இந்தியாவும் திபெத்தும்

ஏழாம் நூற்றாண்டிலிருந்து திபெத்துடன் இந்தியா பண்பாட்டு உறவு கொண்டது. காம்போ என்ற புத்தசமய அரசர் லாசா நகரை நிறுவி அங்கு புத்த சமயத்தை அறிமுகப்படுத்தினார். இந்திய அறிஞர்களின் துணையோடு திபெத்திய எழுத்துக்கள் வடிவமைக்கப்பட்டன. பின்னர், திபெத்தில் லாமாக் கோட்பாடு நிறுவப்படுவதற்கும் இந்திய அறிஞர்கள் உதவினர். பதினோராம் நூற்றாண்டில் வங்காள ஆட்சியாளர்களான பாலர்கள் திபெத்துடன் நெருங்கிய உறவு கொண்டிருந்தனர். வங்காளம் முஸ்லிம் படையெடுப்புக்கு ஆளானபோது, பல புத்த சமயத் துறவிகள் திபெத்தில் தஞ்சம் புகுந்தனர்.

இந்தியாவும் இலங்கையும்

வேறுபட்ட அரசியல் வரலாற்றை இலங்கை கொண்டிருந்தாலும் இந்தியப் பண்பாட்டின் தாக்கம் அங்கு வெளிப்படுவதைக் காணலாம், புத்த சமய தூதுக் குழுவினர் தங்களது சமயக் கருத்துக்களை மட்டும் அங்கு பரப்பவில்லை; மாறாக பண்பாட்டுக் கூறுகளை எடுத்துச் சென்றனர். கல்லிலே சிற்பங்களை வடிக்கும் முறை இந்தியாவிலிருந்து இலங்கைக்கு சென்றது. கி.பி. ஐந்தாம் நூற்றாண்டில் புத்தகோஷர் இலங்கைக்கு சென்று ஹீனயான புத்த சமயப் பிரிவை அங்கு நிலை நிறுத்தினார். அங்குள்ள சிகிரியா ஓவியங்களில் அஜந்தா ஓவியங்களின் தாக்கத்தைக் காணமுடிகிறது.

தென்கிழக்காசியாவில் இந்தியப் பண்பாடு

இந்தோ-சீனா, மலேயா உள்ளடக்கிய தென்கிழக்காசிய பகுதியில் இந்தியப் பண்பாடு பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. வங்காள விரிகுடாவிற்கு அப்பால் இவை அமைந்துள்ளன. நிலவளமும் கனிவளமும், நிறைந்த இப்பகுதி இந்தியர்களை மிகவும் கவர்ந்தது. மேலும், இந்தியாவின் கிழக்குக் கடற்கரையில் எண்ணற்ற துறைமுகங்கள் அமைந்திருந்தன. எனவே, இந்தியர்கள் இந்நிலப்பகுதிகளுக்கு அடிக்கடி பயணங்களை மேற்கொண்டனர். தங்கபூமி என்ற பொருள்படும் சுவர்ணபூமிக்கு வணிகர்கள் பயணம் மேற்கொண்டதாக இந்திய பரம்பரைக் கதைகள் கூறுகின்றன. சுவர்ணபூமி என்ற சொல் பொதுவாக கீழைநாடுகளைக் குறிக்கும் சொல்லாகும். குப்தர்கள் ஆட்சிக் காலத்தில் கிழக்காசியாவில் இந்தியர்கள் குடியேறத் தொடங்கினர். பல்லவர்கள் காலத்தில் அது மேலும் ஊக்கம் பெற்றது. இந்தியக் குடியேறிகள் அங்கு பெரும் அரசுகளையும் உருவாக்கினர். அவற்றில் ஒருசில அரசுகள் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக ஆட்சி செலுத்தின. பல பகுதிகளில் இந்தியப் பெயர்களையுடைய அரச குலங்கள் ஆட்சி புரிந்தன. பதினைந்தாம் நூற்றாண்டில் இஸ்லாம் வருகை தந்த காலம் வரை இந்தியப் பண்பாடு இப்பகுதியில் கோலோச்சியது.

---