மலையன் மா ஊர்ந்து போகி, புலையன் பெருந் துடி கறங்கப் பிற புலம் புக்கு, அவர் அருங் குறும்பு எருக்கி, அயா உயிர்த்தாஅங்கு உய்த்தன்றுமன்னே- நெஞ்சே!- செவ் வேர்ச் சினைதொறும் தூங்கும் பயம் கெழு பலவின்	5
சுளையுடை முன்றில், மனையோள் கங்குல் ஒலி வெள் அருவி ஒலியின் துஞ்சும் ஊறலஞ் சேரிச் சீறூர், வல்லோன் வாள் அரம் பொருத கோள் நேர் எல் வளை அகன் தொடி செறித்த முன்கை, ஒள் நுதல்,	10
திதலை அல்குல், குறுமகள் குவளை உண்கண் மகிழ் மட நோக்கே.

நெஞ்சே ! சிவந்த வேர்களையுடைய கிளைகடோறும் தூங்கும் பழங்கள் மிக்க பலாவின் சுளைகளையுடைய முன்றிலின்கண் மனையோளானவள்; இரவில் நெருங்கி விழுகின்ற வெளிய அருவியின் ஒலியைக் கேட்டு உறங்காநிற்கும் பேரூரல்லாத (சிலவாய) சேரிகளையுடைய சீறூரின்கண்ணே; கைவல் வினைஞன் வாளரத்தா லராவிய வளைந்த அழகிய ஒளியையுடைய வளையும் அகன்ற தொடியும் அணிந்த முன்னங்கையையும்; ஒள்ளிய நெற்றியையும் தித்தி படர்ந்த அல்குலையும் இளமையையுமுடைய நம் காதலியின் குவளைபோன்ற மையுண்ட கண்களின் மகிழ்ச்சியையுடைய இளம் பார்வையானது; மலை போன்ற யானைமீது ஏறி நடத்திச்சென்று புலையனால் முழக்கப்படும் பெரிய துடியானது ஒலிக்க வேற்றுநாட்டிற் புகுந்து அப்பகைவரது கடத்தற்கரிய அரணை அழித்து அயாவுயிர்த்தாற்போல; நம்மை இவள் பால் மிகச்செலுத்தாநின்றது; ஆதலின் இவள் உடன்பட்டுக் கூறுங்காறும் நீ முயன்று வருந்தாதே கொள் !;

பின்னின்ற தலைவன்நெஞ்சிற்கு உரைத்தது. - கபிலர்