவழிக்க வேண்டுங் கையிலே (ஈடு, 1, 8, 9).

2. Absence of reason or purpose;
காரணமின்மை. வெறும்புறத்திலே தன்னதல்லாததைத் தன்னதென்று ஏறட்டுக் கொள்ளக்கடவ அவன் (ஈடு, 9, 8, 7).

veṟum-poy
n. <id.+.
Downright lie, unmixed falsehood;
மெய்யின் கலப்பு அற்ற முழுப்பொய்.

veṟumaṉē
adv. <வெறுமன்.
1. In vain, without advantage;
வீணாக.

2. Without doing anything, idly;
வேலையின்றி. வெறுமனே தாளத்திற்கு இசைவிடும் எழிற்கையினை (பதிற்றுப். 61, உரை).

veṟumai
n.
1. Emptiness, vapidness;
ஒன்றுமின்மை.

2. Profitlessness, uselessness;
பயனின்மை. வெறுமையின் மனைகள் வாழ்ந்து (தேவா. 838, 3).

3. Ignorance;
அறிவின்மை. வெறுமையி னவரைப் போக்கி (சீவக. 1908).

4. Poverty;
தரித்திரம். வெறுமை யிடத்தும் ... மறுமை மனத்தரே யாகி (நாலடி, 329).

5. Quality of being unmixed or pure;
கலப்பின்மை. வெறுஞ்சிவப்பு.

veṟum-oṉṟu
n. <id.+.
Single, solitary thing;
தனித்த ஒன்று. தாமவில்லு வெறுமொன்று முன்னம் (தக்கயாகப். 23).

veṟu-vāy-kk-ilai-keṭṭavaṉ
n. <வெறு-மை+வாய்1+இலை+.
Extremely poor man, as not even having a betel leaf to chew, used in contempt;
ஒன்றுமில்லாத தரித்திரன். (சீவக. அரும்.)

veṟu-vāy-pacapu-
v. <id.+.id.+. intr.
See வெறுவாயலட்டு-, 1. (யாழ். அக.)-tr.
.

To coax with empty words;
வெறுஞ் சொற்களால் வசப்படுத்துதல்.

veṟuviyar
n. <id.
Worthless, insignificant persons;
பயனற்றவர். இருபிறப்பும் வெறுவியரா யிருந்தார்சொற் கேட்டு (தேவா. 962, 5).

veṉ
n. <வெல்-.
Victory;
வெற்றி. வென்வேற் செழிய (புறநா. 19).

veṉṟa-nāmaṅ-koṭu-
v. intr. <வெல்-+நாமம்3+.
To give a person the name of his conqueror;
ஒருவனுக்கு அவனை வென்றடக்கியவன் பெயரைக் கொடுத்தல். உத்தம சோழனென் றிவர் தமக்கு வென்றநாமங்கொடுத்து (S. I. I. iv, 29-30).

veṉṟāṉ
n. <id.
See வென்றோன். வென்றான் வினையின்றொகை (சூளா. காப்பு).
.