கடலுட னாடியும் கான லல்கியும் தொடலை யாயமொடு தழுவணி யயர்ந்தும் நொதுமலர் போலக் கதுமென வந்து முயங்கினன் செலினே யலர்ந்தன்று மன்னே தித்தி பரந்த பைத்தக லல்குல்	5
திருந்திழை துயல்வுக்கோட் டசைத்த பசுங்குழைத் தழையினும் உழையிற் போகான் தான்தந் தனன்யாய் காத்தோம் பல்லே.
- அஞ்சிலாந்தையார்.

கடலிடத்தே ஒருங்கேநீர் விளையாட்டுப் புரிந்தும் கடற்கரைச்சோலையினிடத்தே தங்கியும் மாலையையுடைய மகளிர் கூட்டத்தோடு குரவை கோத்து ஆடியும் அயலாரைப் போல விரைவாக வந்து தலைவன் தழுவிச் செல்வானாயின் அலருண்டாயிற்று; இப்பொழுது அங்ஙனம் செய்யாமல் தேமல் படர்ந்த விரிந்து அகன்ற அல்குலினது திருத்தமுறச் செய்த அணிகலன்கள் அசைதலையுடையபக்கத்தின்கண் கட்டிய பசியதளிராற் செய்த தழையைக் காட்டினும் மிக அணிமையிலிருந்து போகானாகி அக்காரணத்தால் தாய் நம்மை இற்செறித்துக் காவல்செய்தலை தானே உண்டாக்கினன்.

முடிபு: ஆடியும் அல்கியும் அயர்ந்தும் முயங்கினன் செலின்,அலர்ந்தன்று மன்; உழையிற் போகான், தான் ஓம்பலைத் தந்தனன்.     

கருத்து: தலைவனை யறிந்த தாய் நின்னை இற்செறிக்கக் கருதினாள்.