எனக்கு ஒரு பிள்ளையைக் கொடுத்து, அதன் மூலம் ஞானத்தைக் கொடுத்த, தில்லையிலே விளையாடும் சிவகாமிநாதனைக் காண விழைந்தேன்.

நேரே சிதம்பரம் சென்றேன்.

ஆனந்தக் கூத்தனின் முன்னால் மெய்மறந்து பாடினேன்:
காம்பிணங் கும்பணைத் தோளார்க்கும்
பொன்னுக்குங் காசினுக்குந்
தாம்பினங் கும்பல வாசையும் விட்டுத் தனித்துச் செத்துப்
போம்பிணந் தன்னைத்திரளாகக் கூடிப்புரண் டினிமேற்
சாம்பிணங் கத்துதை யோ?வென் செய்வேன்
தில்லைச் சங்கரனே!
காடே திரிந்தென்ன? காற்றே புசித்தென்ன! கந்தைசுற்றி
ஓடே எடுத்தென்ன? உள்ளன்பி லாதவ ரோங்கு விண்ணோர்
நாடே யிடைமரு தீசர்க்கு மெய்யன்பர் நாரியர்பால்
வீடே யிருப்பினு மெய்ஞ்ஞான வீட்டின்ப மேவுபவரே!

என் மகனைச் சுமந்து வந்த பிராமணர்கள், எந்தத் திருவிடை மருதூரில் இருந்து வந்தார்களோ, அந்தத் திருவிடைமருதூரில் நான் மெய் மறந்து பாடிக்கொண்டே இருந்த போது, என் உடம்பில் ஏதோ ஊர்வது போல் தோன்றிற்று. கண்ணை விரித்துப் பார்த்தேன்.

என் தாயார் என் இடுப்பில் கட்டிவிட்ட சேலைத்துணி முடிச்சு அவிழ்ந்திருந்தது. அதில் இருந்து அரிசியும், உப்பும் என் தொடையில் உருண்டு கொண்டிருந்தன.

`ஆத்தா!’ என்று அலறினேன்.

நல்லவேளை, நான் திருவொற்றியூரில் இருக்கும் போது ஆண்டவன் இந்தச் சோதனையைக் காட்டி இருந்தால், மரணம் நிகழ்ந்து சடலம் எரிந்த பின்தானே நான் புகாருக்குப் போயிருக்க முடியும்?

திருவிடைமருதூரில் இருந்து கால்நடையாகவே புகாருக்கு ஓடினேன்.

வீட்டை நெருங்க, நெருங்க `கடைசியாக ஒரு மொழியாவது தாயுடன் உரையாட மாட்டோமா?’ என்று மனம் அடித்துக் கொண்டது.

வெளியிலே ஏராளமான கூட்டம்.

விலக்கிக் கொண்டு உள்ளே ஓடினேன்.

என் தாயாரின் ஆவியைத் தில்லைக்கூத்தன் எனக்காகவே நிறுத்தி வைத்திருந்தான்.

என் தந்தை இறந்த நாளில் இருந்து என் தாயார், தன் கணவனோடு தூங்கி இருந்த கட்டிலில் தூங்குவது இல்லை. பாயை விரித்துத் தரையிலே தான் தூங்குவார்கள்.

இப்போது இருப்பது மரணப் படுக்கை அல்லவா! அதனால் கடைசியாக அந்தக் கட்டிலில் போட்டிருந்தார்கள்.

பக்கத்தில் போய் உட்கார்ந்தேன்.

`ஆத்தா’ என்றேன்.

`சுவேதா!’ என்றார்கள்.

`வந்து விட்டாயா?’ என்றார்கள்.

`வந்து விடுவேன் என்றபடி வந்து விட்டேன்!’ என்றேன்.

`இனி நான் வெந்து விடுவேன்!’ என்றார்கள்.

என் கையைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டார்கள். என்னைக் குனியச் சொல்லிக் கன்னத்தில் முத்தம் இட்டார்கள். நான் மறுபடியும் குழந்தையானேன்.

பிடித்திருந்த கையை எடுக்க முயன்றேன். முடியவில்லை.

`ஆத்தா!’ என்றேன்.

திறந்திருந்த அவர்கள் கண்களை மூடினேன்.

நான் அழுதேன். என் தமக்கையும் அழுதாள்.

என் அழுகை ஓயவில்லை. அவள் அழுகை ஓய்ந்து விட்டது.

சடலத்தைத் தூக்குவதற்கு முன்பாகவே, `எந்தப் பெட்டகத்தையும் யாரும் திறக்கக் கூடாது’ என்று சத்தம் போட்டார்கள் தமக்கை.

என்னையே நினைத்து, எனக்காகவே உருகி, வெள்ளைக் கலை உடுத்தி விதவை போல் நின்ற என் மனைவியைப் பார்த்துத்தான் அப்படிச் சத்தம் போட்டார்கள்.

நான் எதுவும் பேசவில்லை.

என்னைப் பெற்றவள் போய்விட்டாள், நான் இனிப் பெற முடியாதவள் போய்விட்டாள். நான் லெளகீகத்தில் இருந்து எனக்குப் பிள்ளை பிறக்குமானால் என் தாயே வந்து பிறக்கக் கூடும். அதற்கும் வழியில்லை.