சென்னைப் பல்கலைக்கழகத் தமிழ்ப் பேரகராதி - பக்கம் 366
Font size:
Word
English & Tamil Meaning (பொருள்)
இறைக்குத்து
iṟai-k-kuttu n. <இறை1+. Fixed gaze of the eyes at the approach of death; சாகுந் தருணத்திற் கண்விழி அசைவற்று நிற்கை. Loc.
இறைகாவல்
iṟai-kāval n. <இறை2+. Police cess, an ancient rate paid towards the cost of watch and ward in a village; தலையாரிக்குரிய வரி. (I.M.P. Tp. 121-2.)
இறைகிழவன்
iṟai-kiḻavaṉ n. <id.+. Ruler endowed with all kingly qualities; அரசனாதற்றன்மையையுடையவன். நில்லாத் தானை யிறைகிழவோயே (பதிற்றுப். 54, 17).
இறைகுத்து
-
தல்
iṟai-kuttu- v. tr. <இறை2+. To dip the finger into a fluid to ascertain its depth; விரலிறையா லளவிடுதல். (W.)
இறைகூடு
-
தல்
iṟai-kūṭu- v. tr. <இறை1+. To rule over, exercise authority; அரசாளுதல். (பொருந. 79.)
இறைகூடை
iṟai-kūṭai n. <இறை5-+. Water-basket made of palmyra leaves for baling out water for irrigation purposes; நீரிறைக்கும் கூடை. (திவா.)
இறைகூர்
-
தல்
iṟai-kūr- v. intr. <இறை2+. To dwell, abide; தங்குதல். (ஐங்குறு. 142.)
இறைச்சி
iṟaicci n. [T. eṟaci, M. iṟacci.] 1. Flesh; மாமிசம். இறைச்சிகுன் றாக்கினானே (சீவக. 801)
2. See இறைச்சிப்பொருள். (தொல். பொ. 229.)
3. Distinctive features of each of the ain-tiṇai relating to five tracts of land; கருப் பொருள். அன்புறு தகுந விறைச்சியுட் சுட்டலும் (தொல். பொ. 231).
4. That which is agreeable, pleasing; பிரியமானது. வீழுநர்க் கிறைச்சியாய் (கலித். 8).
இறைச்சிகுத்தி
iṟaicci-kutti n. <இறைச்சி+. Spit, rod for holding meat while roasting; இறைச்சியைக்குத்தி வாட்டுங் கருவி. (W.)
இறைச்சிப்பொருள்
iṟaicci-p-poruḷ n. <id.+. (Akap.) Suggestive meaning conveyed indirectly by reference to the distinctive features of the tract of land; கருப்பொருளினுள்ளே கொள்ளும் பொருள். (தொல். பொ. 299.)
இறைச்சிப்போர்
iṟaicci-p-pōr n. <id.+ போர். The body, considered as a mass of flesh; உடம்பு. இறைச்சிப்போ ரிதனை யென்றான் (சீவக. 1585).
இறைசூதன்
iṟai-cūtaṉ n. <இறை1+ sūta. Brahmā so called from his having been, on one occasion, the charioteer of šiva; பிரமன். (பிங்.)
இறைஞ்சலர்
iṟaicalar n. <இறைஞ்சு-+அல் neg. Enemies, foes or adversaries, as those who do not yield or submit; பகைவர். இறைஞ்சலர்க் கெழிலியே றனையாண் (பாரத. பதினேழா. 241)
இறைஞ்சார்
iṟaicār n. <id.+ ஆ neg.+ See இறைஞ்சலர். .
இறைஞ்சி
iṟaici n. <id. Bark of a certain tree, used for clothing. See மரவுரி. (திவா.) .
இறைஞ்சு
-
தல்
iṟaicu- 5 v. intr. 1. To hang low, as a cluster of coconuts; to bow, bend; தாழ்தல். குலையிறைஞ்சிய கோட்டாழை (புறநா. 17, 9).
2. To fall down; -tr To make obeisance to; to pay reverence; to worship by bowing or prostrating; வீழ்ந்து கிடத்தல். புல்லிவிட் டிறைஞ்சிய பூங்கொடி (கலித். 3, 3). வணங்குதல். எழிலார் கழலிறைஞ்சி (திருவாச. 1, 21).
இறைப்பாரம்
iṟai-p-pāram n. <இறை1+. Burden of government, responsibility of the king for the welfare of his subjects; பல்லுயிரைக் காக்கின்ற அரசன் பொறுப்பு. இறைப்பார மெல்லாம் . . . பூட்டி (சீவக. 475).
இறைப்பிளவை
iṟai-p-piḷavai n. <இறை2+. Eruption in the finger joints or between the fingers at the roots; கையிறையில்வரும் ஒரு வகைப் புண்.
இறைப்பு
iṟaippu n. <இறை5- Drawing out and pouring water; நீர் இறைக்கை.
இறைப்புப்பட்டரை
iṟaippu-p-paṭṭarai n. <இறைப்பு+. Land exclusively irrigated from wells; கிணற்றுப்பாய்ச்சலுள்ள நிலம். (C.G.)
இறைபயப்பது
iṟai-payappatu n. <இறை2+ Indirect answer to questions; குறிப்பாகப் பொருளை விளைக்கும் விடை. (தொல். சொல். 13.)
கலைக் களஞ்சியம்
