பசிக்கிறது. உண்கிறோம்; அதில் நிதானமில்லை.

வெறி பிடிக்கிறது; மாதர் போகத்திற்கு அலைகிறோம்; அதிலும் நிதானமில்லை.

ஒரு இந்துவின் பாட்டன் அற்புதமான, ஆனால் ஆபத்தில்லாத சாப்பாட்டைச் சாப்பிட்டான்; மலையேறிச் சாமி கும்பிட்டு அதை ஜீரணித்தான்; குளத்தில் விழுந்து நீராடி உஷ்ணத்தைப் போக்கினான்; மாதம் இருமுறை மனைவியோடு உடலுறவு கொண்டு உடம்பைப் பேணினான்.

போகம் வரைமுறை இல்லாமல் போனால், ரோகம் வாசலில் காத்திருக்கும்.

யோகி வேமனா வரைமுறை இல்லாமல் வாழ்ந்தார்; ஆனால் அதன்பின் யோகி ஆனார்.

பட்டினத்தார் கதையையும், பாரதி அப்படித்தான் சொல்கிறான்.

`அளவது மீறினால் அமுதமும் விஷமாகும்’ என்பார்கள்.

அளவுக்கு மீறி அனுபவித்த அமெரிக்கன், ஹிப்பி ஆனான்; இந்தியன் சந்நியாசி ஆனான்.

உலகத்தின் ஒரு பகுதியையே ஆண்டு கொண்டிருந்த பிரெஞ்சு நாடு, போகத்திலேயே மூழ்கி அழிந்தது.

சாப்பிடுகிறவன் உழைக்க வேண்டும்; அவனும் உடல் உறவை அளவோடுதான் வைத்துக் கொள்ளவேண்டும்.

நமது நாட்டில் சில உழைப்பாளிகள் சாப்பிடும்போது பார்த்திருக்கிறேன்.

மலை மாதிரிச் சாதத்தைக் குவித்து, நடுவிலே ஒரு குளம் வெட்டி, ஒரு குடம் சாம்பாரை ஊற்றி உண்பார்கள். அவர்களில் சிலருக்கு உடம்பு கனமாக இருக்கும். தொந்தி பெரிதாக இருக்கும். ஆனால் ஒரு மலையையே தூக்குவார்கள்.

நமக்கு விழும் தொந்தி பயனில்லாத சதை.

நாம் சாப்பிடும் சாப்பாடு வெறும் வாயளவு போகம்.

ஆனால், தொழிலாளியின் அதிக அளவுச் சாப்பாடு, அவன் உழைக்கின்ற உழைப்புக்குத் தேவையானது.

அவன் அறுத்துத் தரும் நெல்லை அனுபவிக்கிறான் நிலச்சுவான்தார்; அந்த அறுவடைக்கும் `போகி’ என்று தான் பெயர்; அனுபவிப்பவனுக்கும் `போகி’ என்றுதான் பெயர்.

போகத்தில் இன்னொரு போகம் உண்டு; அதுதான் தூக்கம்!

நன்றாகத் தூங்குகிறவனைப் பார்த்து `சுகபோகி அப்பா’ என்பார்கள்.

மாதர் போகத்தால் வியாதி வாங்கியவர்கள் எதுவும் செய்ய முடியாமல், ரயிலைத் தவற விட்ட பிரயாணிகளாக அவர்கள் ஆகிவிடுவது உண்டு.

சூரியோதயத்தையே பார்த்தறியாத பல குடிக்காரர்களை நான் பார்த்திருக்கிறேன்.

ஒரு நடிகர்; அவர் சமீபத்தில் காலமாகிவிட்டார்.

அவர் எங்கள் ராணுவத் தளச் சுற்றுப் பயணத்தின் போது எங்களோடு வந்திருந்தார்.

ஒரு விமான தளத்தில் இருந்து அதிகாலை ஆறு மணிக்கு விமானம் புறப்பட வேண்டியிருந்தது. அவரைக் கஷ்டப்பட்டு எழுப்பினோம். எழுந்தவர் அன்றைக்குத்தான் சூரியோதயத்தைப் பார்த்தார்.

`ஆகா, சூரியோதயம் எவ்வளவு அழகா இருக்கிறது!’ என்று, அதையே அவர் ரசித்துக் கொண்டிருந்தார்.

நான் தூக்கத்தில் மன்னன்.

பாழுங்காட்டில் துண்டை விரித்துப் படுத்தால் கூட, நான் சுகமாகத் தூங்கிவிடுவேன்.

அதனால் நான் இழந்தது கொஞ்சமா?

கேலிக்கு ஆளானது கொஞ்சமா?

இரவில் சாப்பிட்டு விட்டுக் காரில் ஏறிப் படுத்தால், காலையில் திருச்சி வரும்போது தான் விழிப்பேன்.

அதிலே சிந்தனைக்கும் லாபம் இருப்பதே தவிர, வந்த லாபம் போகவும் செய்தது.

`கும்பகர்ணன் மட்டும் தூக்கத்தைக் குறைத்துக் கொண்டிருந்தால், ஸ்ரீராமனுடைய சைன்யம் சேதுக்கடலைத் தாண்டி இருக்காது!’ என்பார்கள்.

இரவும், பகலும் தூங்காமல் விழித்துக் கொண்டே நம்மைக் காவல் காக்கிறாள் மதுரை `மீனாட்சி.’

`அவளுக்கு `மீனாட்சி’ என்று பெயர் வந்ததற்குக் காரணமே அதுதான்’ என்கிறார் வாரியார் சுவாமிகள்.

மீன் போல் விழித்திருந்து அவள் ஆட்சி செய்வதால் அவள் மீனாட்சி.

இதை எனது குருநாதர் வாரியார் சுவாமிகள் சொல்லும் போது அழகாகச் சொல்லுவார்.

`ஓடும் ரெயிலில் இரண்டாயிரம் பேர் தூங்குகிறோம். இஞ்சின் டிரைவர் விழித்துக் கொண்டிருக்கிறார். அவரும் தூங்கி விட்டால் இரண்டாயிரம் பேரும் என்ன ஆவது?’ என்று கேட்பார்.

`நல்ல பொழுதையெல்லாம் தூங்கிக் கெடுத்தவர்கள் நாட்டைக் கெடுத்ததுடன் தாமும் கெட்டார்’ என்று தம்பி கல்யாணசுந்தரம் பாடி இருக்கிறார்.

தூக்கம் ஒருவகை லயம்; ஒரு வகைச் சுகம்; ஈடு இணையில்லாத போகம்!

நல்ல தூக்கம் ஒருவனுக்கு வருவது, அவன் செய்த தவம்; அவன் பெற்ற வரம்!

ஆனால், கடமைகளை மறக்கடிக்கும் தூக்கம் போகமல்ல- ரோகம்.

காலை ஆறு மணிக்குத் திருமணம்; மாப்பிள்ளை ஏழு மணிக்கு எழுந்திருத்தால், நேரம் காத்திருக்குமா?

ஆகவே, எந்தப் போகமும் அளவுக்குரியது.

ஒரு குறிப்பிட்ட வயது வரையில், குழந்தைக்குத் தூக்கம் தான் வளர்ச்சி.

அந்த வயதுக்குப் பின், விழிப்புத்தான் வளர்ச்சி.

நன்றாக வளர்ந்து, காக்க வேண்டியவர்களைக் காத்து, சேர்க்க வேண்டியவற்றைச் சேர்த்த பிற்பாடு தூக்கம் ஒரு யோகம்.

காக்க வேண்டிய காலத்தில் தூங்குவதே ரோகம்.

ஆனால், துர்பாக்கிய வசமாகத் தள்ளாடும் வயதில் எல்லாக் கடமைகளையும் முடித்துவிட்டுத் தூங்கப் போகிறவனுக்குத் தூக்கம் வராது.

ஒரு குறிப்பிட்ட வயதுக்கு மேல், தூக்கம் குறையத் தொடங்கும்.

`ஐயோ, தூங்க முடியவில்லையே’ என்று கவலைப்பட்டுப் பயனில்லை.

`சுகபோகத்தை அனுபவிக்க வேண்டிய வயதில் அனுபவித்துத் தீர்த்து விட்டோம்’ என்று ஆறுதலடைவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை.

திருடர் பயம் மிகுந்த இடத்தில், விழுந்து விழுந்து தூங்கினால் நஷ்டம்.

ஆபத்தான நேரங்களில், தூக்கத்தை அறவே விலக்கா விட்டால் கஷ்டம்.

தவறினால், ஒரு போகம் பல ரோகங்களுக்கு காரணமாகி விடும்.

ஒரு நாளைக்கு இரண்டு மணி நேரம் தான் தூங்குவான் அடால்ப் ஹிட்லர், அது அவனுக்குப் போதுமானதாகவே இருந்தது; மளமளவென்று வெற்றியையும் தேடித் தந்தது.

ஒருநாள் அவன் நிம்மதியாகத் தூங்க விரும்பி, இரண்டு மாத்திரைகளையும் போட்டுக் கொண்டு தூங்கினான்.

அன்றைக்குத் தான் `நார்மண்டி’ முற்றுகை நடந்தது.

ஐஸன்ஹோவரும், சர்ச்சிலும் ஆயிரக்கணக்கான கப்பல்களைப் பிரெஞ்சு நாட்டு `நார்மண்டி’க் கடற்கரைக்கு அனுப்பி வெற்றி பெற்றுவிட்டார்கள்.

ஹிட்லரின் தோல்விக்கு அமெரிக்காவின் அணு குண்டா காரணம்? இல்லை; ஹிட்லரின் தூக்கமே காரணம்!

ஆகவே, அனுபவத்தின் காரணமாகச் சொல்கிறேன்:

அனுபவிப்பதை அளவோடு அனுபவியுங்கள்.

உண்பதில் நிதானம்

உடலுறவில் நிதானம்

உறங்குவதில் நிதானம்

தீயன பழகாமல் இருத்தல்

அளவான வாழ்க்கையிலேயே அதிகமாக உற்சாகத்தைக் காணுதல்

இப்படி வாழ்ந்தால், இறைவன் ஒத்துழைப்பான்.

பூர்வ ஜென்ம பாவமோ, வினையோ, ஒரு புற்று நோயையோ, குடல் நோயையோ கொண்டு வந்தால் அது கர்மா.

மற்ற நோய்களை நாமே வரவழைத்துக் கொண்டால், அது மடமை.

இதை மற்றவர்கள் சொல்ல முடியாது; நான் சொல்லலாம்.

அளவில்லாத வாழ்க்கை வாழ்ந்து, அந்த வாழ்க்கையிலேயே கண்களை மூடிவிட எண்ணினேன்.

ஆனால், நிதானமாக அந்த அனுபவங்களை சிந்தித்துப் பார்க்கும் நேரங்களை இறைவன் எனக்களித்திருக்கிறான்.

போகத்தில் வைக்கின்ற பற்று, வரைமுறையைத் தாண்டினால், ரோகம் காத்திருக்கிறது.

ரோகியாகித்தான் நீங்கள் யோகி ஆக வேண்டுமா?

இன்னொரு வகையான போகம் உண்டு.

அதன் பெயர், ஆடை அணிமணி போகம்.

ஒருவன் போகி ஆனதும், முழுக்கத் துறந்து விடுவது இவற்றைத்தான்.

ஆனால், ரோகியாக, ரஜோவாக இருக்கும் போது முழுக்க ஆசை வைப்பது இவற்றில்தான்.

உலகத்தில் இருந்த மகா மேதைகள் எல்லாம் முதலில் நீக்கிய பற்று, ஆசை, அணிமணிகள் பற்று ஒன்றே.

கண்கண்ட உதாரணம் காந்திஜி.

`ஆயிரம் ரூபாய்க்கு `சூட்’ தைத்தால்தான் அழகாக இருக்கும்’ என்று நினைக்கிறோம். ஆனால், அந்த ஆயிரம் ரூபாயில் ஐந்து குடும்பங்கள் ஒரு மாதம் வாழும் என்பதை மறந்து விடுகிறோம்.

துல்லியமான கதர், அல்லது கைத்தறி வேட்டி சட்டை போதாதா, ஒரு இந்துவுக்கு?

ஸ்ரீ காஞ்சிப் பெரியவர்களும், இதைக் கடுமையாகக் கண்டித்திருக்கிறார்கள்.

முன்பெல்லாம் கைக்கடியாரத்துக்குத் தங்கச் சங்கிலி போட ஆசைப்படுவேன். ஆனால் இப்பொழுதோ, தோல் வாரே போதும் என்று தோன்றுகிறது.

காலுக்குச் செருப்பு, காலைக் காக்காவா? பிறர் பார்க்கவா?

அதில் எதற்குக் கண்ணாடி?

எனக்குப் புரியவில்லை!

ஒன்பது ஆண்டுகளுக்கு முன் என்னைப் பார்க்க ஒரு பெண் வந்தாள். மிகவும் வசதியான குடும்பத்துப் பெண். அவள் அணிந்திருந்த சேலையும், ரவிக்கையும் மொத்தம் ஐம்பது ரூபாய் தான் இருக்கும். அதில் அவள் ஜொலித்த ஜொலிப்பு என் கண்களை விட்டு நீங்கவேயில்லை.

இந்த போகங்கள் ஒரு கட்டத்தோடு முடிவடைந்து விடுகின்றன.

இவற்றை அனுபவிக்க முடியாத நிலை வரும்போதே, தத்துவங்கள் புரிகின்றன.

எழுபது வயதில் எதை நீங்கள் நேசிப்பீர்கள்?

அமைதி! அமைதி! அமைதி!

அதை இருபது வயதிலேயே நேசிக்கத் தொடங்கினால் உங்கள் போகத்துக்கு ஓர் அளவு வந்து விடும்.

காஞ்சிப் பெரியவர்களை நினையுங்கள்.

பரமஹம்சரை நினையுங்கள்.

விவேகானந்தரை நினையுங்கள்.

அளந்து வாழ்வதன் மூலம் ஆரோக்கியத்தைக் காப்பாற்றிக் கொண்டிருக்கும் வாரியார் சுவாமிகளை நினையுங்கள்.

ஏன்? அளவுக்கு மேல் அனுபவித்தால் என்ன என்று தோன்றுகிறதா?

கொஞ்சம் என்னைப் பாருங்கள்.