- வி. கோதண்டராமன்

இந்திய அரசு வேளாண் - ரசாயன உரங்களுக்குத் தரும் மானியத் தொகை ஆண்டுக்கு ரூ. 7,004 கோடி (126 கோடி டாலர்). இந்தியாவில் உள்ள வேளாண் மக்கள் தொகை 65 கோடி. அமெரிக்க அதிபர் புஷ் 2001-ல் ஆட்சிக்கு வந்த சில மாதங்களில் அறிவித்த மானியத் தொகை ஆண்டுக்கு 25,000 கோடி டாலர்கள். இந்திய மானியத் தொகை போல 200 மடங்கு. அமெரிக்க விவசாயிகளின் எண்ணிக்கை 16 கோடி மட்டுமே.

ஜப்பான் அரசு தம் நாட்டு விவசாயிகளுக்கு உற்பத்திச் செலவைப் போல் 7 மடங்கு நேரடியாக மானியம் தருகிறது. ஐரோப்பிய ஒன்றியமும் 40 சதவீதம் மானியம் தருகிறது.

மானியங்கள் தீவிரமாகக் குறைக்கப்பட வேண்டுமென்று சில ஆண்டுகளுக்கு முன் வரை, தென்புலத்து வளரும் நாடுகளை உலக வங்கி வலியுறுத்தி வந்தது. காரணம், உலக வங்கியிடம் பெருவாரியான வளரும் நாடுகள் கடன் பெற்றன. அமெரிக்க, ஐரோப்பிய ஒன்றியம், ஜப்பான் ஆகியவை உலக வங்கியில் முதலீடு செய்தவை; கடனாளிகளல்ல.

நமது நாட்டில் மக்கள் எதிர்ப்பு அதிகமாக இருப்பதாலும் மைய அரசு, கூட்டணி அரசாக இருப்பதாலும், ஆளும் கட்சிகளுக்குள்ளேயே எதிர்ப்பு இருப்பதாலும், மானியங்கள் தொடர்கின்றன.

அமெரிக்க நாட்டில் தனி நபர் மாத வருமானம் சராசரியாக 10,000 டாலர். நம் நாட்டில் விவசாயிக்கு மாத வருமானம் 40 டாலர் (சுமார் ரூ. 2,000). நம் நாட்டுப் பொருளாதாரப் பண்டிதர்களுக்கும் மேலை நாட்டோடு ஒத்துப்போக வேண்டும் என்று சொல்லும் அமைச்சர்களுக்கும் இது பற்றிய தெளிவும் அடிப்படைச் சிந்தனை மாற்றமும் பெற வேண்டும். யார் அதிக மானியம் தருகிறார்களோ அவர்கள் தானே குறைக்க வேண்டும்!

நம் நாட்டுப் பொருளாதாரப் பண்டிதர்கள் யோசிக்க வேண்டிய மற்றொரு செய்தி. இன்று தொடங்கும் உலக வர்த்தக நிறுவனத்தின் கேன்கன் (மெக்ஸிகோ) மாநாட்டுக்கு முன்னோடியாக, பிரிட்டனின் ஆகஸ்ஃபேம் என்ற ஆராய்ச்சி நிறுவனம் ஓர் ஆய்வு அறிக்கை வெளியிட்டுள்ளது. இவ்வறிக்கையில் இறக்குமதி வரிவிதிப்பு பற்றிய செய்திகள் வியப்பும், அதிர்ச்சியும் தருவனவாய் உள்ளன. ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கு அமெரிக்கா விதிக்கும் இறக்குமதி வரியைப் போல் 5 முதல் 20 மடங்கு வளரும் நாடுகள் மீது விதிக்கப்படுகிறது (அட்டவணை பார்க்க).

வளரும் நாடுகளுக்கு (தென்புல நாடுகள்) இறக்குமதி வரி குறைவாகவும், முன்னேறிய நாடுகளுக்கு (வடபுலம்) அதிகமாகவும் இருக்க வேண்டும் என கேன்கள் மாநாட்டில் வலியுறுத்த முடிவு செய்திருப்பதாக இந்திய அரசு அறிவித்த உடனேயே அமெரிக்கா எதிர்ப்புத் தெரிவித்துள்ளது. இரண்டு அடுக்கு வரிகள் நடைமுறைக்கு ஒவ்வாதது என்கிறது. ஆனால் நாம் அட்டவணையில் கண்டது என்ன? இரண்டு அடுக்கு வரி விதிப்புதான் : வளரும் நாடுகளுக்கு அதிகவரி, முன்னேறிய நாடுகளுக்கு மிகக் குறைந்த வரி. இந்தியாவின் வேண்டுகோளுக்கு மாறாக இரு அடுக்கு வரி விதிப்பு தலைகீழாக அமலில் உள்ளது.

மற்றுமோர் ஓரவஞ்சனை என்னவெனில் வளரும் நாடுகளிலிருந்து கச்சாப் பொருள்களாகப் பருத்தி, நூல்கள் போன்றவை மேலை நாட்டுக்கு வந்தால் 3% க்கும் குறைந்த வரி! கொக்கோவிற்கு வரியே கிடையாது. என்ன வியப்பா இருக்கிறதா? முழுக்கதை என்ன? துணிமணிகளாகவோ அல்லது பக்குவப்படுத்திய சாக்லேட் போன்ற உணவு வகைகளாகவோ வளரும் நாடுகள் ஏற்றுமதி செய்தால் முன்னேறிய நாடுகள் 15 முதல் 20% இறக்குமதி வரி விதிக்கின்றன.

கச்சாப் பொருள்களுக்கு இறக்குமதி வரி அதிகமானால், முன்னேறிய நாடுகளில் உருமாற்றிய துணிகள், சாக்லேட்டுகளின் விலை அதிகமாகிவிடுமே! இப்போது புரிந்ததா?

உலக கொக்கோ விளைச்சலில் 90% வளரும் நாடுகளில் தான். ஆனால் இறக்குமதி வரி என்ற பொருளாதாரக் கணையால், வளரும் நாடுகளின் சாக்லேட் ஏற்றுமதி 5 சதவீதத்துக்கு மேல் ஏறவில்லை.

சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பாகவே எய்ட்ஸ், மலேரியா, காசநோய் போன்ற கொடிய நோய்களுக்குத் தேவையான மருந்துகளையும் மற்றும் உயிர் வாழ இன்றியமையாத பல மருந்துகளையும் ஆய்வு செய்து இந்திய மருத்துவ முறைகளின் வல்லுநர்கள் சந்தைக்கு அளித்தனர்.

இந்த இந்திய மருந்துகளை மற்ற ஏழை நாடுகளும் சில வளரும் நாடுகளும் வாங்கிப் பயன்படுத்தினால் அவர்கள் மீது பேட்டன்ட் உரிமம் அடிப்படையில் வழக்கு போடப்படுகிறது. ஆனால் பல வழக்குகள் தோல்வியுற்று லட்சக்கணக்கான அமெரிக்க டாலர்களை நஷ்டஈடாகக் கொடுக்க வேண்டி வந்தது. பேட்டன்ட் செய்த பொருள்களுக்கு விலை எந்த அடிப்படையில் நிர்ணயிக்கப்படுகிறது என்பது ரகசியம். தாராளமயம் என்றால் ஒளிவு மறைவு இன்மை இன்றியமையாத விதியாயிற்றே! எனவே இந்த விலை நிர்ணயம் என்பது திறந்த புத்தகமாக வேண்டுமென்று இம் மாநாட்டில் வலியுறுத்தப்பட வேண்டும்.

உலக வர்த்தக அமைப்பு 1994-ல் தோன்றிய பொழுது உடன் பிறந்த அல்லது தோன்றிய ஆலகால விஷம் அறிவுசார் சொத்துரிமை என்ற பிரச்சினை. இதில் 10 ஆண்டுகளாக விட்டுக் கொடுக்காத முன்னேறிய நாடுகள், கிட்டத்தட்ட வெளியேறுவோம் என்று மருந்துகள் குறித்த குழுவில் சில ஆப்பிரிக்க நாடுகள் எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கவே ஒரு வழியாக இனி ஏழை நாடுகள் தேவையான மருந்துகளை இந்தியா போன்ற வளரும் நாடுகளிலிருந்து பெறலாம் என்று இறங்கி வந்தன. வணிகம் தொடர்பான அறிவுசார் சொத்துரிமை விஷயத்தில் முன்னேறிய நாடுகளுக்கிடையே ஏற்பட்டுள்ள, மனமாற்றம் வரவேற்கத்தக்கது.

இன்னும் தீராத பிரச்சினை ஒன்று உண்டு. ஐரோப்பாவில் 30 ஆண்டுகளுக்கு முன் என்று அமைத்து அந்த நாடுகளின் நெசவுத் தொழிலுக்கு பாதுகாப்பு அளிக்க முற்பட்டனர். பின்னர் அமெரிக்காவும் இணைந்து, இதன்படி வளரும் நாடுகளிலிருந்து இறக்குமதியாகும் ஆடைகளுக்கு, வரி மட்டுமன்றி, இறக்குமதி அளவையும் கட்டுப்படுத்தி தடுப்புச் சுவர் எழுப்பினார்கள்.

இது சில ஆண்டுகளுக்குத்தான்; படிப்படியாக அளவு உயர்த்தப்படும் என்றனர். ஆனால் விதி நிரந்தரமாயிற்று. உலக வர்த்தக நிறுவனம் தோன்றியபொழுது, ஆண்டுதோறும் 6% என்ற அளவில் இறக்குமதி அளவை உயர்த்துகிறோம் என்று முன்னேறிய நாடுகள் ஒப்புதல் அளித்தன. ஆனால் இதுவரை செயல்படவில்லை. ஆடை ஏற்றுமதியில் இந்தியா, பாகிஸ்தான், வங்காளதேசம் ஆகிய மூன்று நாடுகள் முன்னணி வகிக்கின்றன. ஆப்கன் போர் தொடங்கிய பொழுது பாகிஸ்தானுக்கு மட்டும் அளவை உயர்த்திக் கொடுத்தனர். மற்றவர்களுக்கு இல்லை. அரசியல் காரணங்களுக்காகத் திடீரென எஃகு இறக்குமதியை அதிபர் புஷ் 2001-ல் நிறுத்தினார். விலை குறைவான இறக்குமதியால் அமெரிக்காவில் 30 பெரிய எஃகு ஆலைகள் திணறியதே இதற்குக் காரணம். கூடிப்பேசுவோம் என்றார் புஷ். ஆனால் யாரும் எதிர்பாராத வகையில் 6 மாதம் கழித்து 30% இறக்குமதி வரி விதித்தார். ஐரோப்பிய நாடுகள், ஜப்பான் உள்பட உலக நாடுகளின் எதிர்ப்புக் கூட பயனளிக்கவில்லை. எனவே தாராளமயத்திற்கு உண்மையான எதிரிகள் யார் என்பதை மக்கள் அறிய வேண்டும்.

முன்னேறிய நாடுகள் தங்கள் உபதேசங்களைத் தாங்களே செயல்படுத்தாவிட்டால் நம்முடைய திறம்பட்ட முயற்சிகள் வீணாகும் என்று 2001-ல் தோஹாவில் நடந்த உலக வர்த்த நிறுவன மாநாட்டுப் பிரகடனம் கூறுகிறது.

சீனா, இந்தியா, பிரேசில் ஆகிய 3 நாடுகளின் தலைமையில் சில ஆப்பிரிக்க நாடுகள் உட்பட 20 வளரும் மற்றும் நலிந்த நாடுகள் ஓர் அணியாகச் செயல்பட இப்போது முடிவு செய்துள்ளன. இது ஒரு நல்ல செய்தி.