ஒளிந்திருந்து வேடனின் செயலைக் கண்டுவிட்டான். அவன் செயலைக் காணப் பிடிக்காத நந்தி, சிவலிங்கத்தையே பெயர்த்து தன் வீட்டிற்குக் கொண்டு வந்து விட்டான். அந்த லிங்கத்தை ஒரு தங்க பீடத்தில் வைத்து வழிபடலானான். மறுநாள் வேடன் என்ன செய்கிறான் என்று பார்ப்பதற்காகக் கோயிலுக்கு வந்து மறைவாக நின்றிருந்தான் நந்தி. வழக்கம் போல வழிபடவந்த வேடன் சிவலிங்கத்தைக் காணாமல் மனம் நொந்துபோனான். தான் கொண்டு வந்திருந்த வில்வம், மான்கறி என்பவற்றுடன் தன்னுடைய குடலையும் அறுத்தெடுத்து சிவலிங்கம் இருந்த இடத்தில் போட்டு விட்டுக் கதறி அழுதான். அவனுடைய பக்தியை மெச்சிய சிவன், "வேடனே! நீ கைலயங்கிரிக்கு வந்து எனக்கு அணுக்கத் தொண்டனாகிப் பணிபுரிவாயாக’ என்று வரங்கொடுத்து மறைந்தார். இதைக் கண்டு கொண்டிருந்த நந்தி, வேடனை அணுகி தயவு செய்து என்னைப் பற்றியும் சிவனிடம் எடுத்துக்கூறி எனக்கு கைலாயத்தில் ஒரு பணியை வாங்கிக் கொடு என்று கெஞ்சினான். உடனே வேடன் பெரிய குரலில், “சிவனே! இங்கிருக்கும் நந்தி வைசிய குலத்தைச் சேர்ந்தவன், பெரிய சிவ பக்தன். தயவு செய்து கைலையில் இவனுக்கும் ஒரு இடமளிக்க வேண்டும்” என்று மனமுருக வேண்டினான். சிவன் வெளிப்பட்டு வேடனே! நீ சிவபக்தன் என்று குறிப்பிடும் யாரையும் எனக்குத் தெரியாது. என்னுடைய பக்தர்கள் படாடோபம் இல்லாமல் மிக எளிமையாக முழுமனத்தோடு, உள்ளன்போடு என்னை வழிபடுவார்கள். அவர்களுக்குத்தான் நான் எளிமையாகக் காட்சி தருவேன்” என்று கூறினார். ஆனாலும் வேடன் விடாமல் சிவனைக் கூவி அழைத்து என்னிடம் ஒயாது உன் அருளைப் பெறுவேன் என்று என்னை வேண்டிக் கொள்ளும் இந்த வைசியனுக்கு எப்படியும் கைலையில் ஒரு இடம் தரவேண்டும் என்று வேண்டிக் கொண்டான்.

மனமிரங்கிய சிவன் நந்திக்கும் தன் காவலர்களில் ஒரு இடத்தைத் தந்தார். (இக்கதை கூர்மபுராணத்தில் வேறு விதமாகக் கூறப்பட்டுள்ளது)

சிவபக்தர்கள் பற்றிய வேறு கதைகள்

சிவ புண்ணியத்தைச் செய்பவர்கள் சிவலோகம் செல்வர். சிவன் கோயிலில் கைகளால் கூட்டி மெழுகுதலும், கால்களால் கோயிலை வலம் வருதலும் சிவ புண்ணியமாகும். இது பற்றிய கதை வருமாறு:

பறந்து செல்லும் ஒரு பூச்சி சிவன் கோயிலுக்குள் புகுந்து, சிவனுக்குப் படைக்கப்பட்ட பிரசாதத்தைச் சாப்பிடச் சென்றது. அது இறக்கையை படபடவென்று அடித்துக் கொண்டதால் கோயிலில் இருந்த தூசி அப்பால் போயிற்று. அந்தப் பூச்சி இறந்தவுடன் நேரே சிவலோகம் சென்று பலகாலம் அங்குத் தங்கி இருந்துவிட்டு மறுபடியும் காசிராஜன் மகளாகப் பூமியில் பிறந்தது. காசிராஜன் மகளாகப் பிறந்தும் அப்பெண் தினந்தோறும் சிவன் கோயிலுக்குச் சென்று தன் கைளாலேயே கோயிலைக் கூட்டி மெழுகி வந்தாள். இச் செயலைக் கண்ட உத்தாலகா முனிவர் "மகளே, உன்னிடம் நூற்றுக்கணக்கான பணியாளர் உள்ளனர். அவர்களில் ஒருவரை இவ்வேலையைச் செய்யுமாறு ஏவாமல் நீ ஏன் இதனைச் செய்ய வேண்டும்?” என்று கேட்டார். அதற்கு அந்த அரசகுமாரி சிவத் தொண்டு என்பது, என் கைகளாலேயே செய்யப்பட வேண்டும். இது தவிர வேறு வழி எனக்குத் தெரியவில்லை என்று கூறினாள்.

சிவனை பூஜித்து இராவணன் பத்துத் தலைகளைப் பெற்றான். மேலும் வரங்கள் பெறவேண்டும் என்ற எண்ணத்தால் போனபிறகு சிவன் வெளிப்பட்டு என்ன வரம் வேண்டும் என்று கேட்க, யாராலும் வெல்லப்படாத வரம் வேண்டும் என்று கேட்டான். அந்த வரத்தைப் பெற்றுக் கொண்ட இராவணன் சிலகாலம் கழித்து தன் ஒன்றுவிட்ட சகோதரன் ஆகிய குபேரனைப் பார்க்க கைலை மலைக்குச் சென்றான். இராவணனைத் தடுத்து நிறுத்திய நந்தி, குபேரன் வேறு ஒரு பணியில்