தொடக்கத்தில் அவுரங்ககீப் புதிதாக இந்துக் கோயில்கள் கட்டுவதையும் பழைய கோயில்கள் புதுப்பிக்கப்படுவதையும் தடைசெய்தார். பின்னர் இந்துக் கோயில்களை அழிக்கவும் முற்பட்டார். மதுரா, பெனாரஸ் போன்ற இடங்களிலிருந்த புகழ்பெற்ற கோயில்கள் சிதைக்கப்பட்டன. 1679ல் அவர் ஜிசியா மற்றும் புனிதப்பயண வரிகளை விதித்தார். இஸ்லாமிய சமயத்தில் பிற பிரிவினரையும்கூட அவர் சகித்துக்கொள்ளவில்லை.

மொஹரம் பண்டிகை கொண்டாடப்படுவதற்கும் தடைவிதிக்கப் பட்டது. தக்காண சுல்தானியர்கள்மீது அவர் படையெடுத்தமைக்கு முதன்மைக்காரணம் ஷியா வகுப்பினர்மீது அவர் கொண்டிருந்த வெறுப்பேயாகும், சீக்கியர்களையும் அவர் வெறுத்தார். ஒன்பதாவது சீக்கிய குருவான தேஜ் பகதூர் அவரால் தூக்கிலிடப்பட்டார். இதனால், சீக்கிய சமயத்தவர்கள் ஆயுதமேந்தத் தொடங்கினர்.

அவுரங்கசீப்பின் சமயக் கொள்கையால், ரஜபுத்திரர்கள் மராட்டியர்கள், சீக்கியர்கள் முகலாயப்பேரரசுக்கு எதிராகத் திரும்பினார். மதுராவிலிருந்த ஜாத்துக்களும், மேவாரிலிருந்த சத்நாமியர்களும் கிளர்ச்சிகளில் ஈடுபட்டனர். எனவே முகலாயப் பேரரசின் வீழ்ச்சிக்கும் அவுரங்கசீப் காரணமானார்.

அவுரங்கசீப்பின் ஆளுமை மற்றும் குணநலன்

தனிப்பட்ட வாழ்க்கையைப் பொறுத்தவரை, அவுரங்கசீப் கடும் உழைப்பாளர், ஒழுக்கசீலர், உணவு மற்றும் உடை போன்றவற்றில் மிகவும் எளிமையைக் கடைப்பிடித்தார். குரானைப் படியெடுத்து அவற்றை விற்று வரும் பணத்தில் தமக்கு வேண்டிய செலவுகளை செய்துகொண்டார். மது அருந்தும் வழக்கம் அவருக்கில்லை. கற்றறிவாளரான அவர் அராபிய மற்றும் பாரசீக மொழிகளில் தேர்ச்சி பெற்று விளங்கினார். புத்தகங்கள் அவருக்குப் பிடித்தமானவை. தனது சமயத்திற்கு உண்மையானவராக நடந்து கொண்ட அவுரங்கசீப் தினம் ஐந்துவேளை தொழுகை நடத்தத்தவற மாட்டார். ரம்சான் நோன்பினை கட்டாயமாக அனுசரிப்பார்.

---